ЎЗИНИ СЕЗМАГАН БАХТ
Мен жуда кўп адабий муҳитларда бўлдим. Лекин, менга доим ишчиларнинг фикрлари қизиқ эди. Улар сиёсатдан сўз очганда не-не унвонларни қўлга киритган мутаҳасислар ҳайрон қолиши тайин гап. Ижодкорлар даврасида ўзимни эркинроқ ҳис қиламан ва ёлғиз эмаслигимни маълум даражада англайман. Яккалик бошқа масала. Шу маҳалга етгунча бўлган ҳодисотлар хотиримни тарк этганлиги Навоий шаҳридаги 6-мактабда иш бошлагач тушундим. Бир олам – дунё ташвишлари, ижод, келажак дарди бир ён, фикрларида муҳаббатдан ўзга туйғу нафас олмаган болалар бир ён – бир олам. Улар ватандан нимадир кутишмайди. Шучаки севишади, чин юракдан севишади. Кўрганларим (жуда оз эсада) кимларгадир туш. Ўз тушунчамдан келиб чиқиб, нигоҳларим исирғаларида ватан улуғ дард. Ватан – болаларим, оилам оч қолмасин деб югураётган ҳар бир ўзбек, Ўзбекистонлик.
Мактабда яқинда бўлиб ўтган бир тадбирда мен ҳам кузатувчи бўлиб қатнашдим. Аслида бу тадбир эмас, байрам эди. Ўқувчиларнинг кўзларидаги севинч ўқитувчиларга кўчганди. Бир-бирларини шу қадар қўллар эдиларки, ўрнак олсак арзийди. Этимни жужуктирган ғайриоддий ҳодиса (мен учун) бутун зал қўшиқни бор овозда ёрилиб куйлагашгани эди:
“Адойинг бўлгаймиз сени, Ўзбекистон,
Ҳеч кимга бермаймиз сени,Ўзбекистон!”
Қачонлардир мен ҳам ватанимни ҳеч иккиланмай, ҳеч нарса кутмай, борига шукур қилиб севганимни эсладим. Болаликнинг мендан йироқлаб кетаётган ҳур туйғуларини қайта кашф қилдим. Аллоҳ гувоҳимки, мен мактаб даврасида ҳали ҳеч ерда топмаган асл севгини, камёб эътиборни ҳис қилдим.
Раҳмат сенга, мактаб!
Феруз Неъматуллаев
Шоир ва таржимон
t.me/Feruz_Nematullayev
Мен жуда кўп адабий муҳитларда бўлдим. Лекин, менга доим ишчиларнинг фикрлари қизиқ эди. Улар сиёсатдан сўз очганда не-не унвонларни қўлга киритган мутаҳасислар ҳайрон қолиши тайин гап. Ижодкорлар даврасида ўзимни эркинроқ ҳис қиламан ва ёлғиз эмаслигимни маълум даражада англайман. Яккалик бошқа масала. Шу маҳалга етгунча бўлган ҳодисотлар хотиримни тарк этганлиги Навоий шаҳридаги 6-мактабда иш бошлагач тушундим. Бир олам – дунё ташвишлари, ижод, келажак дарди бир ён, фикрларида муҳаббатдан ўзга туйғу нафас олмаган болалар бир ён – бир олам. Улар ватандан нимадир кутишмайди. Шучаки севишади, чин юракдан севишади. Кўрганларим (жуда оз эсада) кимларгадир туш. Ўз тушунчамдан келиб чиқиб, нигоҳларим исирғаларида ватан улуғ дард. Ватан – болаларим, оилам оч қолмасин деб югураётган ҳар бир ўзбек, Ўзбекистонлик.
Мактабда яқинда бўлиб ўтган бир тадбирда мен ҳам кузатувчи бўлиб қатнашдим. Аслида бу тадбир эмас, байрам эди. Ўқувчиларнинг кўзларидаги севинч ўқитувчиларга кўчганди. Бир-бирларини шу қадар қўллар эдиларки, ўрнак олсак арзийди. Этимни жужуктирган ғайриоддий ҳодиса (мен учун) бутун зал қўшиқни бор овозда ёрилиб куйлагашгани эди:
“Адойинг бўлгаймиз сени, Ўзбекистон,
Ҳеч кимга бермаймиз сени,Ўзбекистон!”
Қачонлардир мен ҳам ватанимни ҳеч иккиланмай, ҳеч нарса кутмай, борига шукур қилиб севганимни эсладим. Болаликнинг мендан йироқлаб кетаётган ҳур туйғуларини қайта кашф қилдим. Аллоҳ гувоҳимки, мен мактаб даврасида ҳали ҳеч ерда топмаган асл севгини, камёб эътиборни ҳис қилдим.
Раҳмат сенга, мактаб!
Феруз Неъматуллаев
Шоир ва таржимон
t.me/Feruz_Nematullayev