تفاوت چپ‌ها و راست‌ها، همیشه در همین بوده و هست.
چپ‌ها به واسطه‌ی اینکه حداقل ۹۰ درصد اقتصاد زیر دستشون رو دولتی میکنن، مجبورن برن به سراغ مدرک؛ مثلا بیان بگن تمام کسانی که لیسانس حسابداری دارن میتونن در فلان آزمون استخدامی شرکت کنند. یا گاهاً میان یه رنج معدل هم مشخص میکنن که خیلی لطف میکنن🤣.
اما راست‌ها چیکار میکنن؟ حداقل ۸۰ ۹۰ اقتصاد رو خصوصی میکنن و دست دولت از اونجا کوتاه میشه؛ و دقیقا همینجاست که چیزی بعنوان مدرک بی‌ارزش میشه. مدرکِ بدون کارایی، هیچ ارزشی نداره. اینجایی که اقتصاد میره دست بخش خصوصی، دقیقا همونجاست که “تأثیر”، بسیار مهم‌تر از “حضور” هست.
شما برای موندن در اقتصادِ خصوصی، قبل از ورود به محل کار باید دفتر و دستک و مدرک و خودکار و کاغذت رو بکنی تو کونت و خودت رو ثابت کنی و اون بنگاه اقتصادی رو ارتقاع بدی، اما توی مشاغل دولتی با دفتر و دستک و مدرکت میری و همه رو پایین‌تر از خودت می‌بینی، و بدون ذره‌ای کارایی، کشور‌های عقب‌مونده‌ای مثل کوبا و ونزوئلا و جمهوری‌اسلامی و .. میسازی.
چپ‌ها به واسطه‌ی اینکه حداقل ۹۰ درصد اقتصاد زیر دستشون رو دولتی میکنن، مجبورن برن به سراغ مدرک؛ مثلا بیان بگن تمام کسانی که لیسانس حسابداری دارن میتونن در فلان آزمون استخدامی شرکت کنند. یا گاهاً میان یه رنج معدل هم مشخص میکنن که خیلی لطف میکنن🤣.
اما راست‌ها چیکار میکنن؟ حداقل ۸۰ ۹۰ اقتصاد رو خصوصی میکنن و دست دولت از اونجا کوتاه میشه؛ و دقیقا همینجاست که چیزی بعنوان مدرک بی‌ارزش میشه. مدرکِ بدون کارایی، هیچ ارزشی نداره. اینجایی که اقتصاد میره دست بخش خصوصی، دقیقا همونجاست که “تأثیر”، بسیار مهم‌تر از “حضور” هست.
شما برای موندن در اقتصادِ خصوصی، قبل از ورود به محل کار باید دفتر و دستک و مدرک و خودکار و کاغذت رو بکنی تو کونت و خودت رو ثابت کنی و اون بنگاه اقتصادی رو ارتقاع بدی، اما توی مشاغل دولتی با دفتر و دستک و مدرکت میری و همه رو پایین‌تر از خودت می‌بینی، و بدون ذره‌ای کارایی، کشور‌های عقب‌مونده‌ای مثل کوبا و ونزوئلا و جمهوری‌اسلامی و .. میسازی.