گاهی وقتها ویدیوهای اینستاگرام رو بدون صدا میبینم. اینطوری اون شخصی که داره صحبت میکنه، برام خیلی احمق به نظر میرسه. خودمم همینطور. باقی دنیا هم مثل ما دو نفر. میفهمم که زندگی مهمه؛ حداقل مهمتر از چیزی که دقایق قبلش تصور میکردم. دنیا برای من مثل یک صفحهی خالی میشه، مثل یک ترانهی نوشته شده و بدون نوا، و این منم که باید صفحه رو با کلماتم پر کنم و آهنگ خودم رو بنوازم.