هر دفعه که احساس میکنم بدبخت‌ترین آدم روی زمینم چون دوستم باهام قهره یا پسری که دوستش دارم دلمو شکسته یا کنکور دارم و از طرف خانواده تحت فشارم و شروع میکنم به چسناله کردن
زندگی اونایی که خیلییی از من بدبخت‌ترن و دارن سختی میکشن رو یادآوری میکنم
اونی که پدر و مادرش رو از دست داده یا اونی که پول نداره یه تیکه نون خشک بخره بخوره یا اون بچه‌ای که صبح تا شب کار میکنه که بتونه یکم غذا بخوره یا بخاطر اینکه از پدر معتادش کتک نخوره
و به این فکر میکنم با وجود تمام این سختیا هنوز سر پان و ادامه میدن و چسناله نمیکنن و خودشونو لوس نمیکنن
از خودم خجالت میشم که انقد راحت وا دادم
درسته بعضی وقتا آدم نیاز داره خودشو لوس کنه یا در مورد مشکلاتش حرف بزنه
اما از اینکه از چنین چیزای کوچیکی بنالم خجالت میکشم
وقتی یه سریا رو نگا میکنم که حتی وضعیتشون از منم بهتره یا مثل منن و با این وجود غر میزنن حالم بد میشه:))
فک کن مثلا طرف مشکلش اینه که باباش نصف پول تو جیبیش رو بخاطر اینکه رو ماشین ان میلیاردیشون خط انداخته نداده و طرف داره چس میکنه
ناموسا حالمو به هم میزنید:))
نمیدونم
شاید چون دارم اینجا زندگی میکنم و زندگی مردم رو می‌بینم دیدگاهم اینطوریه
ولی کیرم دهن اونی که سر کسشرترین چیزا چس میکنه
(اوپس فک کنم عصبانیتم داره بروز می‌کنه)
برم تا بیشتر از این نریدم