Яшчэ пару год таму на пытанне "У які час ты хацела б жыць?" я адказвала: "20-я гады 20-га стагоддзя". Цяпер я ведаю, што жыву ў самым цікавым часе — на зломе, пасля якога магчыма што заўгодна.
Я часта паўтараю сабе, што мне здавалася: мой бацька, алкаголік, агрэсар, чалавек, якога не брала ніякага халера, перажыве мяне. Я і падумаць не магла, што буду стаяць на яго магіле калі-небудзь. Але гэта здарылася, і здарылася так раптоўна, як ніхто не чакаў.
Жаночы марш у цэнтры Менска пры жывым Лукашэнку? Done! Гэта таксама было з разраду немагчымага. І я думаю, што перамога, якую мы ўсе так чакаем, таксама будзе такой — непрадказальнай і раптоўнай.
У мяне няма слоў, каб сказаць, як я люблю беларускіх жанчын! Ганаруся тым, што адна з іх. Адна з нас. Гэта неверагодная сіла — крохкая, пяшчотная, але, разам з тым, трывалая, незгасальная. Гэта не камяні на горных схілах — гэта рэкі: бурлівыя, непакорлівыя, дзікія. Рэкі, якія ласкава прымаюць сваё, расступаючыся і зноў змыкаючыся, і якія могуць разнесці ў шчэпкі, калі ты да іх са злом.
Моцныя. Кемлівыя. Смелыя. Захапляюся вашым пачуццём гумару і ўменнем злое сустракаць з усмешкай. Бясконца ўдзячная за магчымасць вучыцца быць вамі. Быць беларускай.
Я ніколі не крычала так гучна "Жыве Беларусь!", як сёння. Сёння я, не саромеючыся, разам з усімі спявала "Купалінку" і "Тры чарапахі" (жаночая версія — гэта нешта!). Мы, як заўсёды, ветліва абыходзілі амапаўцаў, спыняліся на святлафорах, чакалі тых, хто адставалі. "Стой-те", "Акаде-мия", "По-газо-нам-не-ходить", "На-Побе-ду" — такое ў нас было самарэгуляванне. Хвост пачынаў — і неслася хваля да галавы.
Да шчанюковага захаплення радавала гэтая тактыка: перакрываюць — разварочваемся і ідзём назад. Яны проста не паспявалі пераганяць за намі аўтазакі, а некаторыя наўпрост паўзлі побач. "Нас-не-надо-прово-жать", "Скоро-кончи-тся-бензин" і... "Скоро-кончи-тся-бабло" — я рагатала ўголас. Сіл крычаць ужо не было, але такое я не магла не падтрымаць)
На адным з плакатаў, які ў мяне так і не атрымалася засняць, было "SASHA, WOMEN ARE COMING", і я, гледзячы на яго, адчувала, як мяне перапаўняе гонар за нас усіх. За тое, што мы такія неверагодныя.
Калі ў новай Беларусі адбудуюцца літкрытыка і літаратуразнаўства, мне, спадзяюся, жывой, старой і мудрай, будзе цікава пачытаць, што напішуць пра тое, што рабілі тры маладыя паэткі, надзея і гонар беларускай паэзіі, летам 2020-га. Падазраю, што гэта будзе адна з самых цікавых старонак нашых біяграфій).
https://www.facebook.com/by.krismonstr
