🍃
ارته، سرزمین چرخ خورشید
برگرفته از: دانشنامۀ کاشان - جلد ۳ و ۴، دکتر جهانشاه درخشانی
نام کهن ایران «خوینگ ای‌رَثَه وَئِیژَنگه»،
در جنوب خاوری ایران، پیرامون سیستان و کرمان مردمی می‌زیستند که در ۶ تا ۵ هزار سال پیش دارای فرهنگ و تمدنی پیشرفته بودند.
این مردم، سرزمین خود را «خوَنی‌رَثَه» می‌نامیدند به معنی «چرخ خورشید»، که در فرهنگ هند نیز به نام «سَکرَه‌وَرتین (چرخ گردون)» آمده است. پارۀ دوم نام خوَنی‌رَثَه، یعنی «رَثَه (چرخ)»، در سندهای سومری به گونۀ «اَرَتَه» برگردانده شده که همان سرزمین «چَخرَه» اوستایی است.
پاره‌ای کالاهای بازرگانی گرانبها مانند زرّ، سیم، عقیق و سنگ لاجورد، از اَرَتَه به میانرودان صادر و در برابر «غلات» وارد می‌شد*. شهر اَرَتَه دارای حصارهای کنگره‌دار هفت‌رنگ، و یکی از آن‌ها از سنگ لاجورد بود. در این شهر، رودی قابل کشتیرانی روان بود و کاخی وَرجاوند از سنگ لاجورد در آن قرار داشت.(*در پی بروز یک خشکسالی شدید/ دوران پس از ۳۲۰۰ پ.م)
میان اَرَتَه و سومر بارها کشمکش‌هایی روی داد و شاهان سومر بر اَرَتَه تاختند. نام سرزمین اَرَتَه در متن‌های پسین میانرودان دیده نمی‌شود. اما در همان پهنه، از سرزمین دیگری به نام «پَرَشی» نام برده می‌شود که باید با سرزمین کهن پارس‌ها، پیش از گسترش بخشی از آنان به اَنشان (فارس امروز)، یکی باشد.
به همین روست که پارس‌ها خود را روزگاری «اَرتَه‌ایی» می‌خواندند.
در متن‌های سرزمین‌های میانرودان تا مصر (هزاره‌های چهارم تا یکم پیش از میلاد)، می‌توانیم آثار بسیار ارزشمندی از جمعیت‌های ایرانی بیابیم که از خاستگاه ایرانی خود به چشم‌اندازهای دوردست خاور نزدیک رفته یا به آنجا تاخته‌اند، و فرآورده‌های ایرانی را با خود به ارمغان برده‌اند.
نام ایشان به همراه فرآورده‌ها و سرزمین‌شان، در بسیاری موارد با نام‌های آریایی در متن‌ها و حتی زبان‌های بیگانه ثبت شده است...
#ارته #چرخ_خورشید #خونیرث #درخشانی
@oldhistor
http://s3.picofile.com/file/8198923292/%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D9%874242555.JPG
دنباله نوشتار👇
https://irane-ayandeh.blogsky.com/1394/04/18/post-53/%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D9%87%D8%8C-%D8%B3%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86-%DA%86%D8%B1%D8%AE-%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%B4%DB%8C%D8%AF
ارته، سرزمین چرخ خورشید
برگرفته از: دانشنامۀ کاشان - جلد ۳ و ۴، دکتر جهانشاه درخشانی
نام کهن ایران «خوینگ ای‌رَثَه وَئِیژَنگه»،
در جنوب خاوری ایران، پیرامون سیستان و کرمان مردمی می‌زیستند که در ۶ تا ۵ هزار سال پیش دارای فرهنگ و تمدنی پیشرفته بودند.
این مردم، سرزمین خود را «خوَنی‌رَثَه» می‌نامیدند به معنی «چرخ خورشید»، که در فرهنگ هند نیز به نام «سَکرَه‌وَرتین (چرخ گردون)» آمده است. پارۀ دوم نام خوَنی‌رَثَه، یعنی «رَثَه (چرخ)»، در سندهای سومری به گونۀ «اَرَتَه» برگردانده شده که همان سرزمین «چَخرَه» اوستایی است.
پاره‌ای کالاهای بازرگانی گرانبها مانند زرّ، سیم، عقیق و سنگ لاجورد، از اَرَتَه به میانرودان صادر و در برابر «غلات» وارد می‌شد*. شهر اَرَتَه دارای حصارهای کنگره‌دار هفت‌رنگ، و یکی از آن‌ها از سنگ لاجورد بود. در این شهر، رودی قابل کشتیرانی روان بود و کاخی وَرجاوند از سنگ لاجورد در آن قرار داشت.(*در پی بروز یک خشکسالی شدید/ دوران پس از ۳۲۰۰ پ.م)
میان اَرَتَه و سومر بارها کشمکش‌هایی روی داد و شاهان سومر بر اَرَتَه تاختند. نام سرزمین اَرَتَه در متن‌های پسین میانرودان دیده نمی‌شود. اما در همان پهنه، از سرزمین دیگری به نام «پَرَشی» نام برده می‌شود که باید با سرزمین کهن پارس‌ها، پیش از گسترش بخشی از آنان به اَنشان (فارس امروز)، یکی باشد.
به همین روست که پارس‌ها خود را روزگاری «اَرتَه‌ایی» می‌خواندند.
در متن‌های سرزمین‌های میانرودان تا مصر (هزاره‌های چهارم تا یکم پیش از میلاد)، می‌توانیم آثار بسیار ارزشمندی از جمعیت‌های ایرانی بیابیم که از خاستگاه ایرانی خود به چشم‌اندازهای دوردست خاور نزدیک رفته یا به آنجا تاخته‌اند، و فرآورده‌های ایرانی را با خود به ارمغان برده‌اند.
نام ایشان به همراه فرآورده‌ها و سرزمین‌شان، در بسیاری موارد با نام‌های آریایی در متن‌ها و حتی زبان‌های بیگانه ثبت شده است...
#ارته #چرخ_خورشید #خونیرث #درخشانی
@oldhistor
http://s3.picofile.com/file/8198923292/%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D9%874242555.JPG
دنباله نوشتار👇
https://irane-ayandeh.blogsky.com/1394/04/18/post-53/%D8%A7%D8%B1%D8%AA%D9%87%D8%8C-%D8%B3%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86-%DA%86%D8%B1%D8%AE-%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%B4%DB%8C%D8%AF