ڪلبہ‎‌‌‎‌‌ش؏ردلاویز

*صبح دلاویز *
بگذار ، که بر شاخه این صبح دلاویز بنشینم
و از عشق سرودی بسرایم
آنگاه ، به صد شوق ، چو مرغان سبکبال ،
پر گیرم ازین بام و به سوی تو بیایم
خورشید از آن دور ، از آن قله پر برق
آغوش کند باز ، همه مهر ، همه ناز ?
"فریدون_مشیری"