بیا پرواز کنیم به سمت اون تک نقطه آبی میون اون آسمون سیاهی که توی دستات جا گرفته، بیا دستمو بگیر پرواز کنیم و بریم جائی که چشماتو ببینم که دوباره دارن برام میخندن وقتی زیباترین ورژن همیشگی خودتی، دستت بدون بندهای اضافه توی دستم باشه، یه دلِ سیر نگات کنم، صدات وقتی برام شعر میخونی رو بشنوم، بیا بالِ پروازِ منو بگیر تا بریم."بالمو بگیر!"
─ پرواز بدونِ بال، ۱۳ نوامبر ۲۰۰۵.