رمان سال سی احمد ابوالفتحی دریچه ورود من به دنیای داستانی این دوست خوبم بود و بعد از سال سی، مجموعه داستان پل ها را خواندم. از رمان لذت بردم و از مجموعه داستان بیشتر.
مطلبی که می خواهم بگویم فراتر از نقد اثر است و شاید هم نتوان نام نقد رویش گذاشت. بحث من در ساختار کلی روایت و چگونگی روایت است. روایت داستان در رمان و داستان کوتاه متفاوت است، نکته ای که برخی از نویسنده هایی که از داستان کوتاه نوشتن به رمان نوشتن رسیده اند ملاحظه اش را ندارند. رمان setup و seting متفاوتی از داستان کوتاه دارد چون مخاطب متفاوتی دارد. در رمان اگر ۸۰ صفحه اول مخاطب نداند کجا ایستاده و شاهد چیست دیگر مابقی رمان را ادامه نمی دهد کاری که در داستان کوتاه حتی شاید تا ۸۰ درصد اثر را بی مشخص بودن این موضوع ادامه دهد. این ها جذابیت روایت صرف نیست که بخواهم از منظر زیبایی شناسی درباره اش نظر بدهیم و سلیقه شخصی را دخیل کنیم، این مهم جان ِروایت است و رگ حیات داستان. نقص بزرگی که بنظرم می رسد حاصل دانش و قلم خوب در داستان کوتاه به نویسنده می رسد. این مهم را در رمان های اول خودم هم شاهدم حالا که سالهاست از نوشتن شان می گذرد.
این جدای از پیچیدگی روایت و سخت خوانی اثر است. سال سی را اگر دیر با متنش ارتباط برقرار می کنیم بخاطر رعایت نکردن این ویژگی روایت در رمان است.
رمان سال سی رمان خوبی است و اگر این ویژگی را رعایت می کرد بهتر از این می شد.
نهاوند برای من با سال سی احمد ابوالفتحی معنا می یابد و این برجستگی رمان است روایتی خواندنی و بیاد ماندنی از یک شهر.
قطعا در رمان های بعدی احمد ابوالفتحی این نقیصه را نمی بینیم.
باقی بقایتان
#محمد_اسماعیل_حاجی_علیان