فریدون مشیری _ کانال رسمی

🔹 برای جهان پهلوان #تختی
‌(۵ شهریور ۱۳۰۹- ۱۷ دی ۱۳۴۶)
‌
🔸 #هفتخوان
‌
چه توفان درین باغ بگشود دست
که سروِ بلندِ تناور شکست؟
‌
چه شوری در آن جانِ والا فتاد
که آن مرد، چون کوه، از پا فتاد
‌
چه نیرو سر راه بر او گرفت
که نیرو از آن چنگ و بازو گرفت؟
‌
چه خشکی در آن کام آتش فشاند
که آن تشنه‌جان را به آتش کشاند؟
‌
چه ابری از آن کوه سر برکشید؟
که سیمرغ از قله‌ها پر کشید
‌
چه نیرنگ در کار سهراب رفت؟
که با مرگ پیچید و در خواب رفت
‌
چه جادو دل از دست رستم ربود؟
که بیرون-شد از هفتخوانش نبود
‌
خمار کدامین می‌اش در گرفت؟
که از ساقی مرگ ساغر گرفت
‌
پدر را ندانم چه بیداد رفت
که تیمار فرزندش از یاد رفت...
‌
#فریدون_مشیری
از دفتر: #از_خاموشی
‌
🔷 کانال رسمی فریدون مشیری:
@FereydoonMoshiri
‌

آهنگ اشتیاق
سیما بینا

آهنگساز و رهبر ارکستر : فرهاد فخرالدینی

شعر از فریدون مشیری:
بگذار سر به سينه من تا كه بشنوي
آهنگ اشتياق دلي دردمند را
شايد كه بيش ازين نپسندي به كار عشق
آزار اين رميده سر در كمند را

🔸 #ما_همان_جمع_پراكنده ...
با یاد #نیما ، سراینده « #آی_آدم_ها »

◽️
موج، می‌آمد، چون كوه و
به ساحل می‌خورد!
◽️
از دلِ تیره‌ی امواج بلند آوا،
كه غریقی را در خویش فرو می‌برد،
و غریوش را با مشت فرو می‌كشت،
نعره‌ای خسته و خونین، بشریت را،
به كمک می‌طلبید:
«آی آدم‌ها...
آی آدم‌ها...»
ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم!
به خیالی كه قضا،
به گمانی كه قدر،
بر سر آن خسته، گذاری بكند!
«دستی از غیب برون آید و كاری بكند»
هیچ یک حتی از جای نجنبیدیم!
آستین‌ها را بالا نزدیم
دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم،
تا از آن مهلكه -شاید- برهانیمش،
به كناری برسانیمش! ...
◽️
موج، می‌آمد،
چون كوه و به ساحل می‌ریخت.
با غریوی،
كه به خاموشی می‌پیوست.
با غریقی كه در آن ورطه،
به كف ها، به هوا
چنگ می‌زد، می‌آویخت...
◽️
ما نمی‌دانستیم
این كه در چنبر گرداب،
گرفتار شده‌ست،
این نگونبخت كه اینگونه
نگونسار شده‌ست،
این منم،
این تو،
آن همسایه،
آن انسان!
این مائیم!
‌
ما،
همان جمع پراكنده،
همان تنها،
آن تنها هائیم!
◽️
همه خاموش نشستیم و تماشا كردیم.
آن صدا، اما خاموش نشد.
-«...آی آدم‌ها...»
«...آی آدم‌ها...»
آن صدا، هرگز خاموش نخواهد شد،
آن صدا، در همه جا دائم، در پرواز است!
تا به دنیا دلی از هول ستم می‌لرزد،
خاطری آشفته‌ست،
دیده ای گریان است،
هر كجا دست نیاز بشری هست دراز؛
آن صدا در همه آفاق طنین انداز است.
◽️
آه، اگر با دل وجان، گوش كنیم،
آه اگر وسوسه‌ی نان را،
یک لحظه فراموش كنیم،
«آی آدم‌ها» را
در همه جا می‌شنویم.
◽️
در پی آن همه خون،
كه بر این خاک چكید،
ننگ‌مان باد این جان!
شرم‌مان باد این نان!
ما نشستیم و تماشا كردیم!
‌
در شب تار جهان
در گذرگاهی،
تا این حد ظلمانی و توفانی!
در دل این همه آشوب و پریشانی
این که از پای فرو می‌افتد،
این كه بر دار نگونسار شده‌ست،
این كه با مرگ درافتاده‌ست،
این هزاران و هزاران كه فرو افتادند؛
این منم،
این تو،
آن همسایه،
آن انسان!
این ماییم!
ما،
همان جمع پراكنده، همان تنها،
آن تنها هائیم!

این‌همه موج بلا در همه‌جا می‌بینیم،
«آی آدم‌ها» را می‌شنویم،
نیک می‌دانیم،
دستی از غیب نخواهد آمد
هیچ یک حتی یكبار نمی‌گوییم
با ستمكاری نادانی،
این‌گونه مدارا نكنیم
آستین‌ها را بالا بزنیم
دست در دست هم
از پهنه‌ی آفاق برانیمش
مهربانی را،
دانائی را،
بر بلندی جهان،
بنشانیمش...!

-«آی آدم‌ها...! موج می‌آید...»

#فریدون_مشیری
از دفتر: " #مروارید_مهر "

🔷کانال رسمی فریدون مشیری:
@FereydoonMoshiri

یاد و خاطره‌ی درگذشتگان زلزله‌ی #بم که در پنجم دی ماه ۱۳۸۲ به وقوع پیوست؛ گرامی‌ باد...🌹
‌
🔸 #دیگر_زمین_تهی_ست ...
‌
خوابم نمی‌ربود
نقش هزارگونه خیال از حیات و مرگ،
در پیش چشم بود.
شب در فضای تارخود آرام می‌گذشت
از راه دور، بوسه‌ی سرد ِ ستاره‌ها
مثل همیشه، بدرقه می‌کرد خواب را.
در آسمان صاف،
من در پی ستاره‌ی خود می‌شتافتم.
◽️
چشمان من به وسوسه‌ی خواب گرم شد...
ناگاه، بندهای زمین در فضا گسیخت!
در لحظه‌ای شگرف،
زمین از زمان گریخت!
در زیر بسترم،
چاهی دهان گشود،
چون سنگ در غبار و سیاهی رها شدم.
می‌رفتم آنچنان که ز هم می‌شکافتم!
◽️
دردی گران به جان زمین اوفتاده بود.
نبضش به تنگنای دل خاک می‌تپید
در خویش می‌گداخت
از خویش می‌گریخت
می‌ریخت، می‌گسست...
می کوفت، می‌شکافت.
وز هر شکاف، بوی نسیمِ غریب ِ مرگ
در خانه می‌شتافت!
◽️
انگار خانه‌ها و گذرهای شهر را
چندین هزار دست
غربال می‌کنند!
مردان و کودکان و زنان می‌گریختند
گفتی که این گروه ز وحشت رمیده را
با تیغ‌های آخته دنبال می‌کنند!
◽️
آن شب زمین پیر
این بندی ِ گریخته از سرنوشتِ خویش
چندین هزار کودکِ در خوابِ ناز را،
کوبید و خاک کرد!
چندین هزار مادر محنت‌کشیده را،
در دم هلاک کرد!
مردان رنگ سوخته از رنج کار را،
در موجِ خون کشید.
وز گونه‌شان، تبسم شوق و امید را،
با ضربه‌های سنگ و گل و خاک، پاک کرد!
◽️
در آن خرابه‌ها
دیدم که مادری به عزای عزیزِ خویش
در خون نشسته بود
در زیر خشت و خاک
بیچاره بندبند وجودش شکسته بود
دیگر لبی که با تو بگوید سخن نداشت
دستی که در عزا بدرد پیرهن نداشت!
◽️
زین پیش، جای جانِ کسی در زمین نبود،
زیرا که جان، به عالم جان بال می‌گشود!
اما در این بلا،
جان نیز فرصتی که برآید ز تن نداشت!
◽️
شب‌ها که آن دقایق جانکاه می‌رسد،
در من نهیب زلزله بیدار می‌شود
در زیر سقف مضطرب خوابگاه خویش،
با هر نفس، تشنج خونین مرگ را
احساس می‌کنم.
آوار بغض و غصه و اندوه، بی‌امان
ریزد به جان من
جز روح کودکان فرو مرده در غبار
تا بانگ صبح نیست کسی همزبان من.
◽️
آن دست‌های کوچک و آن گونه‌های پاک
از گونه‌ی سپیده‌دمان پاک‌تر، کجاست؟
آن چشم‌های روشن و آن خنده‌های مهر
از خنده‌ی "بهار" طربناک‌تر، کجاست؟
◽️
آوخ! زمین به دیده‌ی من بیگناه بود!
آنجا همیشه زلزله‌ی ظلم بوده است.
آنها همیشه زلزله از ظلم دیده‌اند!
در زیر تازیانه‌ی جور ستمگران
روزی هزار مرتبه در خون تپیده‌اند
آوار جهل و سیلی فقر است و خانه نیست
این خشت‌های خام که بر خاک چیده‌اند!
◽️
دیگر زمین تهی‌ست...
دیگر به روی دشت،
آن کودکان ناز
آن دختران شوخ
آن باغ‌های سبز
آن لاله‌های سرخ
آن برّه‌های مست
آن چهره‌های سوخته ز آفتاب نیست
تنها در آن دیار،
ناقوس ناله‌هاست،
که در مرگ ِ زندگی‌ست!
‌
#فریدون_مشیری
از دفتر: #بهار_را_باور_کن
‌
‌
🔷کانال رسمی فریدون مشیری:
@FereydoonMoshiri

** #کهکشان_عشق **
‌‌
دیدمت، آهسته پرسیدمت
خواندمت، بر ره، گل افشاندمت
‌
آمدی بر بام جان پر زدی
همچو نور بر دیده بنشاندمت
‌‌
بردمت تا کهکشان‌های عشق
پر کشان تا بی‌نشان‌های عشق
‌‌
گفتمت افتاده در پای عشق
زندگیست رویای زیبای عشق
‌
می‌روی، چون بوی گل از برم
رفتنت کِی می‌شود باورم؟
‌‌
بوده ای، چون تاج گل بر سرم
تا ابد، یاد ِ تو را می‌برم
‌‌
بردمت تا کهکشان‌های عشق
پر کشان تا بی‌نشان‌های عشق
‌
گفتمت افتاده در پای عشق
زندگیست رویای زیبای عشق
‌
#فریدون_مشیری
#ترانه

🔹کانال رسمی فریدون مشیری:
@fereydoonmoshiri
‌
در ادامه ترانه‌ی #کهکشان_عشق را با صدای استاد #محمد_نوری، بشنوید:
‌

🌸🌿🌸🌿🌸🌿
🌿🌸
🌸
#یلدا
‌
می‌رفت و گیسوانِ بلندش را
بر شانه می‌پراکند،
شب را به دوش می‌برد
همراهِ عطرِ عنبرِ سارا.
□
در موجِ گیسوانِ بلندش
تابیده بود شب را
آرام، مثل زمزمه‌ی آب، می‌گذشت
با اختران به نجوا.
□
همراهِ گیسوانِ بلندش
خاموش، مثل زیر و بم خواب، می‌گذشت
پشتِ دریچه‌ها
چشم جهانیان به تماشا.
□
می‌رفت- باشکوه‌تر از شب-
همراهِ گیسوان بلندش
تا باغ‌های روشنِ فردا
یلدا!
‌
#فریدون_مشیری
از دفتر: " #آه_باران "
‌
🔷 کانال رسمی فریدون مشیری:
@fereydoonmoshiri

🌿
🌸🌿
🌿🌸🌿🌸🌿🌸

** #محیط_زیست ! **
‌
به لطف کارگزارانِ عهدِ ظلمت و دود
_که از عنایت‌شان می‌رسد به گردون، آه_
کبوتران سپید،
بدل شوند پیاپی به زاغ‌های سیاه!
‌
#فریدون_مشیری
از دفتر: " #لحظه_ها_و_احساس"
‌
🔷کانال رسمی فریدون مشیری:
@fereydoonmoshiri