زمان میگذره، تو بزرگ میشی، میفهمی بالاخره یکی پیدا میشه که اونجوری که همیشه آرزوشو داشتی تورو بخواد.
میفهمی کسی هست که بتونی باهاش همه حسای خوبو تجربه کنی و از خندش بخندی، با ناراحتیش ناراحت بشی، با موفقیتش از ته دل خوشحال بشی و تنها خواسته‌ت حال خوبِ از ته دلش باشه.
برای من تو همونی. همونی که وقتی سر و کلش پیدا شد که فکر میکردم هیچکس نمیتونه دوستم داشته باشه، منم نمیتونم کسیو دوست داشته باشم.
بودنت گاهی انقدر خوشحالم میکنه که باورم نمیشه تو واقعی باشی، فکر میکنم اگه اون ساخته مغزم باشه چی؟ اگه یکهو صبح از خواب پاشم و ببینم اونم ی رویای طولانی بوده چی؟
میدونی؛ بعضی آدما هستن که انگار قبلا تو سرنوشتت بودن، انگار خدا میدونسته که قراره تو زندگیت باشن فقط وایساده وقتی بیارتش که تو فکر میکنی قرار نیست هیچوقت بیاد.
من نمیدونم عشق چیه، نمی‌دونم تجربش کردم یا نه. ولی میدونم قلبم و مغزم با یاد تو بیدار میشن و میخوابن. خیلیا هستن که میگن مگه میشه کسیو که ندیدی انقدر دوست داشته باشی؟ معلومه که میشه. عشق یچیز خاصه،پاکه، مقدسه. محدود به این مرزهایی که ما آدما براش تعیین کردیم نمیشه که.
دلم میخواد همیشه همینی که هستی بمونی، همین آدمی که با وجود تموم نقصایی که دارم بازم دوستم داره و مثل بقیه منو بخاطر چیزی که هستم سرزنش نمیکنه، همینی که خنده هاش باعث میشه منم از خنده قهقهه بزنم و با وجود سختی ها و مشکلاتی که داره بازم قلب مهربونشو کثیف نکرده. کاش میشد همیشه همینجوری بمونی قاصدکم.