* * *
Келма деб неча бор сендан ўтиндим,
О қайғу, мен энди бахтлаб кетарман.
Хотирам – қуршаган бир боғ ўтиндир
Уни йўл четига тахлаб кетарман.

Шафақ шуъласидай олланди юрак,
Шоҳ эди, қул бўлиб ёлланди юрак,
Бир кунда неча минг қонланди юрак,
Ишқнинг оловида яхлаб кетарман.

Туйғулар тирикдир, туйғулар табиий,
Кўзимга сиғмаган уйқулар табиий,
Юз бора ҳайдалган мусофир каби
Кўнгул эшигингдан ҳатлаб кетарман.

Гул қолиб, ҳас ташиб юрар одамлар,
Жонимга қасдлашиб юрар одамлар,
Шу қадар пастлашиб юрар одамлар
Ўзимни баридан асраб кетарман.

Товоним ўйилсин – Ҳаққа бормасам,
Шарқда туғилсаму, шарққа бормасам
Боримни ортмалаб халққа бормасам
Ғанимнинг ёнига дастлаб кетарман.

Ота, елкангизга бошимни қўйсам,
Бир муддат енгиллик тотини туйсам,
Юрагим ташнадир, кўзларим тўйса,
Меҳрдан бир нафас ростлаб кетарман.

Дунёнинг отини билмадим нечун,
Наслини, зотини билмадим нечун,
Ҳали қараб туринг, бир кунмас бир кун
Муаззам дунёлар бошлаб кетарман.

© Маҳфуза ИМОМОВА