غزل

سپينې تورې یې کږې شولې له زنګه
چې د چا رګو نه ووتلې ننګه!

آزادۍ مونږه په سرو وينو ګټلې
سپينه سوله زېږېدلې ده له جنګه

تورې څڼې دې سپېرو خاورو کې کېښوې
اوس دې نه راځي د مینې غږ ملنګه!

چې همېش پرې دا بدرنګه نړۍ وينم
ستا ديدن به په دې سترګو کوم څنګه؟

اخ شهيده چې ولاړ ورته پرون وې
نن را ياد شوې د هغه چنار له څنګه

چې افغان ته د یرغل په نيت را درومي
دا نړۍ ولې جوړ سر وهي له سنگه؟

په زړګي کې مې دِ تا مينه را شنه ده
مجـ‌اهد په ونه دنګه غنمـــــرنګه!

د درمل د کلي ستړی ط-الب جانه!
دا کږه وږه پګړۍ دې مه شه ړنګه

مسرور_درمل