Słuchać hadko! (былы Rerum Novarum)

У каго якія прыярытэты і традыцыйныя каштоўнасці

У Венесуэле памёр найстарэйшы мужчына ў свеце - Хуан Вісэнтэ Пэрэс Мора. Але розныя медыі, відаць, арыентуючыся на свае асабістыя прынцыпы і сваю мэтавую аўдыторыю, напісалі пра гэта па-рознаму.

SB. by: В 114 лет умер самый старый мужчина в мире, ежедневно употреблявший стакан бренди

CNA: Oldest man in the world dead at 114; prayed the rosary twice daily

У той час, як супрацоўнікам “Советской Белоруссии” хочацца піць штодня, Catholic News Agency звяртае ўвагу на штодзённую малітву на ружанцы, прычым двойчы на дзень.

ЖЫВЕ, нягледзячы ні на што!

Прэзідэнцтва Пуціна прайшло па коле і вярнулася на свой пачатак. Ягоны прыход да ўлады ў 1999 годзе суправаджаўся тэрактамі з сотнямі ахвяраў і пачаткам вайны, і цяпер Расея зноў мае тэракт з сотняй ахвяраў і вайну. Расейцы аддавалі яму сваю свабоду ў надзеі на мір, але ў выніку не маюць ані свабоды, ані міру. І выглядае, што можа стаць толькі горш.

У гэты дзень 160 гадоў таму прадстаўнікамі акупацыйнай адміністрацыі быў забіты Кастусь Каліноўскі. Але гэтае забойства - яскравы доказ таго, што забіць ідэю нашмат складаней, чым забіць чалавека. Так, Кастусь з паплечнікамі загінулі, але іхныя ідэалы вольнасці, роўнасці і справядлівасці, нацыянальнага развіцця працягваюць жыць увесь гэты час, не даючы спакою акупантам і іхным халуям, якія б маскі тыя ні насілі.

Няўдалы запуск ракеты са сцюардэсай нагадаў сітуацыю з будаўніцтвам Бабілонскай вежы. У гэтую падзею, якою ў заходніх краінах займаюцца нават камерцыйныя кампаніі, было ўкладзена столькі прапагандысцкіх высілкаў, напісана ўказаў і метадычак, што дзіўна, што ракета зусім не развалілася.

Кіраўнік расейскіх стараабрадцаў заявіў, што пераабранне Пуціна ўсяляе ў яго “аптымізм”. На нашу ж думку, мітрапаліту было б варта правесці абрад экзарцызму ў дачыненні да таго, што ў яго ўсяляецца.

З нагоды Дня Канстытуцыі:

«І сваім бацькам не называйце нікога на зямлі, бо адзін у вас Бацька Нябесны» (Мц 23:9 у перакладзе Анатоля Клышкі).

Лукашэнка сёння прыпёрся на Сінод БПЦ і заявіў, што царква не мусіць займацца палітыкай.

«Мы памятаем, як у 2020 годзе некаторыя святары (на жаль, і некаторыя праваслаўныя) заняліся, мякка кажучы, палітыкай. Скажу, што для гэтага ў дзяржаве ёсць спецыяльныя інстытуты і падрыхтаваныя людзі. Справа царквы – задаваць маральныя хрысціянскія арыенціры», – сказаў ён.

Цымусам сітуацыі з’яўляецца тое, што ў 2020 годзе тыя, пра каго ён кажа, што займаліся палітыкай, якраз ёю і не займаліся. Яны менавіта задавалі «маральныя хрысціянскія арыенціры»: што нельга красці (у тым ліку галасы і будучыню), што нельга падманваць і ілжэсведчыць (у тым ліку ў судах, у дакументах ЦВК, з экранаў дзяржаўнага ТБ і іншае), што нельга збіваць і забіваць людзей. І менавіта за гэта некаторыя святары, у тым ліку іерархі, трапілі пад рэпрэсіі: страцілі свае пасады, волю, Радзіму.

А вось абдымацца з уладамі, узнагароджваць сілавікоў і прадстаўнікоў рэжыму, рэпрэсаваць уласных прадстаўнікоў за нязгоду з гвалтам, фальсіфікацыямі і вайной, агітаваць на выбарах і за выбары – гэта менавіта і ёсць палітыка, якой царква не павінна займацца.

Але ў логіцы рэжыму, і персанальна Лукашэнкі, ды тых царкоўнікаў, якія гэтым займаюцца, усё перавернутае дагары нагамі, бо «Ваш айцец д’ябал, і вы хочаце выконваць жаданні бацькі вашага. Ён быў чалавеказабойцам ад пачатку і не выстаяў у праўдзе, бо няма ў ім праўды. Калі ён хлусіць, кажа ад сябе, бо ён ілгун і бацька хлусні» (Ян 8:44).

У Баранавічах не дазволілі (чытай - забаранілі) каталіцкі крыжовы шлях перад Вялікаднем. Але ў той самы дзень у горадзе пройдзе Масленіца са спальваннем пудзіла і ўсім падобным.

Такая вось яна высокая духоўнасць лукашэнкаўскага разліву.

Чыноўніца з Мінпрацы Святлана Бялаш рэжа праўду-матку. Магчыма, не зусім задумваючыся над сказаным.

Паводле яе, у Беларусі “сталі такія бацькі, якія не могуць нармальна выхаваць дзяцей”.

“У 1990-я ўсё было жорстка, бацькам таксама да нас не было справы, яны намагаліся выжываць, але выраслі ўсе нармальнымі. Чаму такое пакаленне вырасла, якое сёння не можа нармальна выхоўваць дзяцей?”

Магчыма, ёй было б варта адрэсаваць гэтае пытанне таму, хто нязменна кіруе Беларуссю з 1994 па 2024 год? Бо да яго, як вынікае са словаў чыноўніцы, такой праблемы не было.

На папу Францішка ў сацсетках накінуліся так, нібыта ён ледзь не падтрымаў расейскую агрэсію. У доказ і ў аналогію сацсеткі поўняцца фоткамі біскупаў з нацыстамі з 1930-1940-х, пры тым, што факты калабарацыі былі не толькі сярод каталіцкіх ерархаў, але пра гэта чамусьці забываюцца аўтары пастоў.

Але папа не падтрымліваў аніякай агрэсіі, ён паслядоўна выступае супраць вайны. Так, з улікам свайго лацінаамерыканскага бэкграўнду, дзе РФ традыцыйна ўспрымаецца як барацьбіт супраць заходняга каланіялізму (хоць сама насаджае каланіялізм усходні). Але супраць вайны.

Так, Францішак, падобна, не разумее прычынаў гэтай вайны і поглядаў тых, хто яе пачаў. Але ён яе не падтрымлівае.

Так, ён хоча верыць, што землякі стваральнікаў балету і Талстаеўскіх не могуць хацець вайны, як раней шмат хто, не разумеў, як вайны хацелі землякі Канта і Моцарта. Але гэта не значыць, што вайны хоча ён сам.

Калі ўжо праводзіць аналогіі з 1930-мі, то папа Францішак як палітык належыць да кагорты Чэмбэрлена і Дэладзье, якія лічылі, што з агрэсарам можна дамовіцца, каб пазбегнуць яшчэ большых ахвяраў. Але аніяк не да прыхільнікаў вайны. Супраць якой, паўторымся, ён сістэматычна выступае.