У театр олди терилган ўриндиқда беэътибор ўтган-кетганга қараб ўтиради. Мени кўрди. Ўрнидан туриб йўлимга чиқди. Усти-боши яғир. Кўзлари қизариб жиш тортиб кетган. Сассиқ. "Помоги на хлеб, друг" деди у ва қулоқчинимни кўриб қўлини оғзига обориб ишора берди. Чўнтагимдан минг сўмлик чиқардим. "Хватит? Только не пей" дедим ўзимча. "Ракхмат, ака!"
У ортда қолиб кетди. Қарамадим. Эҳтимол, ўша ўриндиқда ўтириб менга ўхшаган яна биттасини кутар. Ёки нон олгани кетди. Ўзимга ўхшатдим. Худди мендек тиланаркан. "Помоги, друг..."
На хуй ичмагин дедим?! Блят, на фиг керак эди, ўзи билмайдими?! Ичаверсин, онасини эмсин. Дунёда битта руҳсиз одам камаярди.