سکوت به لبهای تو نمیاد. میدونم..آدمایی مثل تو، بیشتر با چشماشون حرف میزنن، اما اینبار فرق داره. تو دیگه حتی چشماتم از حرف زدن خستهن. دستات دیگه به نوشتن نمیره. روی میز مطالعهات نمیشینی و برای بار چندم شازده کوچولو رو شروع نمیکنی. وقتی بهم زل میزنی چیزی جز خستگی نمیبینم. اینبار تو مدت زیادی رو برای خوابیدن انتخاب کردی و برای مدتی از نوشتن کناره گیری میکنی. اما من منتظرتم. من همینجام، تا وقتی که بازهم لب به سخن باز کنی، اینجا میمونم.
—اِلِنور؛ یکی از روزهای آوریل ۲۰۲۱