بعد از فروریختن برج های دوقلو تو حادثه 9/11 شاهدان عینی می‌گفتن تا چند روز نمی‌شد تو خیابون راه رفت. حجم تخریب به قدری بالا بود که تا چند روز گرد و غبار تو هوا بود. تا هفته ها اون خیابونو بسته بودن، تا سالها جای اون ساختمون ها خالی بود و خرابه هاش بازماندگان و اذیت می‌کرد. چندین نفر کشته شدن، خیلیا زخمی.
اینارو می‌گم حجم فاجعه رو بدونی.
آدمم همینه.
هواپیمای حرف های شما که با سرعت داره میاد یه جا میخوره به ساختمان وجود من. اتیش می‌گیرم، میشکنم، میسوزم، داغ می‌کنم، فرو میریزم.
و تا سال‌ها باید با تصویر تخریب یه آدم مواجه شی.
آدمی که راه میره ، حرف میزنه، میخوره، و... ولی هرگز اون ادم سابق نمی‌شه.