شعر حافظ

‌
از بس‌که باغبانان، کردند پنبه در گوش
هر جغد در گلستان، مرغِ سخن‌سُرایی‌ست

#سیدای_نسفی

سزدم چو ابرِ بهمن که بر این چمن بگریَم
طرب‌آشیانِ بلبل، بنِگر که زاغ دارد!

#حافظ
@ShereHafez

من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه ام بگذارم و بمیرم
اما چنین نشد و نخواهد شد
هستی خسیس‌ تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی " حافظ"
"حافظ " چگونه زیستنش‌ نسبی ست
ما هیچگاه نمی فهمیم حافظ‌ چگونه مرد‌
انگار مشت بسته ی مرگش را همچون فریضه ی مکتوبی با خویش برده ست‌..

خطاب به پروانه ها ص ۳۱


الا یا ایها الساقی ادرکاساً‌ و ناولها‌
که عشق آسان نمود اول ولی افتادمشکلها‌

مصرع اول را " سودی" به " یزید" بن معاویه " نسبت داده است ، " قزوینی" آن را رد کرده و غزلی از سعدی را اساس آن دانسته است . انجوی‌ شیرازی، از زبان الکساندر‌ میچلی" ، مستشرق‌ ایتالیایی، آن را به " ابوالفضل بن احنف " شاعر معاصر " هارون‌ الرشید" نسبت داده است ( " یا ایها الساقی‌ ادرکاسنا‌ و اکرر‌ علینا‌ سیدالاشربات‌ ").
ترجمه ی ساده ی عربی حافظ این است : " ساقی پیاله را به گردش درآر و آن را به دست خود به ما بده ".
در بیت منسوب به یزید‌ بن معاویه‌ مصرع به این صورت است :
ادرکاساً‌ وناولها‌ الا یا ایها الساقی".
حافظ برای حفظ ردیف و قافیه جای کلمات را عوض کرده است .
امکان دارد حافظ به همه ی این منابع ، و منابع دیگری که محققان هنوز کشف نکرده اند دسترسی داشته است و یا امکان دارد فقط در جایی از کسی آنها را شنیده باشد..
همین قدر که که از یک مصراع همه ی ریشه ها ، خواه منسوب و خواه واقعی ، سر بر می آورند و خودی می نمایند ، معلوم می شود حافظ با ودایع موروثی الفاظ سرو کار داشته است ...

شیخ روزبهان در شرح شطحیات درباره ی منصور حلاج‌ حرفی دارد که درباره ی حافظ هم صادق ، بلکه صادق تر است .
می گوید : " سخنش‌ ورای وراست".

سخن #حافظ " ورای وراست". یعنی چه ؟
یعنی اول آسان می نماید و بعد مشکل ها پیش می آید ..‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌....

#دکتر_رضا_براهنی

بحران رهبری نقد ادبی ص ۲۶۲
@ShereHafez

" وَ لَقَدْ زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِمَصابيحَ وَ جَعَلْناها رُجُوماً لِلشَّياطينِ وَ أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذابَ السَّعيرِ "

و در حقیقت ، آسمان دنیا را با چراغهایی زینت دادیم و آن را مایه طرد شیاطین [ قوای مزاحم ] گردانیدیم و برای آنها عذاب آتش فروزان آماده کرده ایم.

سوره ملک / آیه 5

چیست این سقف بلند سادهء بسیار نقش
زین معمّا هیچ دانا در جهان آگاه نیست

#حافظ
@ShereHafez

💎
در چینِ باستان، کنارِ گورها درخت می‌کاشتند تا روحِ مُردگان را منتقل کند.

در میان آریائیان نیز کاشتنِ سرو به دلیل سرسبزیِ همیشگی، رمزِ جاودانگی بوده است که در حجّاری‌های تخت جمشید دیده می‌شود.
به همین دلیل در شعر فارسی، معشوق را به سرو مانند کرده‌اند:

در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لبِ جویی و سروی در کنار آرَد

همین‌طور در میانِ اساطیرِ ایران باستان از درختانِ صاعقه زده یاد می‌شود چون آتش به درون آنان می‌رفته است.
به طور مثال تقدُّس چنار از آنجاست که هر هزار سال یک بار آتش می‌گیرد یعنی آتشی مقدس را از درونِ خود به بیرون می‌آورد.
بقول صائب:
نخواهد آتش از همسایه هر کس همّتی دارد
چنار از سینه‌ی خود می‌کُند ایجاد آتش را

پرستشِ درخت، از اسطوره‌ها به مذاهب رسمی هم راه یافته است، چنان که در اسطوره‌ی آفرینش، درختِ زندگی نقش عمده‌ای دارد.
درخت، در ادبیات تعلیمی هم دلالت‌های اسطوره‌ایِ خود را حفظ کرده است.
ناصر خسرو می‌گوید:
درختِ تو گر بارِ دانش بگیرد
به زیر آوَرَد چرخِ نیلوفری را

#مهرداد_بهار
#تاریخ_اساطیر_ایران_باستان

❄️ @GhaZalkhaniI

🔺