ابونواس اهوازی، شاعر قرن دوم، در عصر خلافت عباسی، شخصی سرشناس و مشهور به اهل عیش و نوش و اهل فسق و بی‌حیایی، وی دائم الخمر بود؛حتی لقب [شاعر شراب] به او داده بودند،
دو بیت از از اشعارش برای نمونه در ذیل خواهد آمد:👇
مساجد را برای عابدان رها کنید، تا در آنجا سکونت گزینند!!
شما دور ما جمع شوید تا ساقیان ما را سر مست کنند!!
خدای تو نفرموده: وای بر حال سرخوشان!!
بلکه فرموده: وای بر نمازگزاران!!
خلیفه عباسی هارون الرشید، خواست به سبب این ابیات یاوه ای که سروده است! گردن او را بزند.
ابونواس گفت: ای امیرالمومنین شعراء چیزهایی را می‌سُرایند که به آنها عمل نمی‌کنند!!
خلیفه عفو او را صادر کرد؛ وقتی که ابو نواس مُرد؛ امام شافعی نمی‌خواست بر او نماز میّت بخواند
ولی موقع غُسل دادن وی در جیب لباس ابو نواس نوشته‌ای یافتند؛ که این چنین زیبا سروده بود:👇
ای پروردگارا: هر چند گناهانم به خاطر کثرت آنها، بسیار بزرگ شده‌اند😔
ولی من خوب می‌دانم که عفو و بخشش شما، خیلی عظیم تر است؛
اگر من امیدم به بخشش تو نباشد؛ به‌چه چیزی مجرم دلش را خوش کند؛ و به کجا پناه ببرد.
من چیزی به جزو رجاء و امید ندارم
و چقدر زیباست توجه شما به بندگانت من قطعاً در مقابل عظمتت سر تسلیم فرود می‌آورم .
آنگاه که امام شافعی این نوشته را خواند؛ خیلی گریه کرد؛ و با تمام مسلمین حاضر در آنجا، نماز میّت را بر شاعر شیرین کلام [ابو نواس اهوازی] خواندند.
خدا رحمتش کند
منبع: مجلةالثقافیة/ الأدب
مترجم: ابراهیم مهرابیان
