Samood🍃

من انسان دوست داشتنی ای برای کسانی که دوستشان دارم نیستم؛
کسانی که دوستم دارند فدای کسانی می شوند که دوستم ندارند؛
من همیشه داشته هایم را برای نداشته هایم باخته ام؛

از همان روزي كه دست حضرت قابيل
گشت آلوده به خون حضرت هابيل
از همان روزي كه فرزندان «آدم»
زهر تلخ دشمني در خونشان جوشيد
آدميت مرد!
گرچه «آدم» زنده بود
از همان روزي كه يوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزي كه با شلاق و خون، ديوار چين را ساختند
آدميت مرده بود

بعد، دنيا هي پر از آدم شد و اين آ‌سياب
گشت و گشت
قرن‌ها از مرگ آدم هم گذشت
اي دريغ
آدميت برنگشت!

قرن‌ ما
روزگار مرگ انسانيت است
سينه دنيا ز خوبي‌ها تهي‌ست
صحبت از آزادگي، پاكي، مروت، ابلهي‌ست!
صحبت از موسي و عيسي و محمد نا به جاست
قرنِ «موسي چومبه» هاست!

روزگار مرگ انسانيت است
من، كه از پژمردنِ يك شاخه گل
از نگاه ساكت يك كودك بيمار
از فغان يك قناري در قفس
از غم يك مرد در زنجير ـ حتي قاتلي بر دار ـ
اشك در چشمان و بغضم در گلوست
وندرين ايام، زهرم در پياله، اشك و خونم در سبوست
مرگ او را از كجا باور كنم؟

صحبت از پژمردن يك برگ نيست
واي! جنگل را بيابان مي‌كنند
دست خون‌آلود را در پيش چشم خلق پنهان مي‌كنند!
هيچ حيواني به حيواني نمي‌دارد روا
آنچه اين نامردمان با جان انسان مي‌كنند!

صحبت از پژمردن يك برگ نيست
فرض كن: مرگ قناري در قفس هم مرگ نيست
فرض كن: يك شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض كن: جنگل بيابان بود از روز نخست!
در كويري سوت و كور
در ميان مردمي با اين مصيبت‌ها صبور
صحبت از مرگِ محبت، مرگِ عشق
گفت‌وگو از مرگِ انسانيت است!


#فریدون_مشیری

برای امروز.

و دوباره شب و شمع و نامجو...

کاش من تمامِ کسانی که نگاهت می کنند بودم.