فروید در مقاله ی بسیار پرباری که در اواخر عمرش با عنوان تغییرات در روانکاوی در سال 1937 نگاشت به این ضرورت پی برد که در مقابل «نه» بیمار باید موضعی دوپهلوتر و تردیدآمیزتر رفت: «نه» گفتن بیمار به هیچ رو گواه صحت یک تعبیر نیست. یگانه تفسیر مطمئن از «نه» بیمار این ست که «نه» او اشاره به ناکام بودن دارد.

«نه» بیمار دلالت بر حضور سمج و عذاب آور دیگری دارد. هموکه «من» سخنگو را از اقتدار و آمریت دلخواهش بر واژه های خوی محروم می سازد.

این دیگری از موضع غریب و دلهره آور ناکامل بودن سخن می گوید. موضعی ورای قطعیت های دلگرم کننده و قوت قلب بخشِ «بله» و «نه».

چگونه فروید بخوانیم، جاش کوهن
ترجمه: صالح نجفی
#فرویدیسم #روانکاوی

🆔 @freuddism