من دقیقا اون آدمیام که از یکنواختی فرار میکنه . ترجیح میده شرایط سختتر بشه ولی روزهاش تکراری نباشه . هر روز آفتاب رنگ تازه ای داشته باشه و درختِ توت توی کوچه اونو یاد خاطراتش نندازه . همه چیز حتی آرامش هم براش کهنه میشه و حاضره هرچیزی که داره رو بده تا فردا چهرهای متفاوت از دیروز باشه .