نقل است که احمدحنبل رحمة الله را پسری به نام صالح بودکه یک سال در اصفهان قاضی بود وروزها روزه وشبها درقیام الیل بود و در شب دو ساعت بیشتر نخفتی و بر در سرای خود خانه ای بی در ساخته بود و شب آنجا می نشست که مبادا در شب کسی را کارمهمی باشد و در بسته یابد. این چنین قاضی بود.

یک روز برای امام احمد نان می‌پختند. خمیر مایه ازخانه صالح آوردند. چون نان پذیده پیش احمد آوردند گفت: این نان را چه بوده است؟

گفتند: خمیرمایه از آنِ صالح وآرد آن از شما بوده است.

گفت: آخر او یکسال قضاوت اصفهان کرده است. این نان که از خمیراوست شایسته حلق ما رانباشدوآن نان نخورد

گفتند: پس این را چه کنیم؟

گفت: بگذارید، چون فقیری بیامدبگویید که خمیر از آن صالح است اگر می‌خواهید بستانید.

چهل روز در خانه بود که فقیری نیامد که بستاند. آن نان بوی گرفت و در دجله انداختند. احمد گفت: چه کردید آن نان؟

گفتند: به دجله انداختیم.

احمد بعد از آن هرگز ماهی دجله نخورد و در تقوی تا حدی بود که گفت:

در جمعی اگر کسی را یک سرمه دان نقره ای بُوَد نباید نشست که آن زیادت از مال دنیاست

#نتیجه

انسانهای باتقوا آنقدر در تقوا پیشی داشتندکه قبل از استفاده از خوراک یا پوشاک و... سعی می کردندحلال وحرام آن را بدانند تامبادا باحرام آمیخته و عباداتشان ونتیجه اعمال نیکشان را شیطان به سبب حرام برباد دهد

https://t.me/Hadis_o_Ravayat