امین عدالت خواه (روانکاو)

فیلم Groundhog Day یا روز موش‌خرما، داستان یه خبرنگاره که برای تهیه‌ی یه گزارش به یه شهر دورافتاده می‌ره که از همون اول ازش بیزاره. سروته کار رو هم می‌آره و فرداش میخواد برگرده به شهرش که متوجه میشه صبح، دوباره توی دیروز بیدار شده. روز بعد و روز بعدش و روزهای دِگر هم! گیر افتاده توی روز اول. هر روز همون اتفاق‌ها. همون گزارش. همون حرف‌ها.
اول فکر می‌کنه شوخیه. بعد شوکه میشه. بعد وحشت می‌کنه. بعد سوگواری می‌کنه. حتی خودش رو می‌کشه. اما هربار دوباره توی همون روز بیدار می‌شه. رد می‌ده. بی‌خیال می‌شه. کم‌کم می‌پذیره که دیگه باید تا ابد توی همون روز و همون شهر زندگی کنه. شروع می‌کنه به دیدن. یادگرفتن. دوست پیداکردن. کمک‌کردن. با تمام شهر رفیق می‌‌شه. اسم همه‌ رو بلده. هنر جدید یاد میگیره، زبان جدید یاد می‌گیره، پیانوزدن یاد می‌گیره. همه‌ش توی یه روز. هر روز. وقتی بالاخره یاد می‌گیره یک‌بار از تمام اون ۲۴ ساعت درست استفاده کنه... *فردا می‌آد. فردایی که توش باسوادتر، قوی‌تر و قدردان‌تر از دیروز بیدار می‌شه.*

روزهای قرنطینه‌، روزهای موش‌خرماست. اول شبیه شوخی بود. بعد شوکه شدیم. وحشت کردیم. بعضیامون فحش دادیم، بعضاً عَر زدیم. پذیرفتیم. جوک گفتیم. رفتیم تو خودمون. غمگین شدیم. حوصله‌مون سر رفت. رد دادیم. نقاشی کشیدیم. به گلدون‌ها رسیدیم. کالباس درست کردیم، نون پختیم! فیلم دیدیم. کتاب خوندیم. نوشتیم. ساز زدیم. ورزش کردیم. با هم حرف زدیم.
هنوز مونده، هنوز خیلی امروز رو دستمون مونده تا فردا بشه.

*ولی میشه. فردا می‌رسه. تموم میشه این روز موش‌خرما، به محض اینکه یاد بگیریم چجوری ازش استفاده کنیم.*

@Ravans

مهم ترین آموخته این روزها:

اگر حتى يك نفر بيمار باشه و درمان نشه، مي تونه كل جهان رو درگير كنه.


@Ravans

🔴رواندرمانی و ترومای اجتماعی

🔹این چندمین ماه متوالی است که وقایع تروماتیک اجتماعی، به شدت و به‌طور غیرقابل پیش‌بینی جامعه را تحت تأثیر قرار داده است.

🔹ویژگی تروماهای اجتماعی این است که هم‌زمان درمانگر و‌ بیمار را تحت تأثیر قرار می‌دهند. سوال اینجاست که درمانگر با درماندگی، اضطراب، غم و سوگی که احتمالاً بسيار مشابه حس‌های بیمار است چه می‌کند؟

🔹ادبیات تحلیلی ترومای بیمار - «دیگری» - را مورد بررسی قرار داده اما از درمانگر تروماتایز شده کمتر صحبت کرده است.

🔹همین جهت‌گیری، به “انکار” و نادیده گرفتن حس آسیب‌پذیرى بسیاری از درمانگران دامن زده است.

🔹اروین هرش، روانکاو کهنه‌کار آمریکایی می‌گوید بعد از وقایع یازده سپتامبر، وضعیت اتاق درمان او و بیمارانش به شکل مکالمهٔ دونفر که هم‌تراز هستند درآمده بود. از نظر او ترومای اجتماعی در بسیاری از مواقع باعث از بین رفتن “عدم تقارن” بین بیمار و درمانگر می‌شود.

🔹آیلین فیلیپسون، در مقاله‌ای که به همین موضوع اختصاص دارد، به مقاومت روانکاوان برای تجربهٔ حس اضطراب و ناتوانی در بحران‌های اجتماعی اشاره کرده و آن را منشأ نادیده گرفتن این حس‌ها از یک طرف و دفاع‌های بزرگ‌منشانه (همراه با حس همه‌توانی) از طرف دیگر می‌داند.

🔹طبيعتاً قرار نيست كه درمانگر كار اصلى خود را فراموش كند يا نقش مراقبتى‌اش در جلسات را فداى پرداختن به احساسات شخصى خود کند.

🔹اما آگاهى به حس‌های واقعی و زنده بودن به تجربهٔ اصیل خود، همواره باعث رنج کمتر درمانگر و بهبود عملکرد او در کار درمان می‌شود.

🔹گروه‌ها یا جلسات فردی سوپرویژن و درمان شخصی در مدیریت این دوران بحرانی بسیار کمک‌کننده هستند.

🔺حس ناتوانی و درماندگی را با دفاع همه‌توانی خدای‌گونه پاسخ ندهیم. اضطراب‌های بجا را با تعبیر و جملات عقلانی‌سازی شده، رفع و رجوع نکنیم. از اضطراب خود و بیماران‌مان نترسیم و از آن مهم‌تر، از انسان بودن و حس‌های انسانی داشتن نترسیم.

دكتر نهاله مشتاق


@Ravans

همۀ ما بازیگران نمایشی هستیم که سناریوی آن در کودکی‎مان نگاشته شده است. سناریویی که می‎تواند شاد، غمگین، عاشقانه، یا حتی ترسناک باشد. ما با تکرار اجرای یک نقش در آن واردتر می‎شویم، به‎طوری‎که بخشی از شخصیت و نحوۀ بودنمان می‎شود. آنچه در روابط فعلی‎مان تجربه می‎کنیم متأثر از روابط اولیه و مهم ماست و احساساتی که نسبت به افراد مهم زندگی‎مان (به‎ویژه والدین) داشته‎ایم.


@Ravans