📜 فارسیِ دَری (درس هفتم)
«برای مدیران BBC که نمی‌دانند فارسی و دری یک زبان است نه دو زبان»
جلال الدین محمد بلخی معروف به مولانا (مولوی) صاحب مثنوی معنوی، زادۀ بلخ افغانستان است. او هماره و همه جا زبان شعری خویش را پارسی می‌خواند و هر دم می‌گوید «پارسی گوییم». جالب است که از اصطلاح «زبان دری» در سخن این زادۀ افغانستان نشانی نیست:
پارسی گو گرچه تازی خوشتر است
عشق را خود صد زبان دیگر است
پارسی گوییم یعنی این کَشش
زان طرف آید که آمد آن چَشش
(مثنوی)
خمش از پارسي تازي بگويم
فؤادٌ ما تسلّيهِ المُدام
(ديوان شمس)
پارسي گوييم شاها آگهي خود از فؤاد
ماه تو تابنده باد و دولتت پاينده باد
(ديوان شمس)
ناله‌اي کن عاشقانه درد محرومي بگو
پارسي گو ساعتي و ساعتي رومي بگو
(ديوان شمس)
مولوی بارها به شنونده‌اش هشدار می‌دهد که عربی را رها کند و پاسبان پارسی باشد:
پارسی گوییم تازی را بهل
هندوی این ترک شو از جان و دل
(مثنوی)
آنجا که مخاطب او مسلمانان جهان‌اند همه را به سخن گفتن پارسی فرا می‌خواند زیرا پارسی شکر است و شرط نیست در بزم به تنهایی شکر خوردن:
مسلمانان! مسلمانان! زبان پارسی گویم
که نبود شرط در بزمی شکر خوردن به تنهایی
(ديوان شمس)
اخلايي اخلايي، زبان پارسي مي گو
که نبود شرط در حلقه، شکر خوردن به تنهايي
(ديوان شمس)
مولوی شیفتۀ زبان فارسی است با آن که فقیه است و عالم عربی اما می‌گوید: «زبان پارسی را چه شده است بدین لطیفی و خوبی که آن معانی که در پارسی آمده است در تازی نیامده است».
نکتۀ مهم در آثار مولوی این است که این زادۀ افغانستان همه جا پارسی گفته است و در آثار وی از اصطلاح «زبان دری» نشانی نیست. کسانی که مدعی اند زبان دری، زبان افغانستان است و زبان پارسی زبان اهل شیراز؛ باید پاسخگوی این پرسش باشند که چرا مولوی بلخی در سراسر آثارش زبان خود را پارسی گفته و از زبان دری هیچ یاد نکرده است ؟
درس اول: https://t.me/karvandparsi/99
درس دوم " https://t.me/karvandparsi/100
درس سوم : https://t.me/karvandparsi/101
درس چهارم: https://t.me/karvandparsi/102
درس پنجم: https://t.me/karvandparsi/103
درس ششم: https://t.me/karvandparsi/105
درس هفتم: https://t.me/karvandparsi/107
http://karsi.blogfa.com/
«برای مدیران BBC که نمی‌دانند فارسی و دری یک زبان است نه دو زبان»
جلال الدین محمد بلخی معروف به مولانا (مولوی) صاحب مثنوی معنوی، زادۀ بلخ افغانستان است. او هماره و همه جا زبان شعری خویش را پارسی می‌خواند و هر دم می‌گوید «پارسی گوییم». جالب است که از اصطلاح «زبان دری» در سخن این زادۀ افغانستان نشانی نیست:
پارسی گو گرچه تازی خوشتر است
عشق را خود صد زبان دیگر است
پارسی گوییم یعنی این کَشش
زان طرف آید که آمد آن چَشش
(مثنوی)
خمش از پارسي تازي بگويم
فؤادٌ ما تسلّيهِ المُدام
(ديوان شمس)
پارسي گوييم شاها آگهي خود از فؤاد
ماه تو تابنده باد و دولتت پاينده باد
(ديوان شمس)
ناله‌اي کن عاشقانه درد محرومي بگو
پارسي گو ساعتي و ساعتي رومي بگو
(ديوان شمس)
مولوی بارها به شنونده‌اش هشدار می‌دهد که عربی را رها کند و پاسبان پارسی باشد:
پارسی گوییم تازی را بهل
هندوی این ترک شو از جان و دل
(مثنوی)
آنجا که مخاطب او مسلمانان جهان‌اند همه را به سخن گفتن پارسی فرا می‌خواند زیرا پارسی شکر است و شرط نیست در بزم به تنهایی شکر خوردن:
مسلمانان! مسلمانان! زبان پارسی گویم
که نبود شرط در بزمی شکر خوردن به تنهایی
(ديوان شمس)
اخلايي اخلايي، زبان پارسي مي گو
که نبود شرط در حلقه، شکر خوردن به تنهايي
(ديوان شمس)
مولوی شیفتۀ زبان فارسی است با آن که فقیه است و عالم عربی اما می‌گوید: «زبان پارسی را چه شده است بدین لطیفی و خوبی که آن معانی که در پارسی آمده است در تازی نیامده است».
نکتۀ مهم در آثار مولوی این است که این زادۀ افغانستان همه جا پارسی گفته است و در آثار وی از اصطلاح «زبان دری» نشانی نیست. کسانی که مدعی اند زبان دری، زبان افغانستان است و زبان پارسی زبان اهل شیراز؛ باید پاسخگوی این پرسش باشند که چرا مولوی بلخی در سراسر آثارش زبان خود را پارسی گفته و از زبان دری هیچ یاد نکرده است ؟
درس اول: https://t.me/karvandparsi/99
درس دوم " https://t.me/karvandparsi/100
درس سوم : https://t.me/karvandparsi/101
درس چهارم: https://t.me/karvandparsi/102
درس پنجم: https://t.me/karvandparsi/103
درس ششم: https://t.me/karvandparsi/105
درس هفتم: https://t.me/karvandparsi/107
http://karsi.blogfa.com/