💠 بدرود آقای دیه‌گو؛ «دست خدا» به همراهت
🔻دانش‌آموز دبیرستان بودم، اواخر دهه نود میلادی، همان‌روزها که دیگه مارادونا پس از تبدیل‌شدن به یک ستاره افول کرده در جام جهانی ۹۴، کفش‌هایش را آویخته و بعد درگیر مواد مخدر شده بود. آن روزها گرچه اینترنت و شبکه‌های اجتماعی برای ما وجود نداشت اما همه می‌دانستیم که دیه‌گو مارادونا درگیر اعتیاد به کوکائین شده است و کدام نوجوان عشق فوتبالی بود که از معتاد‌شدن بزرگترین ستاره فوتبال سرخورده نشود.
🔻یک‌بار سر کلاس ادبیات، حرف به مارادونا کشید و معلم‌مان گفت که نباید مارادونا را الگوی خودتان قرار بدهید؛ چرا؟ چون معتاد بود و زندگی شخصی سالمی نداشت حتی وقتی دخترش پنج‌ساله بود تازه با مادر دخترک ازدواج کرده بود. من دست بالا گرفتم و گفتم چرا باید انسان‌ها را یکپارچه ببینیم و همه چیزشان را الگو قرار بدهیم. مارادونا گرچه معتاد است، اما بزرگترین بازیکن فوتبال است و چه کسی بهتر از مارادونا برای نوجوانی که عاشق فوتبال است. من البته هیچگاه شیفته او نبودم، اما مارادونا بزرگ بود و میلیون‌ها نفر عاشق سینه‌چاکش بودند.
🔻سال ۱۹۸۲ بود که جنگی ۷۴ روزه میان آرژانتین و انگلیس بر سر جزایر سه‌گانه فالکلند، در جنوب شرقی آرژانتین، در گرفت و برای آرژانتینی‌ها جنگ مغلوبه شد و مردم آرژانتین مالکیت جزایری را که از آن خود می‌دانستند از دست دادند. چهار سال بعد در مرحله یک‌چهارم نهایی جام جهانی فوتبال، دقیقه پنجاه و یک بازی بود. توپ در آسمان محوطه جریمه بود، دیه‌گو و پیتر شیلتون، دروازه‌بان انگلیس، هر دو به سوی توپ پریدند، شیلتون دست راستش را جلو آورد و مارادونا دست چپش؛ دست مارادونا پیش بود و گل به ثمر رسید. داور دست مارادونا را ندید و گل را تایید کرد؛ بازی در نهایت دو بر یک به سود آرژانتین شد و این بار انگلیس بود که شکست خورد. دیه گو بعدها از آن صحنه به «دست خدا» تعبیر کرد؛ انگار که دست خدا از آستین مارادونا بیرون آمده بود تا انتقام یک ملت را از بریتانیایی‌ها بگیرد.
🔻ژیلبر سسبرن در نمایشنامه «نصف شب است دیگر دکتر شوایتزر!» از قول دکتر شوایتزر خطاب به پدر شارل که بی‌وقفه از بدنش کار می‌کشید می‌گوید: «بدن رفیق راه خوبی است پدر، به‌اش برسید.»
و دیه‌گو هوای بدنش را نداشت، تا جایی که «رفیق‌ِ راه»اش دیگر توان همراهی از دست داد و او را در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰ در حالی که فقط شصت سال داشت، تنها گذاشت.
📷
@soofar_channel
🔻دانش‌آموز دبیرستان بودم، اواخر دهه نود میلادی، همان‌روزها که دیگه مارادونا پس از تبدیل‌شدن به یک ستاره افول کرده در جام جهانی ۹۴، کفش‌هایش را آویخته و بعد درگیر مواد مخدر شده بود. آن روزها گرچه اینترنت و شبکه‌های اجتماعی برای ما وجود نداشت اما همه می‌دانستیم که دیه‌گو مارادونا درگیر اعتیاد به کوکائین شده است و کدام نوجوان عشق فوتبالی بود که از معتاد‌شدن بزرگترین ستاره فوتبال سرخورده نشود.
🔻یک‌بار سر کلاس ادبیات، حرف به مارادونا کشید و معلم‌مان گفت که نباید مارادونا را الگوی خودتان قرار بدهید؛ چرا؟ چون معتاد بود و زندگی شخصی سالمی نداشت حتی وقتی دخترش پنج‌ساله بود تازه با مادر دخترک ازدواج کرده بود. من دست بالا گرفتم و گفتم چرا باید انسان‌ها را یکپارچه ببینیم و همه چیزشان را الگو قرار بدهیم. مارادونا گرچه معتاد است، اما بزرگترین بازیکن فوتبال است و چه کسی بهتر از مارادونا برای نوجوانی که عاشق فوتبال است. من البته هیچگاه شیفته او نبودم، اما مارادونا بزرگ بود و میلیون‌ها نفر عاشق سینه‌چاکش بودند.
🔻سال ۱۹۸۲ بود که جنگی ۷۴ روزه میان آرژانتین و انگلیس بر سر جزایر سه‌گانه فالکلند، در جنوب شرقی آرژانتین، در گرفت و برای آرژانتینی‌ها جنگ مغلوبه شد و مردم آرژانتین مالکیت جزایری را که از آن خود می‌دانستند از دست دادند. چهار سال بعد در مرحله یک‌چهارم نهایی جام جهانی فوتبال، دقیقه پنجاه و یک بازی بود. توپ در آسمان محوطه جریمه بود، دیه‌گو و پیتر شیلتون، دروازه‌بان انگلیس، هر دو به سوی توپ پریدند، شیلتون دست راستش را جلو آورد و مارادونا دست چپش؛ دست مارادونا پیش بود و گل به ثمر رسید. داور دست مارادونا را ندید و گل را تایید کرد؛ بازی در نهایت دو بر یک به سود آرژانتین شد و این بار انگلیس بود که شکست خورد. دیه گو بعدها از آن صحنه به «دست خدا» تعبیر کرد؛ انگار که دست خدا از آستین مارادونا بیرون آمده بود تا انتقام یک ملت را از بریتانیایی‌ها بگیرد.
🔻ژیلبر سسبرن در نمایشنامه «نصف شب است دیگر دکتر شوایتزر!» از قول دکتر شوایتزر خطاب به پدر شارل که بی‌وقفه از بدنش کار می‌کشید می‌گوید: «بدن رفیق راه خوبی است پدر، به‌اش برسید.»
و دیه‌گو هوای بدنش را نداشت، تا جایی که «رفیق‌ِ راه»اش دیگر توان همراهی از دست داد و او را در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰ در حالی که فقط شصت سال داشت، تنها گذاشت.
📷
@soofar_channel