⬇️⬇️نواقض اسلام⬇️⬇️
ﺍﻣﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﺍﺳﺒﺎﺏ
ﺳﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ:
ﺍﻭﻝ: ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺒﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ [ﻫﺪﻑ ﻣﻮﺭﺩ نظر] ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻢ، ﻣﻮﺍﻧﻌﻲ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺐ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻓﻊ ﻧﻜﻨﺪ، ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ [ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ] ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﻨﺪ، ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ.
ﺩﻭﻡ: ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻮﺩﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﻫﺮﻛﺲ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﻋﻠﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮﻉ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻥ را ﺳﺒﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻊ ﺑﻼ ﻳﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍند ﻭﺩﺭ ﺻﺤﻴﺤﻴﻦ [ﺑﺨﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ] ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ رسیده از پیامبر که ایشان از نذر کردن نهی فرمودند و گفتند: «براستی نذر هیچ نفعی را جلب و هیچ ضرری را دفع نمی کند اما (با آن) از بخیل چیزی گرفته می شود».
ﺳﻮﻡ: ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﻳﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﻋﺒﺎﺩﺗﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﻗﻴﻒ [ﻭﺣﻲ: ﻗﺮﺁﻥ ﻭﺳﻨﺖ] ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﻭﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﺳﺒﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ اﺵ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﻱ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮﻉ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺻﺪﺵ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻛﻔﺮ، ﻓﺴﻖ ﻭﮔﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻫﺪﻑ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺍﮔﺮ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
پیامبر برای ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻥ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪ. ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺼﻠﺤﺘﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻬﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ». انتهای ﻛﻼﻡ ﺷﻴﺦ ﺍﻻﺳﻼﻡ
ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻭﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻙ ﺍﻛﺒﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﻔﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻨﺘﻔﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻳَﺎﺃَﻳُّﻬَﺎﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺃَﻧْﻔِﻘُﻮﺍ ﻣِﻤَّﺎ ﺭَﺯَﻗْﻨَﺎﻛُﻢْ ﻣِﻦْ ﻗَﺒْﻞِ ﺃَﻥْ ﻳَﺄْﺗِﻲَ ﻳَﻮْﻡٌ ﻻ ﺑَﻴْﻊٌ ﻓِﻴﻪِ ﻭَﻻ ﺧُﻠَّﺔٌ ﻭَﻻ ﺷَﻔَﺎﻋَﺔٌ ﻭَﺍﻟْﻜَﺎﻓِﺮُﻭﻥَ ﻫُﻢُ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤُﻮﻥَ [ﺍﻟﺒﻘﺮﺓ: 254]
«ﺍﻧﻔﺎﻕ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺯﻕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ، ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻭﺷﻔﺎﻋﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ همان ﻇﺎلمان ﻫﺴﺘﻨﺪ».
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭَﺃَﻧْﺬِﺭْ ﺑِﻪِ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻳَﺨَﺎﻓُﻮﻥَ ﺃَﻥْ ﻳُﺤْﺸَﺮُﻭﺍ ﺇِﻟَﻰ ﺭَﺑِّﻬِﻢْ ﻟَﻴْﺲَ ﻟَﻬُﻢْ ﻣِﻦْ ﺩُﻭﻧِﻪِ ﻭَﻟِﻲٌّ ﻭَﻻ ﺷَﻔِﻴﻊٌ [ﺍﻷﻧﻌﺎﻡ: 51]
«ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺘﺮﺳﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺣﺸﺮ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﻴﭻ ﻭﻟﻲ [ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ] ﻭ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ».
ﭘﺲ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﺷﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻣَﻦْ ﺫَﺍ ﺍﻟَّﺬِﻱ ﻳَﺸْﻔَﻊُ ﻋِﻨْﺪَﻩُ ﺇﻻ ﺑِﺈِﺫْﻧِﻪِ [ﺍﻟﺒﻘﺮﺓ: 255]
«ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻱ ﺍﻭ».
ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭَﻻﻳَﺸْﻔَﻌُﻮﻥَ ﺇﻻ ﻟِﻤَﻦِ ﺍﺭْﺗَﻀَﻰ [ﺍﻷﻧﺒﻴﺎﺀ: 28]
«ﻭﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ او ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ».
ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻗُﻞْ ﻟِﻠَّﻪِ ﺍﻟﺸَّﻔَﺎﻋَﺔُ ﺟَﻤِﻴﻌﺎً [ﺍﻟﺰﻣﺮ: 44]
«ﺑﮕﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ».
ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭَﻛَﻢْ ﻣِﻦْ ﻣَﻠَﻚٍ ﻓِﻲ ﺍﻟﺴَّﻤَﺎﻭَﺍﺕِ ﻻ ﺗُﻐْﻨِﻲ ﺷَﻔَﺎﻋَﺘُﻬُﻢْ ﺷَﻴْﺌﺎً ﺇﻻ ﻣِﻦْ ﺑَﻌْﺪِ ﺃَﻥْ ﻳَﺄْﺫَﻥَ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻟِﻤَﻦْ ﻳَﺸَﺎﺀُ ﻭَﻳَﺮْﺿَﻰ [ﺍﻟﻨﺠﻢ: 26]
«ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺷﻔﺎﻋﺘﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ».
📮 @ateeollahvaateeolrasol
ﺍﻣﺎ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﺍﺳﺒﺎﺏ
ﺳﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ:
ﺍﻭﻝ: ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺒﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺏ [ﻫﺪﻑ ﻣﻮﺭﺩ نظر] ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻢ، ﻣﻮﺍﻧﻌﻲ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺒﺐ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻓﻊ ﻧﻜﻨﺪ، ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ [ﺳﺒﺤﺎﻧﻪ] ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﻨﺪ، ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ.
ﺩﻭﻡ: ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻮﺩﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﭘﺲ ﻫﺮﻛﺲ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﻋﻠﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮﻉ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻃﻞ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺬﺭ ﻛﺮﺩﻥ را ﺳﺒﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻊ ﺑﻼ ﻳﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻥ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺩﺍند ﻭﺩﺭ ﺻﺤﻴﺤﻴﻦ [ﺑﺨﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﺴﻠﻢ] ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ رسیده از پیامبر که ایشان از نذر کردن نهی فرمودند و گفتند: «براستی نذر هیچ نفعی را جلب و هیچ ضرری را دفع نمی کند اما (با آن) از بخیل چیزی گرفته می شود».
ﺳﻮﻡ: ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺩﻳﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﻋﺒﺎﺩﺗﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﻗﻴﻒ [ﻭﺣﻲ: ﻗﺮﺁﻥ ﻭﺳﻨﺖ] ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﻭﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ؛ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﺳﺒﺒﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ اﺵ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﻱ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮﻉ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﻨﺪ ﺁﻥ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﺻﺪﺵ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻛﻔﺮ، ﻓﺴﻖ ﻭﮔﺎﻩ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻫﺪﻑ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ؛ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺍﮔﺮ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﻱ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
پیامبر برای ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻥ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻥ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺯﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﻔﺴﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻣﺒﻌﻮﺙ ﺷﺪ. ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺼﻠﺤﺘﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻬﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ». انتهای ﻛﻼﻡ ﺷﻴﺦ ﺍﻻﺳﻼﻡ
ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻭﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻙ ﺍﻛﺒﺮ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺑﺶ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﻔﺎﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻨﺘﻔﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻳَﺎﺃَﻳُّﻬَﺎﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﺃَﻧْﻔِﻘُﻮﺍ ﻣِﻤَّﺎ ﺭَﺯَﻗْﻨَﺎﻛُﻢْ ﻣِﻦْ ﻗَﺒْﻞِ ﺃَﻥْ ﻳَﺄْﺗِﻲَ ﻳَﻮْﻡٌ ﻻ ﺑَﻴْﻊٌ ﻓِﻴﻪِ ﻭَﻻ ﺧُﻠَّﺔٌ ﻭَﻻ ﺷَﻔَﺎﻋَﺔٌ ﻭَﺍﻟْﻜَﺎﻓِﺮُﻭﻥَ ﻫُﻢُ ﺍﻟﻈَّﺎﻟِﻤُﻮﻥَ [ﺍﻟﺒﻘﺮﺓ: 254]
«ﺍﻧﻔﺎﻕ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺯﻕ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ، ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻭﺷﻔﺎﻋﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻛﺎﻓﺮﺍﻥ همان ﻇﺎلمان ﻫﺴﺘﻨﺪ».
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭَﺃَﻧْﺬِﺭْ ﺑِﻪِ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻳَﺨَﺎﻓُﻮﻥَ ﺃَﻥْ ﻳُﺤْﺸَﺮُﻭﺍ ﺇِﻟَﻰ ﺭَﺑِّﻬِﻢْ ﻟَﻴْﺲَ ﻟَﻬُﻢْ ﻣِﻦْ ﺩُﻭﻧِﻪِ ﻭَﻟِﻲٌّ ﻭَﻻ ﺷَﻔِﻴﻊٌ [ﺍﻷﻧﻌﺎﻡ: 51]
«ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺘﺮﺳﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺣﺸﺮ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﻴﭻ ﻭﻟﻲ [ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ] ﻭ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ».
ﭘﺲ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﺷﻮﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻣَﻦْ ﺫَﺍ ﺍﻟَّﺬِﻱ ﻳَﺸْﻔَﻊُ ﻋِﻨْﺪَﻩُ ﺇﻻ ﺑِﺈِﺫْﻧِﻪِ [ﺍﻟﺒﻘﺮﺓ: 255]
«ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻱ ﺍﻭ».
ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭَﻻﻳَﺸْﻔَﻌُﻮﻥَ ﺇﻻ ﻟِﻤَﻦِ ﺍﺭْﺗَﻀَﻰ [ﺍﻷﻧﺒﻴﺎﺀ: 28]
«ﻭﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ او ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ».
ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻗُﻞْ ﻟِﻠَّﻪِ ﺍﻟﺸَّﻔَﺎﻋَﺔُ ﺟَﻤِﻴﻌﺎً [ﺍﻟﺰﻣﺮ: 44]
«ﺑﮕﻮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ».
ﻭ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭَﻛَﻢْ ﻣِﻦْ ﻣَﻠَﻚٍ ﻓِﻲ ﺍﻟﺴَّﻤَﺎﻭَﺍﺕِ ﻻ ﺗُﻐْﻨِﻲ ﺷَﻔَﺎﻋَﺘُﻬُﻢْ ﺷَﻴْﺌﺎً ﺇﻻ ﻣِﻦْ ﺑَﻌْﺪِ ﺃَﻥْ ﻳَﺄْﺫَﻥَ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﻟِﻤَﻦْ ﻳَﺸَﺎﺀُ ﻭَﻳَﺮْﺿَﻰ [ﺍﻟﻨﺠﻢ: 26]
«ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻼﺋﻜﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺷﻔﺎﻋﺘﺸﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﻧﻔﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺎﺷﺪ».
📮 @ateeollahvaateeolrasol