د لویې دورې تر دستاربندۍ وروسته یوې ښایسته مدرسې کې یو مفتي صیب سره ناست وم، ما ته یې ویل چې آخر دې فدایانو کې چشی دي چې ته پرې دومره کلک یې؟! ما ورته ویل: زه صرف یوه پوښتنه کوم؛ تصور وکړه چې پنځه دقیقې وروسته د الله تعالی حضور ته وړاندې کېږې؟ ته به څه وکړې؟ بیا مې وویل: ورشه! په معاصر وخت کې تر ټولو ستر عالم ته ورشه! ورته ووایه چې څو شېبې وروسته به د الله تعالی حضور ته ورځې؛ فکر وکړه څه به درته ووایي؟ یا هم د معاصر وخت تر ټولو ستر صوفي او مرشد ته ورشه! ورته ووایه چې وخت دې پوره دی او د الله تعالی حضور ته وړاندې کېږې؟!
ښایي لومړی یې غوږونه د دې خبر تاب را نه وړي، او که ډېر پرمختللی وي او مرګ ته لبیک ویلی شي نو بیا خو به هم داسې غرقې مراقبې کې لاړ شي چې خبرې به ترې پاتې وي. خو دلته ډېر عجائب دي، ملګري چې څومره اجل ته نږدې کېږي هومره خوشاله وي، څومره چې د انتظار د پای ته رسېدلو ورته وایې هومره یې شوخۍ ډېرې شي. دا ملګري دومره شوخان دي چې پرون سهار ورته راغلم خو تر نن ماخوستن یې لیکنې ته هم نه یم پرې ایښی، دلته رښتیا هم مرګ د یو تلپاتې ژوند معنا لري. دلته سړی عملاً ویني چې د شهادت مینه د الله تعالی له مینې سره څومره غرق تړاو لري.
دا تر دې رایاد شول چې رهبر راته ویل چې هغه موټر مو چې پکار وو پیدا شو. دا خبر به مې چې ملګرو ته وویلو بیخي له خوشالۍ په جامو کې نه ځائېدل.
د صفر نهمه ورځ له لیکلو پرته تېره شوه. نن یې لسمه وه، نن سهار ملګرو د چکر خبرې کولې، د سهار تر چای وروسته یوې لرې درې ته لاړو. د الله تعالی د قدرتونو د ښایست مظهر وو، دواړو خواوو ته له مېوو ډک شنه باغونه، او په منځ کې د رڼو اوبو سیند... رښتیا چې ښایسته ځای وو. ټول ملګري یې یو یو اوبو ته واچول، پسه مو حلال کړی وو، منظمه د غرمې ډوډۍ مو وخوړله، نږدې مازدیګر پورې هلته وو، خو چې راغلو مرکز کې بله خوشالي وه. زمونږ خاص مرکز ته د اسلامي امارت داسې مشر راغلی وو چې که د کوم بل نظام داسې مشر چېرته تللی نو اول به یې د هغه ځای د پوځ له ټوپکو ستنې لرې کولې. خو چې راغلو دومره عجیبه محبت یې راسره وکړ چې یواځې یې مشفق پلار له خپل ګران زوی سره کولی شي او بس. دومره خوږ مجلس وو چې معاذ آخر وویل: دا چې دې مجلس کې دومره خوند دی د رسول الله صلی الله علیه و سلم په لیدلو کې به څومره خوند وي؟! محبوب مشر سره مو ډېر خوږ مجلس وکړ، حیدري مولوي صیب هم ورسره راغلی وو، ملګرو ورته ویل چې یو شعر ووایه! هغه سره شعر نه وو، ما نه یې وغوښت، زما دا شعر یې زمزمه کړ:
ربه! وجود مې نذرانه کې ستا تر در راوړی
تا ته ډالۍ کې مې په وینو سور بشر راوړی
تا ته به ویلي شم او ستا په نوم به وڅڅېږم
ورک په بارودو مې زخمي پرهر پرهر راوړی
ربه! د عرش تر قندیل پورته ستا وصال ګڼمه
دیدار دې غواړم ما خپل زړه درته سوالګر راوړی
دغه سکروټې چې پرتې دي او لوګي ترې خیږي
نازک بدن دی چې مې تا ته په ډګر راوړی
چې موټر بم او سرې لمبې په سرو سلګیو غواړم
لېونی نه یم ما قیمت د یو نظر راوړی
ربه! لقاء دې زما تر زر ځلې اروا خوږه ده
بس دا مې وس وو چې یواځې مې یو سر راوړی
د استشهاد هوډ به منیب آن تر قیامته پالم
ته یې قبول کړه! ما خپل ځان، زړه، او ځیګر راوړی
ډېر خوږ مجلس مو وکړ، د ختم دعا مو خپل مشر ته ورکړه، هغه په دعا کې د شهادت غوښتنه کوله، زمونږ ملګري یې رب ته وسیله وړاندې کول او د خپل شهادت دعا یې کوله. ځان سره مې ویل: رښتیا چې امارت په معنویت ولاړ دی. څو شېبې نه وې تېرې چې فضا خرابه شوه، ډېره مې خوا پرې بده شوه، ستړي ستومانه ول، خو بس مجبوري وه لاړل، خدای خبر شپه به یې څنګه ځای کې وي. ربه ته یې جسماني، روحاني او هر رنګه حفاظت له هرې خوا وکړې!
ـــ ـــ ـــ
وروستی مرض
دا دوه ورځې مې ځکه لیکل ونکړل چې زه مریض وم، نن د صفر د میاشتې دیارلسمه ده، دا دوه ورځې مې سر سخت درد کاوه. ما مخکې هم د سر درد تکلیف درلود خو دا ځل ځکه ورته ډېر خفه وم چې ټول مرکز راسره مریض وو. ما مخکې هم ویلي وو چې د دې مرکز داسې محبت دی چې ممکن په بل ځای کې یې خلک تصور هم ونشي کړی. چې څنګه مې د سر درد یادونه وکړه یو ملګری راغی سر یې راته په زیتون تېلو غوړ کړ، ښه یې راته چاپي کړ او بیا لاړ. زه دې ته خفه نه وم چې مریض یم بلکې زه دېته خفه وم چې ملګري راسره ډېر ځورېدل، هر یو به جلا جلا پوښتنې ته راغی، هر یوه به کوښښ کاوه چې سر مې چاپي کړي. او لیکلو ته مې د وروستي مرض عنوان ځکه ورکړ چې زیري ډېر راغلي، الله تعالی مهربان دی چې نور مو کار ځنډ نشي او دا مې د ژوند وروستی مرض شي. ځکه آبله ورځ میرویس اجازه غوښتې وه چې زه به کور ته لاړشم مشرانو ځکه اجازه ورنکړله چې ویل یې ورځې کمې دي ممکن ډېر ژر خپل ابدي کور ووینې!
ښایي لومړی یې غوږونه د دې خبر تاب را نه وړي، او که ډېر پرمختللی وي او مرګ ته لبیک ویلی شي نو بیا خو به هم داسې غرقې مراقبې کې لاړ شي چې خبرې به ترې پاتې وي. خو دلته ډېر عجائب دي، ملګري چې څومره اجل ته نږدې کېږي هومره خوشاله وي، څومره چې د انتظار د پای ته رسېدلو ورته وایې هومره یې شوخۍ ډېرې شي. دا ملګري دومره شوخان دي چې پرون سهار ورته راغلم خو تر نن ماخوستن یې لیکنې ته هم نه یم پرې ایښی، دلته رښتیا هم مرګ د یو تلپاتې ژوند معنا لري. دلته سړی عملاً ویني چې د شهادت مینه د الله تعالی له مینې سره څومره غرق تړاو لري.
دا تر دې رایاد شول چې رهبر راته ویل چې هغه موټر مو چې پکار وو پیدا شو. دا خبر به مې چې ملګرو ته وویلو بیخي له خوشالۍ په جامو کې نه ځائېدل.
د صفر نهمه ورځ له لیکلو پرته تېره شوه. نن یې لسمه وه، نن سهار ملګرو د چکر خبرې کولې، د سهار تر چای وروسته یوې لرې درې ته لاړو. د الله تعالی د قدرتونو د ښایست مظهر وو، دواړو خواوو ته له مېوو ډک شنه باغونه، او په منځ کې د رڼو اوبو سیند... رښتیا چې ښایسته ځای وو. ټول ملګري یې یو یو اوبو ته واچول، پسه مو حلال کړی وو، منظمه د غرمې ډوډۍ مو وخوړله، نږدې مازدیګر پورې هلته وو، خو چې راغلو مرکز کې بله خوشالي وه. زمونږ خاص مرکز ته د اسلامي امارت داسې مشر راغلی وو چې که د کوم بل نظام داسې مشر چېرته تللی نو اول به یې د هغه ځای د پوځ له ټوپکو ستنې لرې کولې. خو چې راغلو دومره عجیبه محبت یې راسره وکړ چې یواځې یې مشفق پلار له خپل ګران زوی سره کولی شي او بس. دومره خوږ مجلس وو چې معاذ آخر وویل: دا چې دې مجلس کې دومره خوند دی د رسول الله صلی الله علیه و سلم په لیدلو کې به څومره خوند وي؟! محبوب مشر سره مو ډېر خوږ مجلس وکړ، حیدري مولوي صیب هم ورسره راغلی وو، ملګرو ورته ویل چې یو شعر ووایه! هغه سره شعر نه وو، ما نه یې وغوښت، زما دا شعر یې زمزمه کړ:
ربه! وجود مې نذرانه کې ستا تر در راوړی
تا ته ډالۍ کې مې په وینو سور بشر راوړی
تا ته به ویلي شم او ستا په نوم به وڅڅېږم
ورک په بارودو مې زخمي پرهر پرهر راوړی
ربه! د عرش تر قندیل پورته ستا وصال ګڼمه
دیدار دې غواړم ما خپل زړه درته سوالګر راوړی
دغه سکروټې چې پرتې دي او لوګي ترې خیږي
نازک بدن دی چې مې تا ته په ډګر راوړی
چې موټر بم او سرې لمبې په سرو سلګیو غواړم
لېونی نه یم ما قیمت د یو نظر راوړی
ربه! لقاء دې زما تر زر ځلې اروا خوږه ده
بس دا مې وس وو چې یواځې مې یو سر راوړی
د استشهاد هوډ به منیب آن تر قیامته پالم
ته یې قبول کړه! ما خپل ځان، زړه، او ځیګر راوړی
ډېر خوږ مجلس مو وکړ، د ختم دعا مو خپل مشر ته ورکړه، هغه په دعا کې د شهادت غوښتنه کوله، زمونږ ملګري یې رب ته وسیله وړاندې کول او د خپل شهادت دعا یې کوله. ځان سره مې ویل: رښتیا چې امارت په معنویت ولاړ دی. څو شېبې نه وې تېرې چې فضا خرابه شوه، ډېره مې خوا پرې بده شوه، ستړي ستومانه ول، خو بس مجبوري وه لاړل، خدای خبر شپه به یې څنګه ځای کې وي. ربه ته یې جسماني، روحاني او هر رنګه حفاظت له هرې خوا وکړې!
ـــ ـــ ـــ
وروستی مرض
دا دوه ورځې مې ځکه لیکل ونکړل چې زه مریض وم، نن د صفر د میاشتې دیارلسمه ده، دا دوه ورځې مې سر سخت درد کاوه. ما مخکې هم د سر درد تکلیف درلود خو دا ځل ځکه ورته ډېر خفه وم چې ټول مرکز راسره مریض وو. ما مخکې هم ویلي وو چې د دې مرکز داسې محبت دی چې ممکن په بل ځای کې یې خلک تصور هم ونشي کړی. چې څنګه مې د سر درد یادونه وکړه یو ملګری راغی سر یې راته په زیتون تېلو غوړ کړ، ښه یې راته چاپي کړ او بیا لاړ. زه دې ته خفه نه وم چې مریض یم بلکې زه دېته خفه وم چې ملګري راسره ډېر ځورېدل، هر یو به جلا جلا پوښتنې ته راغی، هر یوه به کوښښ کاوه چې سر مې چاپي کړي. او لیکلو ته مې د وروستي مرض عنوان ځکه ورکړ چې زیري ډېر راغلي، الله تعالی مهربان دی چې نور مو کار ځنډ نشي او دا مې د ژوند وروستی مرض شي. ځکه آبله ورځ میرویس اجازه غوښتې وه چې زه به کور ته لاړشم مشرانو ځکه اجازه ورنکړله چې ویل یې ورځې کمې دي ممکن ډېر ژر خپل ابدي کور ووینې!