غزل

مړ د شمۀ ښۀ ده لا تر دې چې ځې
نیسي مې دستي تبې سړې چې ځې

اوښکې مې شي پنډې تر بڼو لاندې
ته چې رُخصت اخلې له ادې چې ځې

پورې وُورې وځي له وجوده مې
ستا د بېلتانه تیرې لیشې چې ځې

مه وایه دَ تلو راته بس! ځه قرباااان
وژني مې شیبې د مخې ښې چې ځې

وړاندې د له تا نه شي زما نوبت
ته په مرګ ویده تر هدیرې چې ځې

روح به د زندۍ زړۀ به د مات وي بیا
یار د چې شهید وي ور پسې چې ځې

ځوان نسیم منصور به زره چاودی شي
هیلې به یې شي درپسې مړې چې ځې

نسيم منصور...