چند ثانیه دیگر

#اختصاصی

نحوه برخورد با کم‌توانی یا ناتوانی

درک کنیم، نه ترحم

🔹وقتی با کسی که کم‌توانی یا ناتوانی جسمی یا ذهنی داره برخورد می‌کنیم، اول باید از این ذهنیت فاصله بگیریم که اون‌ها نیاز به ترحم یا دلسوزی دارن. واقعیت اینه که همه‌ی ما توی زندگی به نوعی چالش‌هایی داریم، و این‌طور نیست که افرادی که ناتوانی دارن، حتماً بیشتر از بقیه درگیر مشکلات باشن.

🔹پس اون‌ها نیاز دارن که مثل بقیه با احترام و درک واقعی باهاشون برخورد بشه، نه با نگاه دلسوزانه و از بالا به پایین. برای همین، بهترین برخورد اینه که ساده و راحت باشیم و اجازه بدیم خودشون احساس نیاز به کمک یا حمایت رو مطرح کنن.

🔹برای افرادی که توانایی شنیدن یا صحبت کردن ندارن، لازمه کمی بیشتر تلاش کنیم تا زبون بدن و نگاه‌هاشون رو درک کنیم. هیچ‌کس دوست نداره به خاطر محدودیتش حس کنه جدا از بقیه‌ست، پس باید در تعامل با این افراد صبر بیشتری به خرج بدیم.

🔹نگاه کردن مستقیم به چشماشون، توجه به حرکات دست یا لحن نگاه، خیلی وقت‌ها می‌تونه گفت‌وگویی بسازه که با کلمات نیازی بهش نیست. ارتباط برای این افراد شاید کمی متفاوت باشه اما مطمئناً می‌تونیم با احترام و انعطاف بیشتر، پلی بسازیم بین خودمون و اونا.

🔹وقتی با کسی که روی ویلچر هست یا توانایی جسمی محدودی داره روبه‌رو می‌شیم، باید یادمون باشه که فضای برخورد و احترام دقیقاً همون فضاییه که برای همه ایجاد می‌کنیم.

🔹اگر کاری برای کمک بهشون نیاز هست، بهتره اول از خودشون بپرسیم و اگر واقعاً کمک نمی‌خوان، بدون دخالت و دستپاچگی با آرامش به مکالمه ادامه بدیم. این احترام به استقلال‌شون در واقع همون چیزیه که هر آدمی در هر شرایطی نیاز داره و باعث می‌شه اون‌ها هم حس راحتی و ارزشمندی داشته باشن.

🔹در نهایت، مهم‌ترین نکته اینه که ناتوانی یا محدودیت بخشی از هویت یه فرده، ولی همه‌ی اونو تعریف نمی‌کنه. آدم‌ها نیاز دارن دیده بشن و پذیرفته بشن همون‌طور که هستن، بدون اینکه بخوایم ناتوانی‌شون رو بزرگ کنیم یا حس کنیم اون‌ها فقط به خاطر اون محدودیت‌هاشون خاص هستن.

🔹این نگرش سالم و متعادل می‌تونه فضایی برای رابطه‌های واقعی‌تر و عمیق‌تر ایجاد کنه؛ جایی که هر آدمی، با هر ویژگی‌ای که داره، می‌تونه خودش باشه و در کنار بقیه احساس تعلق کنه.

✍ رستا سرور

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

سیستم آبی شوشتر، از پیشرفته‌ترین نمونه‌های مهندسی هیدرولیک

بی‌نقص و افسانه‌ای

🔹سیستم آبی تاریخی شوشتر یکی از شاهکارهای مهندسیِ جهان، در دوران ساسانیان است که در استان خوزستان واقع شده و شامل سیزده سد، پل، کانال و سازه‌های مختلف است که به‌صورت یک سیستم یکپارچه عمل می‌کنند.

🔹این مجموعه، یکی از مهم‌ترین نمونه‌های مهندسی هیدرولیک در جهان به‌شمار می‌رود و به‌خاطر ارزش تاریخی و مهندسی‌اش، در سال ۲۰۰۹ به عنوان دهمین اثر فرهنگی ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

🔹این سیستم نه تنها در ایران، بلکه در سطح جهانی نیز بی‌همتاست و نشان‌دهنده‌ی دانش و هنر ساسانیان در طراحی سامانه‌های پیچیده آبیاری است.

🔹ساسانیان که اقتصادشان تا حد زیادی به کشاورزی وابسته بود، برای بهبود آبیاری و افزایش بازدهی زمین‌های زراعی، سیستم‌های آبیاری گسترده‌ای در این منطقه طراحی کردند. سیستم آبی شوشتر شامل آسیاب‌های آبی، سدها، تونل‌ها و کانال‌هایی است که به صورت هماهنگ و منسجم آب را برای مصارف مختلف کنترل و هدایت می‌کنند.

🔹یکی از سازه‌های برجسته این مجموعه، پل-سد گرگر است که به همراه آبشارها و آسیاب‌ها، به تنظیم و کنترل جریان آب کمک می‌کند. در این سیستم، کانال بُلایتی در سمت شرقی آسیاب‌ها قرار دارد و وظیفه تأمین آب از پشت پل-سد گرگر به سمت شرق را دارد. این کانال نه تنها آب را به سمت آسیاب‌ها هدایت می‌کند، بلکه نقش مهمی در پیشگیری از آسیب به سازه‌های آسیاب ایفا می‌کند.

🔹تونل دهنه شهر یکی از سه تونل اصلی در این مجموعه است که آب را از پشت سد گرگر به آسیاب‌ها منتقل می‌کند و سپس چندین آسیاب آبی را به حرکت در می‌آورد. کانال سه‌کوره نیز آب را از پشت پل-سد گرگر به سمت غرب هدایت می‌کند و به این ترتیب، جریان آب به صورت منظم به تمامی بخش‌های این مجموعه می‌رسد.

🔹در این سیستم، شاهد یک مدل عالی از مهار جریان آب برای راه‌اندازی آسیاب‌ها هستیم. آب به شکلی طراحی‌شده به آسیاب‌ها هدایت می‌شود، آبشارهای کوچک ایجاد می‌کند و به کمک سیستم‌های تونل و کانال، نه تنها به بهره‌وری کشاورزی و تولید مواد غذایی کمک می‌کند، بلکه از تخریب سازه‌ها نیز جلوگیری می‌شود.

🔹سیستم آبی شوشتر، به‌عنوان یکی از قدیمی‌ترین و پیشرفته‌ترین نمونه‌های مهندسی هیدرولیک، نشان از دانش و تجربه عمیق ساسانیان در فهم و مدیریت منابع طبیعی دارد.

✍ دارا عبادی

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

ساختمان‌های مدرن و مینی‌مالیستی آقای آندو

هم‌آغوشی بتن و نور

🔹آثار و فلسفه‌ی طراحی تادائو آندو، معمار برجسته و پیشروی ژاپنی نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از نور و سایه به‌عنوان ابزارهای اصلی در شکل‌دهی فضا استفاده کرد.

🔹او در پروژه‌های خود با توجه به ویژگی‌های نور طبیعی، تجربه‌ای بی‌نظیر از تعامل انسان با محیط‌ زیست ایجاد می‌کند. به‌واقع، آندو با بهره‌گیری از این دو عنصر، دنیایی را به تصویر می‌کشد که در آن هر نور و سایه در خدمت خلق فضایی درونی و تفکرآمیز قرار می‌گیرد.

🔹ترکیب منحصر به فرد آندو از بتن و فرم‌های هندسی نه تنها زیبایی‌شناسی آثارش را ارتقا می‌بخشد، بلکه به طرز شگفت‌انگیزی نور را در فضاهای مختلف پخش می‌کند. با ایجاد حفره‌ها و بازی با سطوح، او به نور اجازه می‌دهد که در ساعات مختلف روز به شکل‌های متفاوتی به فضا نفوذ کند.

🔹این امر سبب می‌شود که هر پروژه‌ی آندو، به‌عنوان یک موجود زنده، تغییراتی را با گذر زمان تجربه کند و همیشه با محیط اطراف خود در تعامل باشد. این دیالوگ بین نور و فضا، تجربه‌ای عمیق و تاثیرگذار را برای بیننده به ارمغان می‌آورد.

🔹در فضاهای مینیمالیستی آندو، نور به عنوان یک عنصر حیاتی در ایجاد آرامش و تفکر حضور دارد. او با حذف جزئیات اضافی و تمرکز بر سادگی، فضایی ایجاد می‌کند که در آن ذهن و روح به آرامش می‌رسند. نور، در این فضاها، به مثابه یک دعوت‌نامه برای تامل و سکوت عمل می‌کند و به ساکنین این فضاها اجازه می‌دهد تا از شلوغی زندگی روزمره فاصله بگیرند.

🔹این رویکرد فلسفی به طراحی، نشان‌دهنده‌ی عمق تفکر آندو و اشتیاق او به ارتباط انسان با فضا و طبیعت است. آثار او نه تنها نمونه‌هایی از مهارت‌های معمارانه، بلکه تجلی‌گر مفاهیمی عمیق درباره‌ی زندگی و تجربیات انسانی هستند.

✍ دارا عبادی
Video: @iwan_magazine

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

"سارگپه" و ارتفاعات زیبای پاییزی جنگلهای هیرکانی مازندران

🟥ویدئو: امیرحسین گوهردهی، آبان ۱۴۰۳

#چند_ثانیه
@chandsanieh

#اختصاصی

سخته، اما دنبال مقصر نگرد

بشکن بازی‌پایان را

🔹در هر رابطه‌ی عاطفی و زناشویی، بروز اختلاف و چالش یک امر طبیعی و اجتناب‌ناپذیر است. اما وقتی اختلاف‌ها بالا می‌گیرند، معمولاً وسوسه‌ی پیدا کردن مقصر به وجود می‌آید.

🔹ذهن انسان به‌طور طبیعی به سمت این گرایش دارد که در مقابل مشکلات به دنبال "علت" و "مقصر" بگردد، چون به‌نظر می‌رسد که با پیدا کردن فرد خطاکار، می‌توان آن مشکل را حل کرد یا حداقل احساس بهتری نسبت به آن داشت. اما در حقیقت، این روش معمولاً به جایی نمی‌رسد و نه تنها مسئله حل نمی‌شود، بلکه حس‌های منفی بیشتر هم می‌شود.

🔹جستجوی مقصر به جای پیدا کردن راه‌حل، می‌تواند به جای یک گفت‌وگوی سازنده، به یک بازی بی‌پایان تبدیل شود. اما وقتی افراد در رابطه به جای یافتن مقصر، روی یافتن راه‌حل تمرکز کنند، فضایی از همدلی و همکاری به‌وجود می‌آید.

🔹به‌جای اینکه با انگشت اتهام به طرف مقابل اشاره کنیم، اگر تلاش کنیم که شرایط و دیدگاه هر دو طرف را بفهمیم، از ناراحتی و تنش کاسته می‌شود و شانس حل شدن مسئله بیشتر خواهد شد. این طرز تفکر در حقیقت نیازمند شجاعت و پختگی است، چون به‌جای سرزنش، باید خود را مسئول دانسته و تلاش کنیم رابطه را بهبود دهیم. چنین نگاهی کمک می‌کند تا رابطه بر پایه احترام و درک متقابل، حتی در سخت‌ترین شرایط، حفظ شود.

🔹از طرفی، اگر مدام به دنبال مقصر باشیم، هم خودمان دچار فرسودگی روحی می‌شویم و هم اعتماد و صمیمیت در رابطه کم‌رنگ می‌شود. چنین رفتاری به مرور زمان باعث می‌شود که طرفین نسبت به یکدیگر بدبین شوند و احساس کنند همیشه تحت قضاوت قرار دارند.

🔹این فضا به جای حل مشکل، دیواری از بی‌اعتمادی ایجاد می‌کند که می‌تواند به مرور باعث فروپاشی رابطه شود. در واقع، بسیاری از رابطه‌های موفق نه بر اساس نبودن مشکل، بلکه به دلیل همین رویکرد مشارکتی و مسئولانه برای حل مشکلات‌شان پایدار مانده‌اند.

🔹در نهایت، تمرکز بر راه‌حل‌ها به هر دو نفر کمک می‌کند که خودشان را به جای یکدیگر بگذارند و دیدگاه‌های متفاوت را درک کنند. این نوع رفتار نه تنها اعتماد و امنیت در رابطه را تقویت می‌کند، بلکه به رشد فردی هم کمک می‌کند.

🔹آدم‌ها در این روند یاد می‌گیرند که مسئولیت رفتارها و احساسات خود را برعهده بگیرند، به جای آنکه فقط به دنبال اثبات حقانیت خود باشند. شاید در لحظه سخت باشد که دنبال مقصر نباشیم، ولی این تغییر نگرش به‌طور قطع، یکی از کلیدهای موفقیت و ماندگاری در هر رابطه‌ای است.

✍ شکیب آرز

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

تبلیغی جذاب از پرینگلز، چیپس محبوب

عنکبوت سیبیلو

🔹در تبلیغ جذاب پرینگلز، شاهد معرفی عنکبوتی هستیم که بر پشتش نقش چهره‌ی پرینگلز، همان لوگوی معروف با سبیل و لبخند خاصش، حک شده است.

🔹این موجود عجیب و غیرمنتظره به نام "عنکبوت پرینگلز" شناخته می‌شود و ایده‌ای منحصربه‌فرد برای پیوند زدن محصول با نمادی از طبیعت به شمار می‌رود.

🔹این کمپین خلاقانه به مخاطبان امکان می‌دهد تا یکی از این عنکبوت‌ها را "به فرزندخواندگی بپذیرند" و به نوعی بخشی از این داستان جذاب شوند، که برای بسیاری از علاقه‌مندان و طرفداران تبلیغات مبتنی بر حیوانات و طبیعت، جذابیت ویژه‌ای دارد.

🔹پرینگلز که یکی از معروف‌ترین برندهای چیپس سیب‌زمینی در جهان است، در دهه‌ی ۱۹۶۰ توسط شرکت Procter & Gamble ایجاد شد. هدف اصلی از خلق پرینگلز، تولید محصولی با بافت و مزه‌ای منحصر به‌فرد و بسته‌بندی خلاقانه‌ای بود که در بازار متمایز باشد.

🔹به جای بسته‌بندی‌های متداول، پرینگلز در قوطی‌های استوانه‌ای عرضه شد که به حفظ تازگی چیپس‌ها کمک می‌کرد و تجربه‌ای خاص به مشتریان ارائه می‌داد. این برند به سرعت با لوگوی سبیل‌دار مشهور خود، جایگاه ویژه‌ای در میان مصرف‌کنندگان یافت و به نمادی شناخته‌شده در دنیای تنقلات تبدیل شد.

🔹این تبلیغ جدید، با بهره‌گیری از شخصیت جذاب عنکبوت پرینگلز، نشان‌دهنده‌ی توانایی برند در خلق ایده‌های نو و جذاب است که مخاطب را به تجربه و تعامل دعوت می‌کند. از اینکه مشتریان می‌توانند به نوعی «والدخوانده» یک عنکبوت شوند تا یادگاری از این تبلیغ غیرمعمول و جالب داشته باشند، پیداست که پرینگلز همچنان به خلق روش‌های خلاقانه و سرگرم‌کننده برای ارتباط با مشتریان پایبند است.

🔹چنین کمپین‌هایی نشان می‌دهند که چگونه برندهای معتبر می‌توانند از طبیعت و خیال برای ایجاد ارتباط احساسی و تاثیرگذار با مخاطبان خود استفاده کنند.

✍ هلما دینانی

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

اضطراب و ناامنی در بچه‌ها

حبس استعدادها

🔹اضطراب و نگرانی، با تمام اثرات وحشتناک و مخربش، سایه‌ی سنگینی بر زندگی کودکان و نوجوانان می‌اندازه؛ نه‌تنها به خاطر ایجاد ناامنی، بلکه به دلیل زخم‌های عمیق روحی و روانی که به جا می‌ذاره.

🔹شتابدهی استعداد، در دنیایی که کودکان تحت تاثیر بحران‌ها و اضطراب‌ها هستند، با چالش‌های بی‌شماری روبه‌روست. این کودکان به جای فرصتی برای رشد، یادگیری و بروز استعدادهای‌شان، اغلب درگیر ترس و استرس‌های دائمی می‌شن.

🔹در چنین فضایی، فرزندانی که می‌تونستن خلاقیت و شور زندگی رو به نمایش بذارن، در سایه‌ی نگرانی و ترس قرار می‌گیرن و فرصت‌های طلایی رشد فردی و شکوفایی در اون‌ها از بین می‌ره.

🔹آسیب‌های روانی ناشی از احساس خطر و بحران برای کودکان، بسیار جدی و طولانی‌مدته. بچه‌ها در چنین شرایطی دچار اختلالات عاطفی و رفتاری می‌شن؛ مشکلاتی مثل اضطراب، افسردگی، کابوس‌های شبانه و مشکلات تمرکز که اغلب هم تا بزرگسالی باقی می‌مونه.

🔹همچنین، کودکانی که در این شرایط زندگی می‌کنن، ممکنه به مرور زمان دچار احساس ناامنی و بی‌اعتمادی عمیق به دنیای اطرافشون بشن که بر روابط اجتماعی و حتی هویت فردی‌شون تاثیر منفی می‌ذاره.

🔹بنابراین، تلاش برای جلوگیری از تاثیرات بحران و حس ناامنی در بچه‌ها  و ایجاد فضای امن و پرورش‌دهنده برای این کودکان و نوجوانان، اهمیتی حیاتی داره تا بتونن به جای ترس، با امید و انگیزه وارد مسیر شتابدهی استعداد و رشد فردی بشن.

✍ رستا سرور

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

زیبایی‌های تمام‌نشدنی ویتنام

نیلوفرهای آسمانی

🔹در رودخانه‌ی مکونگ، زنان هر روز صبح زود با تلاش و صبوری به جمع‌آوری گل‌های نیلوفر آبی می‌پردازند؛ گل‌هایی که در این منطقه هم خوراکی ارزشمند و هم نمادی از زیبایی و پاکی هستند.

🔹این نیلوفرهای سفید و بنفش، به سرعت در بازارهای محلی به فروش می‌رسند و خریداران برای استفاده از آن‌ها در تزئینات معابد یا به عنوان مواد خوراکی با خواص غذایی بالا، به آنجا می‌آیند.

🔹در این لحظات آرام صبحگاهی، زنان بومی با دستانی پر از نیلوفر، تصویری از همزیستی با طبیعت و استفاده از منابعی را که به زندگی‌شان معنای تازه می‌بخشد، رقم می‌زنند.

🔹جمع‌آوری نیلوفرهای آبی برای این زنان تنها یک شغل روزانه نیست؛ بلکه پیوندی با طبیعت و زندگی اجتماعی‌شان را نیز نمایان می‌کند. نیلوفرهای آبی نه تنها یک منبع درآمد برای خانواده‌ها به شمار می‌آیند، بلکه در فرهنگ و آیین مردم دلتای مکونگ جایگاه ویژه‌ای دارند.

🔹مردم محلی معتقدند این گل‌ها به دلیل رشد در آب و پاکیزگی‌شان، برای استفاده در معابد و مراسم‌های مذهبی مقدس هستند. همین موضوع باعث شده که زنان با دقت و مراقبت بیشتری به جمع‌آوری و دسته‌بندی این گل‌های ارزشمند بپردازند.

🔹این جور تصویربرداری‌ها و عکاسی‌ها در ویتنام که لحظات زندگی مردم را در جاهایی مثل دلتای مکونگ به تصویر می‌کشد، فرصتی برای عکاسان فراهم می‌کند تا بخشی از فرهنگ و زندگی روزمره مردم این منطقه را از نزدیک درک کنند.

🔹تصاویر زنان با دست‌هایی پر از گل‌های نیلوفر و پس‌زمینه‌ی سبز و آب‌های آرام مکونگ، نمادی از تلاش، زیبایی و پیوند مردم با هستی را نشان می‌دهد. این صحنه‌ها به خوبی حس احترام مردم بومی به منابع طبیعی و سنت‌هایشان را به ما منتقل می‌کند و ما را به تفکر در مورد اهمیت حفظ این فرهنگ‌ها و طبیعت گرانبها فرا می‌خواند.

✍ شکیب آراز

Video: @danielkordan

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

ارتباط گرفتن با بچه‌ای که هنوز حرف نمی‌زند

این بی‌زبانان شیرین

🔹برقراری ارتباط با کودکانی که هنوز زبان باز نکرده‌اند، یک مهارت حیاتی و بسیار شیرین است که به والدین و مراقبان کمک می‌کند تا نیازها و احساسات آن‌ها را بهتر بفهمند. کودکان از همان ابتدا با صداها، حرکات بدن و حتی نگاه‌هایشان با ما ارتباط برقرار می‌کنند.

🔹یادگیری زبان بدن و صدای گریه‌ی آن‌ها، اولین گام در فهمیدن نیازهایشان است. مثلاً گریه‌هایی که برای گرسنگی یا ناراحتی است معمولاً با گریه‌های ناشی از خواب‌آلودگی یا درد متفاوت است. توجه به این جزئیات می‌تواند آرامش و اعتماد بیشتری در محیط ایجاد کند و بچه‌ها احساس کنند که شنیده و درک می‌شوند.

🔹در کنار فهمیدن حرف‌های کودک، نحوه‌ی صحبت کردن با آن‌ها هم اهمیت زیادی دارد. کودکان به لحن و تن صدا بسیار حساس‌اند؛ اگر با لحن آرام و ملایم با آن‌ها صحبت کنیم، راحت‌تر به ما اعتماد می‌کنند و حس امنیت بیشتری پیدا می‌کنند.

🔹حتی اگر کلمات را کامل درک نکنند، اما با احساسات و آهنگ صدا آشنا می‌شوند و می‌توانند شادی، ناراحتی یا آرامش را از آن تشخیص دهند. لحن مثبت و همراه با لبخند می‌تواند تأثیر عمیقی بر حس و حال کودک بگذارد و او را تشویق کند که خودش هم با لبخند و حرکات بدنی به ما پاسخ دهد.

🔹این ارتباط اولیه بین کودک و مراقبش، بنیان احساسی و روانی قوی‌ای می‌سازد که در آینده نیز اثرگذار خواهد بود. وقتی کودکان از این سنین احساس کنند که کسی هست که حرف‌های بی‌زبان آن‌ها را می‌فهمد و به احساسات‌شان پاسخ می‌دهد، اعتماد به نفس و امنیت عاطفی‌شان افزایش می‌یابد.

🔹این ارتباط صمیمانه کمک می‌کند که کودک در مراحل بعدی رشد با خیال راحت‌تر سوال کند، احساساتش را بیان کند و با دنیا و اطرافیانش تعامل سازنده‌تری داشته باشد.

✍ رستا سرور

#اختصاصی
@Chand_Saniye_Digar

🔹کاهن هندو ادعا کرد که می تواند پرواز کند، بنابراین به لبه کوه نزدیک شد و سقوط کرد و جانش را از دست داد.

#چند_ثانیه
@chandsanieh

#اختصاصی

ونگوک، راوی زیبایی و رنج

مرگ در تنهایی و فقر

🔹فیلم «دروازهٔ ابدیت» به کارگردانی جولیان اشنابل، تلاشی هنرمندانه برای بازنمایی زندگی پیچیده و دردناک نقاش معروف، وینسنت ونگوک است.

🔹این اثر زندگی وینسنت را در دوره‌های آخر عمرش به تصویر می‌کشد و بیشتر به درونیات و اندیشه‌های این نقاش می‌پردازد تا صرفاً نقل حوادث تاریخی. بازی ویلم دفو در نقش ونگوک، با تمام پیچیدگی‌ها و احساسات متغیری که وینسنت در آن دوران تجربه می‌کرد، بر تماشاگر تأثیر عمیقی می‌گذارد و بیننده را به دنیای درونی او نزدیک‌تر می‌سازد.

🔹شخصیت ونگوک در تاریخ هنر به عنوان نمادی از روحی آسیب‌پذیر و حساس شناخته می‌شود که با قدرت خلاقانه‌اش پیوند خورده است. او مردی بود که در تمام طول زندگی کوتاهش از اختلالات روانی و مشکلات مالی رنج برد و تقریباً هیچ‌گاه نتوانست از نقاشی‌هایش به لحاظ مادی بهره‌ای ببرد.

🔹با وجود این، آثار ونگوک سرشار از زندگی و رنگ‌هایی جسورانه است که بازتابی از احساسات ژرف او نسبت به طبیعت و انسان‌هاست. ونگوک نقاشی را نه تنها به عنوان یک هنر، بلکه به عنوان راهی برای کشف و ابراز درونی‌ترین احساساتش می‌دید؛ همان‌گونه که در نامه‌هایش به برادرش تئو از رنج‌ها، امیدها و تلاش‌هایش سخن می‌گوید.

🔹یکی از جالب‌ترین و البته تلخ‌ترین اتفاق‌های زندگی ونگوک این است که در زمان حیاتش تنها توانست یک تابلو به فروش برساند؛ اثری که اکنون میلیون‌ها دلار ارزش دارد.

🔹او در زندگی خود از جامعه طرد شد و با فقر، بیماری و ناامیدی دست و پنجه نرم کرد. با این‌ حال، سال‌ها پس از مرگش، آثارش به یکی از باارزش‌ترین گنجینه‌های هنر مدرن تبدیل شد.

🔹امروزه، ونگوک به عنوان یک نماد شور و جستجو برای حقیقت هنری شناخته می‌شود و زندگی او، داستانی از هنرمندی است که با وجود تمام رنج‌هایش، زیبایی‌ای بی‌نظیر از جهان به تصویر کشید.

✍ هلما دینانی

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

چرا خنده‌ی بچه‌ها بهترینه؟

بی‌غش و بی‌هدف

🔹صدای خنده‌ی بچه‌ها یه چیز دیگه‌ست؛ انگار یه جادوی پنهانی توشه که نمی‌تونی بهش گوش بدی و لبخند نزنی. توی همین ویدیویی ساخته شده با AI که بچه‌ها رو سوار جاروبرقی‌های هوشمند نشون می‌ده که از خنده دارن غش می‌کنن، یه انرژیِ خالص و بی‌ریا رو حس می‌کنی که می‌تونه سنگین‌ترین دل‌ها رو هم نرم کنه.

🔹خنده‌ی بچه‌ها خالصه، بی‌حساب و کتاب و بدون هیچ قید و شرطی، مثل یه انفجار کوچیک خوشحالی که یکهو فضای اطراف رو پر می‌کنه. همین بی‌غل‌وغش بودنش باعث می‌شه خنده‌ی بچه‌ها عمیق‌ترین گوشه‌های دل آدم رو روشن کنه.

🔹اگه بخوایم صداها رو با احساسی که به ما می‌دن مقایسه کنیم، صدای خنده‌ی بچه‌ها شبیه یه نسیم بهاریه، همون لحظه‌ای که انگار همه‌چیز توی دنیا برای یه لحظه سبک‌تر می‌شه. شاید دلیل اینکه صدای خنده بچه‌ها این‌قدر قشنگه اینه که توی خندشون هیچ چیز مصنوعی نیست؛ از دل و جون می‌خندن، بی‌دغدغه، بی‌قضاوت.

🔹این خنده‌ها یه جور سادگی خاص دارن، همون چیزی که خیلی‌هامون به مرور زمان گمش می‌کنیم و وقتی می‌بینیمش، انگار یه چیزی درونمون دوباره زنده می‌شه.

🔹راستش صدای خنده‌ی بچه‌ها یه جور یادآوریه؛ یادمون می‌ندازه که زندگی گاهی نباید این‌قدر جدی باشه. باید بتونیم از لحظه‌ها لذت ببریم، همون‌طور که اون‌ها سوار جاروبرقی‌های هوشمند می‌شن و با یه خنده‌ی بی‌نهایت صادقانه، دنیای اطرافشون رو پر از شادی می‌کنن.

🔹انگار صدای خنده‌ی بچه‌ها به ما می‌گه که یه روزی، همه‌مون می‌تونستیم مثل اون‌ها از کوچیک‌ترین چیزها بخندیم و شاد باشیم یا حتی از خنده ریسه بریم.

✍ سلاله ساعی

#چند_ثانیه
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود؟

جمع اضدادیم!

🔹از یه طرف، تو این عالم بی‌نهایت، ما واقعاً شاید یه نقطه خیلی ریز و ناچیز باشیم، چیزی که تو عظمت کهکشان‌ها گم شده. اما از طرف دیگه، همین نقطه‌ی کوچک می‌تونه خیلی بااهمیت باشه، چون ما تنها موجوداتی هستیم که می‌تونیم به آگاهی برسیم، به هستی و علم فکر کنیم و حتی از خودش بپرسیم. و دست‌کم فعلا این‌طور به‌نظر می‌رسه و ما این‌طور فکر می‌کنیم!

🔹جمله «ما به شکل بی‌اهمیتی، بااهمیت هستیم!» از برایان کاکس، فیزیک‌دان و کیهان‌شناس مشهور، واقعاً آدم رو به فکر فرو می‌بره. این جمله توی عمق خودش یه تضاد داره که زندگی انسان و جایگاهش رو توی این کیهان بی‌کران زیر سؤال می‌بره.

🔹این دیدگاه که ما در عین کوچک و گذرا بودن، مهمیم، ریشه در فلسفه و علم داره. فیزیک و کیهان‌شناسی همیشه می‌خواد ما رو به این درک برسونه که زندگی چیزی بیشتر از همین لحظه‌های کوچیک روزمره‌ست.

🔹همین تفکر باعث می‌شه که سؤالات بزرگی رو بپرسیم؛ از «چرا اینجا هستیم؟» تا «هدف از هستی چیه؟» و حتی چیزی مثل هوش مصنوعی رو بررسی کنیم که خودش آینده‌ی بشر رو شاید عوض کنه. موضوعاتی مثل فلسفه و  فیزیک دقیقاً همین کنجکاوی‌ها و مسیرهای فکری رو نشون می‌دن که انسان همیشه به دنبال فهم عمیق‌تر از جهان و خودش بوده.

🔹در واقع، وقتی به این جمله فکر می‌کنیم، متوجه می‌شیم که علم و فلسفه با هم دست به دست هم دادن تا ما رو از مرزهای محدود تفکر خارج کنن. این بحث‌ها، مثل یه دعوت هستن به درک بیشتر و عمیق‌تر از خودمون و جایگاه‌مون توی این کهکشان.

🔹انگار کاکس داره می‌گه که درسته، ما شاید توی این دنیا کوچیک و گذرا باشیم، ولی می‌تونیم با اندیشیدن، پرسیدن و فهمیدن، به زندگی‌مون معنای ویژه‌ای بدیم و همین معنای کوچیک، تو دنیای بی‌کران، باارزش‌ترین چیزه.

✍ نادر مرتضایی

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

اعجاب کوه‌های مینیاتوری چابهار

قدم‌زدن در دنیاهای موازی

🔹کوه‌های مینیاتوری چابهار یکی از اون عجایب جادویی جنوب ایرانه که هرچی از زیباییش بگم کم گفتم. فکر کن وسط یه دشت بی‌انتها از سنگ و خاک، یهو یه عالمه کوه با شکل و شمایل عجیب و غریب قد علم کردن.

🔹این کوه‌ها انگار کار دست یه هنرمند عجیب‌وغریبه که با دقت و حوصله، تکه‌های سنگ رو کنار هم چیده و مجسمه‌های بزرگی از دل طبیعت ساخته. چیزی که حیرت‌انگیزترش می‌کنه، اینه که این کوه‌ها دقیقاً شبیه مینیاتور هستن، انگار یه نسخه‌ی کوچیک‌شده از کوه‌های واقعی رو آوردن اینجا و گذاشتن.

🔹اگه توی نور طلایی غروب بهشون نگاه کنی، انگار هر کوه قصه‌ای از زمان‌های خیلی دور داره که داره با چشم‌های خاموشش بهت می‌گه. از دل سنگ‌های خاکستری و نقره‌ای، خطوط و شیارهایی به وجود اومده که مثل نقش‌های نقاشی کهنه، تاریخ و طبیعت رو با هم تلفیق می‌کنه.

🔹قدم زدن لای این کوه‌ها یه جور سفر تو زمانه یا حتی مثل گشت‌زدن تو دنیاهای موازیه، آدم حس می‌کنه که به دوران خیلی قدیمی برگشته و یا داره تو یه دنیای جدید و عجیب و غریب دیگه قدم می‌زنه.

🔹عجیب‌تر اینه که تو هر زاویه‌ای از کوه‌های مینیاتوری وایسی، انگار یه تابلو تازه رو به روت باز می‌شه. این کوه‌ها تو هر نور و سایه، یه ظاهر متفاوت و جذاب دارن، انگار با هر تغییر نور، لباسی جدید می‌پوشن.

🔹تماشای این طبیعت متفاوت و دست‌نخورده، نه‌تنها یه حس آرامش عمیق می‌ده، بلکه یه جور کشف و هیجان خاص هم داره. مثل اینه که یه گنج پنهان پیدا کردی؛ یه گنج طبیعی که اونجا، وسط خاک و سنگ، منتظره تا تو ازش پرده‌برداری کنی و مجذوبش بشی.

✍ رستا سرور

Video: @nayeb.iran.travel

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

زندگی پیش چشم همگان

خانه‌ای با نمای اقیانوس

🔹مارینا آبراموویچ، هنرمند صرب و یکی از پیشگامان هنر پرفورمنس، به خاطر اجراهای جسورانه و منحصر به‌فردش، نامی ماندگار در هنر معاصر شده. او با به چالش کشیدن مرزهای جسم و ذهن، همواره در پی ایجاد ارتباطی عمیق و تجربی با مخاطبان خود بوده.

🔹آبراموویچ نه‌تنها محدودیت‌های خود را در هنر پرفورمنس کاویده، بلکه توانسته‌ است با مخاطبانش ارتباطی فراتر از بیان کلمات برقرار کند؛ ارتباطی که از جسم به ذهن و از ذهن به روح نفوذ می‌کند.

🔹یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار او، «ریتم صفر»، است که در آن به مخاطبان اجازه داد تا با استفاده از ابزارهایی مانند چاقو، گلوله و گل‌های رز هر آن‌چه دلشان می‌خواهد با او انجام دهند. این اثر به‌شدت مورد توجه قرار گرفت، چرا که نشان‌دهنده‌ی کنش متقابل خشونت و آسیب‌پذیری بود و به بررسی مرزهای میان هنرمند و مخاطب پرداخت.

🔹آبراموویچ بارها با کارهایش به‌ویژه در زمینهٔ فیزیکی و روان‌شناختی، مخاطبان را وادار به بازنگری در خصوص محدودیت‌های انسانی کرده و قدرت هم‌زمان آسیب‌پذیری و تحمل را به نمایش گذاشته.

🔹در اثری که مشاهده می‌کنید به نام «خانه‌ای با نمای اقیانوس» (The House with the Ocean  view)، آبراموویچ سه روز را بدون صحبت، غذا یا ارتباط با دنیای بیرون در یک فضای شیشه‌ای به سر برد.

🔹او سه اتاق کوچک شبیه به آپارتمان‌های کوچک ساخته بود که با نردبان‌هایی پوشیده از تیغ به هم متصل می‌شدند. این اثر بدون کلام و ارتباط مستقیم، روایتی از انزوا، پاکی و مراقبه را به تصویر کشید. مخاطبان فقط می‌توانستند او را ببینند؛ مشاهده‌گرهایی که به تدریج با او در یک تجربهٔ هم‌زیستی مشارکت می‌کردند و تحت تاثیر نوعی حالت مراقبه‌گونه قرار می‌گرفتند.

🔹«خانه‌ای با نمای اقیانوس» بیش از هر چیز نمایان‌گر سفری درونی بود؛ سفری که هرکس می‌تواند از دور شاهدش باشد، اما تنها خود هنرمند آن را به عمق جان تجربه می‌کند. این اثر، علاوه بر القای حس تنهایی و جداافتادگی، تصویری از تسلیم و پذیرش را به نمایش گذاشت.

🔹آبراموویچ در این اثر نشان داد که هنر تنها در مسیر ارتباط با دیگران نیست، بلکه می‌تواند راهی به سوی خودشناسی، درک معنا و یافتن آرامش در سکوت باشد. این پروژه نمونه‌ای عالی از این بود که چطور هنر پرفورمنس می‌تواند مرزهای میان هنرمند و بیننده را بردارد و تجربه‌ای فراانسانی را رقم بزند.

✍ هلما دینانی

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar

#اختصاصی

فرق بین لذت و شادی چیست؟

زودگذر یا ماندگار

🔹ببین، لذت و شادی دو تا چیز کاملاً متفاوتن، هرچند اولش شبیه به هم به نظر میان. لذت معمولاً از یه لحظه میاد؛ اون لحظه‌ای که مثلاً یه قهوه خوش‌عطر می‌خوری، یه موسیقی مورد علاقه‌ات رو گوش می‌دی، یا توی جاده با سرعت می‌ری و باد می‌زنه تو صورتت. قشنگه، سریع و گاهی هم زودگذر. لذت مثل یه جرقه‌ست که یه لحظه روشن می‌شه و بعد محو.

🔹اما شادی یه چیز دیگه‌ست. شادی مثل اون گرمای ملایمِ بعد از ظهرای زمستونه که وقتی یه کتاب خوب می‌خونی و همه چیز آروم و سر جاشه، حسش می‌کنی. شادی، یه حس عمیق و موندگاره، چیزی که انگار از ته دل بیرون میاد و حتی تو لحظه‌های سخت هم می‌تونه توی وجودت بمونه. شادی برعکس لذت، به بیرون و چیزهای مادی ربطی نداره؛ یه حس از درونته، یه حالت از رضایت و آسایش.

🔹اگه بدونیم تفاوت این دو تا چیه، زندگی‌مون خیلی عمیق‌تر و آروم‌تر می‌شه. یاد می‌گیریم لذت‌ها رو بگیریم و ازشون لذت ببریم، اما به اون‌ها نچسبیم. می‌فهمیم که شادی رو باید توی چیزای کوچیک، توی آرامش، توی کنار اومدن با خودمون پیدا کنیم. شادی رو وقتی پیدا می‌کنیم که به چیزایی توجه کنیم که از درون حالمون رو خوب می‌کنن، نه فقط اون جرقه‌های زودگذر لحظه‌ای.

✍ سلاله ساعی

#چند_ثانیه_دیگر
@Chand_Saniye_Digar