Toshkentning qaysidir derazasidan,
Osmoniga boqib meni yodlar - U.
Hayotini sog'inchlar bezasada,
Yo'llar hech kelmadi hamon - ro'baro'.
Baland beton uylar - najot qal'alar,
Ijara haqqiday uchma-uch umid.
Armonlar bolalar, qarzlar bolalar,
Qancha istaklarni ketyapdi ko'mib.
Toshkentning qaysidir derazasidan,
Hamon uxlamagan Quyosh ko'rinar.
Menga hatto biror xat yozmasa ham,
Xudoga bor dardi har kun yorilar!
Unga ham osonmas. Menga osonmi?
Taqdirni yeyapmiz ishtahasiz, lek.
Ko'zimni chirt yumib ketib qolsammi?!
Jonga tegib ketdi bunday yolg'izlik!!!

Nafisa Omon