سینما پارادیـزو

http://l1l.ir/3uo5
__________________________________________

▪️مارکر در این فیلم «زمان» را واکاوی می‌کند و خودش روی عکس‌ها نریشن می‌گوید و مونولوگ‌هایش را با این جمله آغاز می‌کند؛

«این فیلم قصه مردی‌ست که تصویر زنی در گذشته را به خاطر می‌آورد.»

کریس مارکر با فیلم کوتاه اسکله (1962) به شهرت می‌رسد که شرح تجربیات علمی برای انجام سفرهای زمان بنیاد به دنیای پسا آخرالزمانی است. ازقضای روزگار اسکله تنها فیلم داستانی مارکر، معروف‌ترین فیلم اوست و تنها اثری است که خود می‌گوید ازپخش آن متأسف است. این فیلم که در تیتراژ آغازینش «فتو رمانی از کریس مارکر»خوانده شده، آمیزه‌ای از تک عکس‌های سیاه و سفید، گفتارمتن، موسیقی وجلوه‌های صوتی است که بس استادانه به هم پیوند یافته‌اند. از بازیگران بسیاری درعنوان‌بندی آغازین فیلم نام برده می‌شود اما اینان همگی مدل‌هایی هستند که فتورمان مارکر را مصور می‌سازند. فیلم از نظر شکلی مونتاژی زبردستانه و بس احساسی از متن و «تصاویر» است برای آفریدن فضایی بس ویژه و عمیقا اصیل که درعین حال شگفتی می‌آفرینند. مارکر به لطف گفتار متن که در دیگر فیلم‌هایش نیز بسیار به کار می‌برد، توان‌های ادبی خود همچون فیلم‌سازی مؤلف را پدیدار می‌سازد. این سبک کار، آمیزه خارق‌العاده‌ای از لحن تلخ و شیرین را به نمایش می‌گذارد که بی‌شک برآمده از اندیشه الکساندر مدودکین برادر بزرگش بوده که از او می‌خواست که کم و تنها کمی بنویسد؛برادری که مارکر در فیلم «مقبره الکساندر» به او ادای دین می‌کند. افزون بر این، یکی از انگشت‌شمار کتاب‌های مارکر رمانی به نام «دل بی‌غش» است که چون تمایل نداشته خواننده بیابد تا امروز نایاب است. فیلم اسکله الهام‌بخش فیلم‌سازان بسیاری شد که از میان آنها می‌توان به تری گیلیام و فیلم داستانی‌اش «ارتش دوازده میمونی» اشاره کرد.

🎥 @CinemaParadisooo
🎥 @CinemaParadisooo
__________________________________________

http://l1l.ir/3twv
__________________________________________

▪️ایزابلا از دیوید می‌گوید:

«اکثر آدم‌ها افکار باارزشی دارند.اما آن‌ها سعی می‌کنند این افکار را در قالب‌های فکری معینی بریزند. دیوید تصاویر خود را به زبان منطق ترجمه نمی‌کند در نتیجه تصاویر همچنان ناب و سرشار از احساسات باقی می‌مانند. هر بار که از او می‌پرسم ایده‌هات از کجا می‌آیند او می‌گوید کار من به ماهی‌گیری شباهت دارد. هرگز نمی‌داند چه چیزی به قلابش می‌افتد.»

▪️گفتگو با دیوید لینچ ــ ریچارد ای.بارنی ــ ترجمه‌ی آرمان صالحی

🎥 @CinemaParadisooo
🎥 @CinemaParadisooo
__________________________________________

http://l1l.ir/3twr
__________________________________________

▪️فلینی در «جاده» که محبوب‌ترین فیلم من است، در ذهن من به مرتبه‌ای بسیار والا و دست‌نیافتنی رسید. این فیلم فراتر از نئورئالیسمی بود که در آن ریشه داشت. فلینی با جاده غزلی سرود که حماسه رنج‌ها و شادی‌های شیرینی را برای همیشه جاودانه ساخت.

▪️عباس کیارستمی
▪️«جاده» [La Strada] فیلمی نئو-رئالیستی و درام محصول سال 1954 ساختـه‌ی فدریکو فلینی

🎥 @CinemaParadisooo
🎥 @CinemaParadisooo
__________________________________________

http://l1l.ir/3srl
__________________________________________

… چنین است که مؤلفی سرشناس و قدردیده در دنیا، اعلام می‌کند که واپسین فیلمش را تقدیم مخاطبان می‌کند. با این مؤلف ژاپنی، چنین کنش هنرمندانه‌ای به یک «مرگ خودخواسته» می‌ماند. اما این مرگ خودخواسته، که هاراکیری به‌عنوان معروف‌ترین نمونه‌اش تنها یکی از انواع آن است، یک خودکشی نیست که در آن شرکت کرده باشیم. تفاوت در خواست است. شاید اعتراض کنید که همه‌ی خودکشی‌ها از روی خواست است. بله، اما تفاوت در تصدیق پرقدرت است، اطمینان به این‌که این ژست◦ خاتمه‌ای زیبا می‌سازد بر زندگی‌ای که رو به این انتها دارد، و بیش‌از همه: زیباییِ ژست. انحنای استخوان ماهیِ اِسْقُمْری روی زمینه‌ای از ابرهای سپید. اگر چنین پایانی زیباست، مرگی زیبا هم هست…

ـــــ بخشی از تنها انسان‌ها بال دارند؛ مروری بر باد برمی‌خیزد آخرین ساخته‌ی هایائو میازاکی، نوشته‌ی اِروِه ژوبر-لورانسین ــ کایه دو سینما

🎥 @CinemaParadisooo
🎥 @CinemaParadisooo
__________________________________________