حس میکنم به یه انجمن بازپروری نیاز دارم. نیاز به یه جمع پر از غریبه، صندلی های دور هم حلقه زده و چند گوش آماده ی شنیدن دارم. نیاز دارم که کل زندگیمو خلاصه کنم، و هیچکس نگه: "منم همینطور." ، "درک میکنم." ، "اوه چه دردناک." هیچکس هیچی نگه. فقط بتمرگن و به داستان تخمی زندگیم گوش بدن، در نهایت ازم بابت تعریف کردن چنین کسشری تشکر کنن و همه به هم دروغ بگیم که میتونیم بدبختیامونو ترک کنیم.