آنچه نماز را فاسد مي‌كند:
سخن (گر چه سهواً يا در حال خواب در نماز باشد) نماز را فاسد مي‌كند.
همچنين درخواست چيزي كه طلب آن از مردم ممكن باشد (مثل اينكه بگويد: خدايا به من زن، منزل يا فلان شيء را بده و امثال اينها) موجب فساد نماز مي‌گردد.
نيز ناله كردن، اوه، اف گفتن، گريستن با صداي بلند بر اثر درد مصيبت (نه از ياد دوزخ و عذاب خدا و نعمتهاي بهشت).
بدون عذر تنحنح كردن (گلو صاف كردن و صدا در آوردن از سينه).
جواب عطسه گفتن يا جواب خبر دهنده را با «الحمدلله » و «إنا لله..» گفتن.
يا جواب خبر تعجب‌آور را با «سبحان الله» يا «لاحول و لاقوة» گفتن.
خلاصه: هر كلام يا سخني كه ربطي با نماز نداشته باشد، نماز را فاسد مي‌كند. همچنين خوردن، آشاميدن، خواندن قرآن کریم از روي متن آن و انجام عمل زياد نماز را فاسد مي‌كند.
عمل زياد آن است كه بيننده تصور كند وي در حال خواندن نماز نيست. اگر كسي روي نجاست سجده كرد نمازش فاسد مي‌شود.
غذايي كه در لاي دندانها وجود دارد اگر با زبان بيرون آورد و بخورد در صورتي كه كمتر از يك نخود باشد نمازش فاسد نمي‌شود و اگر مقدار يك نخود يا اضافه بر آن باشد نمازش فاسد مي‌شود.
اگر به نوشته‌اي نگاه كرد و مفهومش را فهميد نمازش فاسد نمي‌شود و اگر با زبان تلفظ كرد نمازش فاسد مي‌گردد.
اگر بر روي زمين يا مكان مرتفعي نماز مي‌گزارد و كسي از جلو عبور كرد نمازش فاسد نمي‌شود ولو اينكه عابر حيوان يا زن باشد.
اگر عابر شخص عاقل و بالغي باشد، گنهكار مي‌گردد و نبايد عبور نمايد، مگر اينكه شخص نمازگزار در چنين مكان بلندي نماز بخواند كه سر عابر به موازات پاهاي آن شخص هم قرار نگيرد در چنين حالي عبور اشكالي ندارد.
مسأله:
براي كسي كه در محل عبور عابرين نماز مي‌گزارد، مستحب است در مقابل ابروي راست يا چپ خود سُترَه‌اي به طول حدود نيم متر و ضخامت يك انگشت عموداً قائم كند و اگر ستره‌اي وجود نداشت و كسي از جلويش عبور كرد با تسبيح يا اشاره وي را دفع كند.
مسأله:
اگر روي پارچه‌اي نماز خواند و آن پارچه آستردار و يا دولايه بود و آستر يا لايه‌ي دوم آن نجس بود در صورتي كه آستر و آن لايه با پارچه كلاً دوخته و متصل باشد نماز فاسد مي‌گردد و اگر دوخته نيست و پيوست كلي ندارد، نماز فاسد نمي‌شود. اگر روي پارچه‌اي نماز مي‌خواند كه يك طرف آن نجس و طرف ديگر پاك است، نماز صحيح است خواه از حركت دادن يك طرف، طرف ديگر هم متحرك شود يا خير.
سخن (گر چه سهواً يا در حال خواب در نماز باشد) نماز را فاسد مي‌كند.
همچنين درخواست چيزي كه طلب آن از مردم ممكن باشد (مثل اينكه بگويد: خدايا به من زن، منزل يا فلان شيء را بده و امثال اينها) موجب فساد نماز مي‌گردد.
نيز ناله كردن، اوه، اف گفتن، گريستن با صداي بلند بر اثر درد مصيبت (نه از ياد دوزخ و عذاب خدا و نعمتهاي بهشت).
بدون عذر تنحنح كردن (گلو صاف كردن و صدا در آوردن از سينه).
جواب عطسه گفتن يا جواب خبر دهنده را با «الحمدلله » و «إنا لله..» گفتن.
يا جواب خبر تعجب‌آور را با «سبحان الله» يا «لاحول و لاقوة» گفتن.
خلاصه: هر كلام يا سخني كه ربطي با نماز نداشته باشد، نماز را فاسد مي‌كند. همچنين خوردن، آشاميدن، خواندن قرآن کریم از روي متن آن و انجام عمل زياد نماز را فاسد مي‌كند.
عمل زياد آن است كه بيننده تصور كند وي در حال خواندن نماز نيست. اگر كسي روي نجاست سجده كرد نمازش فاسد مي‌شود.
غذايي كه در لاي دندانها وجود دارد اگر با زبان بيرون آورد و بخورد در صورتي كه كمتر از يك نخود باشد نمازش فاسد نمي‌شود و اگر مقدار يك نخود يا اضافه بر آن باشد نمازش فاسد مي‌شود.
اگر به نوشته‌اي نگاه كرد و مفهومش را فهميد نمازش فاسد نمي‌شود و اگر با زبان تلفظ كرد نمازش فاسد مي‌گردد.
اگر بر روي زمين يا مكان مرتفعي نماز مي‌گزارد و كسي از جلو عبور كرد نمازش فاسد نمي‌شود ولو اينكه عابر حيوان يا زن باشد.
اگر عابر شخص عاقل و بالغي باشد، گنهكار مي‌گردد و نبايد عبور نمايد، مگر اينكه شخص نمازگزار در چنين مكان بلندي نماز بخواند كه سر عابر به موازات پاهاي آن شخص هم قرار نگيرد در چنين حالي عبور اشكالي ندارد.
مسأله:
براي كسي كه در محل عبور عابرين نماز مي‌گزارد، مستحب است در مقابل ابروي راست يا چپ خود سُترَه‌اي به طول حدود نيم متر و ضخامت يك انگشت عموداً قائم كند و اگر ستره‌اي وجود نداشت و كسي از جلويش عبور كرد با تسبيح يا اشاره وي را دفع كند.
مسأله:
اگر روي پارچه‌اي نماز خواند و آن پارچه آستردار و يا دولايه بود و آستر يا لايه‌ي دوم آن نجس بود در صورتي كه آستر و آن لايه با پارچه كلاً دوخته و متصل باشد نماز فاسد مي‌گردد و اگر دوخته نيست و پيوست كلي ندارد، نماز فاسد نمي‌شود. اگر روي پارچه‌اي نماز مي‌خواند كه يك طرف آن نجس و طرف ديگر پاك است، نماز صحيح است خواه از حركت دادن يك طرف، طرف ديگر هم متحرك شود يا خير.