نقش پراکنده

ما همگی براندازیم!

ما با زبانمان همان برخوردی را می کنیم که با طبیعتمان، با آب و خاک و درخت و کوه و دریایمان.
همان قدر که نسبت به آنها بی مبالاتیم با کلماتمان هم لاابالی و بی قید و بندیم.

می گوییم زبان موجود زنده است اما برایمان مهم نیست که این موجود زنده اصل و‌نسبی هم دارد و خانواده ای و پدر و مادری و خانمان و دودمانی.
می گوییم زبان موجود زنده است اما موجود زنده را که نباید شکنجه داد، نباید زخمی و رنجور کرد، نباید کُشت.
ما زبانمان را شکنجه می دهیم و زخمی اش می کنیم و می گوییم زبان همان است که می تواند دست و پا شکسته و مریض و نحیف و نیمه جان، کف کوچه و خیابان به زندگی فلاکت بارش ادامه دهد؛ زبان همین است دیگر.

ما همان خشونتی را که با همه کس و همه چیز داریم با زبانمان هم داریم؛ آسیب می زنیم و لت و پار می کنیم و شرمساری نیز نداریم.

ما یک عالم خشم فروخورده و اعتراضِ به زبان نیاورده داریم که همه را یک جا و یک نَفَس بر زبانمان خالی می کنیم.
ما اسلحه ای روی دوشمان گذاشته ایم و به هر کلمه ای که می رسیم شلیک می کنیم؛ ما مبارزانی هستیم که زبان را با سیاهکل اشتباه گرفته ایم ما فقط به پاسگاه حمله می کنیم اما به عواقب هیچ حمله ای هرگز فکر نمی کنیم.
ما تنوین را با دیوار سفارت عربستان اشتباه می گیریم و چنان از آن بالا می رویم و چنان قصد تخریب و تسخیرش را داریم انگار می خواهیم انتقام یزدگرد سوم را از تنوین بگیریم.

ما چنان علائم سجاوندی را رعایت نمی کنیم انگار نقطه و ویرگول همان حجاب اجباری است و رعایت نکردنش نوعی مبارزه است.
ما چنان با غلط های املائی مان عکس یادگاری می گیریم و منتشرش می کنیم انگار هر غلطی یک سلبریتی است، خودمان را به غلط ها می چسبانیم و پز می دهیم.

ما حافظ و سعدی و فردوسی را با برادران لاریجانی اشتباه می گیریم و چنان می گوییم آخر تا کی اینها باید بر مسند باشند؟ انگار عمری است از جورِ حکومت مطلقه شاهنامه به تنگ آمده ایم و مشکل بی آبی، تقصیر آبیاری بیش از حد گلستان و بوستان است و اگر ما در پی هیچ اصلاحی نمی رویم و در پی سامان نیستیم به خاطرِ دروغ تبلیغاتی حافظ بود که گفت:
یوسف گمگشته(خودش) باز آید به کنعان غم خور
کلبه احزان ( خود به خود) شود روزی گلستان غم مخور

ما قصد براندازی زبان و ادبیات را داریم.
اصلاً ما در برابر همه چیز یا براندازیم یا بی خیال.
با صلح و اصلاح و مصلح و مشتقات و مترادفات این کلمات سرسازگاری نداریم.

زندگی چریکی حالمان را خوب می کند، تفکر پارتیزانی حس خوبی به ما می دهد، ما انقلابی هستیم.
ما تخریبگران خوبی هستیم و آبادگرانی بی حوصله.
ما هر کدام کلی نارنجک دست ساز داریم که هر جا می رسیم پرتابش می کنیم: لابه لای کلمات، زیر پای جملات، روی قواعد و دستور زبان، روی تاریخ، روی فرهنگ، روی زندگی.


حالا شما برو به هشتاد میلیون ایرانی بگو:
ادب مرد بهْ ز دولت اوست
میلیون ها نفر با احمدی نژادی که در حنجره دارند به تو می خندند و می گویند:
بگم...بگم؟
اون ممه رو لولو برد
آبو بریز اونجات که می سوزه

#عرفان_نظرآهاری

@SayehSokhan

معتقدم. خیلی!


مقدار استعدادها، امکانات آدمی، محیط و اینکه با رسول بوده یا نه و اینکه در چه شرایطی قرار گرفته، هیچ کدام برای حرکت انسان رکن نیستند، پایه و اساس نیستند،
چرا که «موقعیت‌ها» مهم نیستند
این «موضع‌گیر‌ی در موقعیت‌هاست»
که ارزش می‌آفرینند.

مرحوم علی صفایی حائری

در دلم خیام می‌خواند، به گوشم بوسعید!
این میان تکلیف چیست ای شمس تبریزی من؟


تو #پلاس دیده بودم. گشتم ولی گوینده‌اش را پیدا نکردم

از گرفتاری‌های شاهنشاه آریامهر

در یادداشت‌های پانزدهم اردیبهشت ۱۳۵۲ اسدالله علم آمده است:

«صبح به بندرعباس رفتیم... شاهنشاه ناهار در بندرعباس صرف فرمودند. قرار بود بیمارستان شیروخورشید را نیز ببینند. سر ناهار فرمودند نمی‌روم و علت را بعداً به تو خواهم گفت. به اتاق استراحت شاهنشاه رفتم علت را جویا شدم. فرمودند: آخر اسم بیمارستان ثریاست (ملکه سابق... بیچاره ثريا!). آن وقت علیاحضرت[ فرح] خیال خواهند کرد من مخصوصا این کار را کردم.»

ملکه ثریا سال ۱۳۳۶ از شاه جدا شده بود. شاه بعد از پانزده‌شانزده‌سال که از طلاق ثریا می‌گذشت چنین ملاحظاتی داشت... تحلیل عَلَم از این واقعه این بود:

«از شاه تا گدا گرفتار زن‌هایمان هستیم» (ج۳ ٬ص۳۸).

مرحوم حاج اسماعیل دولابی:

در بازار چوب فروشها، در هر حجره روزی چند كامیون چوب معامله می شود ولی در پایان روز که سؤال کنی چقدر کاسبی كرده اید، می گویند مثلاً ده هزار تومان. امّا یک منبّت کار تکه ی کوچکی از آن چوبها را می گیرد و حسابی روی آن كار می كند و بر روی آن نقش می اندازد و همان تكّه چوب را صد هزار تومان يا بيشتر می فروشد. گاهی اوقات آن قدر نفیس می شود كه نمی توان روی آن قیمت گذاشت. در اعمال عبادی هم زياد عبادت كردن چندان ارزش ندارد بلكه روی عمل حسابی كار كردن و آن را خوب از كار درآوردن و حقّ آن را ادا كردن نتيجه بخش است.

پاراگراف ۳۴۴
آدمیان آینه‌اند

آری آدمیان به آینه‌ها شبیه‌اند. آینه‌ی زنگار بسته تو را کدر نشان می‌دهد، و آینه‌ی ترک خورده تو را شکسته،‌ و آینه‌ی صیقلین یا موّاج تو را صاف یا معوج. و این جز آن است که تو صاف باشی یا شکسته یا کدر یا زنگار بسته.
من گاهی آینه‌ی دق بوده‌ام، و گاهی به تلنگری ترک برداشته‌ام. من گاهی به کلی خرد شده‌ام و در هزار تکه‌ی من هزار تصویر خرد شما پیدا بود.

#طومار_شیخ_شرزین #بهرام_بیضایی ص ۶۸
انتشارات روشنگران. چاپ سوم، تابستان ۱۳۷۰.
@paragrafchanell

پاراگراف ۳۴۱

گروهی از مفتیان متعصب و قشری، ادعانامه‌ای علیه نسیمی صادر کرده و فتوا به زندقه و الحاد او دادند ......
حاکم حلب پس از مطالعه گزارش محاکمه نسیمی،‌ دستور داد که از او پوست برگیرند و هفت شبانه روز در شهر حلب به تماشای مردم بگذارند ....
نوشته‌اند که یکی از فتوا دهندگان گفت: این مرد چنان کافرست که اگر یک قطره از خونش بر عضو کسی بچکد، قطع آن عضو فرض است. بر حسب اتفاق،‌ هنگام پوست برگرفتن از پیکر نسیمی قطره خونی بر انگشت آن به اصطلاح قاضی که در مراسم حضوری فعالانه و نزدیک داشت، چکید. به قاضی گفته شد که دقیقه‌ای پیش چنین می‌گفتی. گفت: من آن سخن بر سبیبل تمثیل می‌گفتم.
نسیمی بداهتا سرود
زاهدین بیر بارماقین کسسن دونر حقدن گچه
گور بو مسکین عاشقی سرپا سویوللار آغلاماز

اگر یک انگشت زاهد را ببری به حقیقت پشت خواهد کرد/ ولی این عاشق بیچاره را سراپا پوست می‌کنند و گریه هم نمی‌کند

مقدمه #دیوان_سید_عمادالدین_نسیمی. انتشارات برگ. ۱۳۶۹. ص ۲۱-۲۲

@paragrafchanell

نوشته یکی از داداشها تو یه گروه


الان یکی از بچه‌ها اومد و گفت دوستش دیروز تصادف کرده و مرده. بعد با یه حال بدی گفت: «بنده خدا چقدر زحمت کشید دکتری‌اش رو گرفت و فلان کار و بهمان کار را کرد و تازه دو سال بود که شده بود رئیس فلان مدرسه». دلش برای اون بنده خدا می‌سوخت که فقط دو سال بود که رئیس شده بود و قبل از بهره بردن از مواهب موقعیتش مرده بود.

خیلی از ماها احتمالا اصلا به جایی که می‌خواهیم نمی‌رسیم و تازه اگر هم برسیم معلوم نیست چقدر بعدش زنده بمونیم یا اون موقعیت چقدر پایدار بمونه. اگه یاد نگیریم که از خودِ «مسیرِ» زندگی بهره بگیریم و لذت ببریم، قطعا بازنده‌ایم. زندگی هر روز به ما یادآوری می‌کنه که یادبگیریم «خوش بودن و شاد بودن و زندگی کردن رو به هیچ موفقیتی گره نزنیم».

داریوش شایگان در کتاب زیر آسمان‌های جهان
می‌گوید: آن مهارت را ندارم که درباره چیزهایی که خوب نمی‌دانم نظر بدهم.


به نظرم رسید گویا بعضی‌ از ما در این زمینه نابغه‌ایم

امروز به مناسبتی صحبت از خامی و پختگی شد. یکی از دوستان یاد شعری درباره دو عبدالرحمان افتاد. با کمی جستجو این شعر پیدا شد:

آن امام به حق، ولیِّ خدا
کاسدالله غالبش نامی
دو کس او را به جان بیازردند
یکی از ابلهی یکی خامی
هر دو را نام عبد رحمان است
آن یکی ملجم این یکی جامی

شاعر این شعر میرحسین میبدی شافعی مذهب است. و گویا اشاره او به عبدالرحمان جامی به خاطر اشعار سرزنش آلودش درباره ابوطالب پدر امام علی(ع) است.

یک نکته و تجربه مفید از زبان خانم دکتر فاطمه توفیقی

در فضیلت وقت نداشتن

در دوره دکتری‌ام در اسکاتلند، استادی گفت که مشاهده شده بیشترین ناکام‌های دکتری آنهایی نیستند که در جلسه دفاع تزشان رد می‌شود، بلکه آنهایی هستند که تزشان را تمام نمی‌کنند. و آنهایی که تزشان را تمام نمی‌کنند، بیشترین دانشجویان بومی هستند تا دانشجویان خارجی. او این مثال را گفت تا بگوید فشار چیزی مثل مدت ویزا چطور به کامیاب شدن رساله‌ها کمک می‌کند و به طور دقیق‌تر اهمیت ضرب الاجل‌ها را گوشزد می‌کرد. (البته برای تمدید ویزا در خارج یا سربازی نرفتن در داخل می‌شود همیشه تحصیلات را ادامه داد.)
این حکایت برایم عجیب نبود. بسیاری از زنان به من گفته بودند، پس از مادر شدن و در حالی که حتی وقت خوابیدن هم پیدا نمی‌کنند، بازدهی علمی‌شان بالا می‌رود. یکی از دوستانم می‌گفت وقتی مردد مانده بود که سر کار برود و وقتی برای کار علمی نداشته باشد یا سر کار نرود و به کارهای علمی‌اش برسد (به شرط نداشتن غمِ نان)، استادش به او گفته بود که «کسانی که وقت ندارند، کتاب می‌نویسند». همه اینها خلاف شهود ماست. اما واقعیت است.
این را در زندگی شخصی‌ام هم تجربه کرده‌ام. من دقیقا می‌فهمم چه حالی است که به دلیل مسایل شغلی یا اشتغالات شخصی یا ناآمادگی بدنی و روانی مدت‌ها وقت نمی‌کنم سر کارم بروم و حتی یادم می‌رود مقاله‌ای که مدت‌ها کنار گذاشته‌ام، درباره چه بود. من می‌فهمم که چطور یک آدمِ خسته گیج نمی‌تواند به کارهایش برسد. این وضعیت مطلوب من نیست. ولی دقیقا دستاوردهایم را مدیون همان دقایق اندکِ گرانبهایم هستم، دقایقی که می‌دانم دوامی چندان نخواهند داشت.
@ftofighi

به خاطر این بیت رفتم دیوانش رو خریدم. خیلی سال پیش البته
-------------------------

هوس دارم که دوزم چاک دل از تار گیسویش
ولی چندان گره دارد که در سوزن نمی‌آید

هلالی جغتایی