پذیرش

با پذیرش این حقیقت که هر یک از ما تمامی ویژگی های هستی را در خود داریم، می توانیم از تظاهر به این که همه چیز نیستیم دست بکشیم. بیشتر ما آموخته ایم که با سایرین تفاوت داریم، برخی از ما خود را بهتر از دیگران می پنداریم و بسیاری از ما خود را بی کفایت می دانیم. این داوری‌ها زندگی ما را شکل می‌دهند. این داوری‌ها به آن منجر می شود که بگوییم 《من مثل تو نیستم》 شاید به عنوان یک سفیدپوست باور داشته باشید که با سیاه پوست ها تفاوت دارید و یا به عنوان یک سیاه‌پوست گمان می‌کنید که با آسیایی‌ها و اسپانیایی‌ها متفاوت هستید. یهودیان معتقد هستند که با کاتولیک ها تفاوت دارند و محافظه کاران دست راستی خود را با آزادی‌خواهان دسته چپی متفاوت می دانند. فرهنگ ما به ما می‌آموزد که تفاوت بنیادی با دیگران داریم. از دوستان و وابستگان خود نیز تعصب های کسب می کنیم. 《من و شما با هم تفاوت داریم چون شما چاق هستید و من لاغر، من باهوش هستم و شما کم هوش، من ترسو هستم و شما شجاع، من آرام هستم و شما پرخاشگر، من بلند حرف می زنم و شما آرام》 این اعتقادات توهم جدا بودن ما را پابرجا نگه می دارند. آنها موانعی درونی و بیرونی ایجاد می‌کنند که ما را از در آغوش کشیدن کل وجودمان باز می دارد. این اعتقادات سبب می شود که ما پیوسته همدیگر را نشانه رویم

دبی فورد
نیمه تاریک وجود
ص 40 و 41