دریای اخضر

تأویل و تفسیر غزل 11 - از دیوان غنی ، قزوینی

ساقی به نور باده بر افروز جام را

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم

ای بیخبراز لذت شرب مدام ما

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید به جلوه سرو صنوبر خٌرام ما

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری

زنهار عرضه ده برِ جانان پیام ما

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می بری

خود آید آنکه یاد نیاری ز نام ما

مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده اند به مستی زمام ما

ترسم که صرفه ای نبرد روز باز خواست

نان حلال شیخ ز آب حرام ما

حافظ ز دیده دانه اشکی همی فشان

باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

دریای اخضر فلک و کشتی هلال

هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

#محمدتقی_رفیعی_امام
@radepak