بزم قدسیان

استغفاري براي جميع ايام سال

از حضرت رسول (ص) منقول است که در جميع ماه رجب در هر بامداد و پسين ٧٠ مرتبه بگويد：

(استغفر الله واتوب اليه)

پس دستها را بسوي آسمان بردارد و بگويد：

(اللهم اغفر لي وتب علي)

و اين استغفار در جميع ايام سال سنت است.

زاد المعاد علامه مجلسي

تحقیقی مهم: مراد از (مولودَین فی رجب)

یکی از دعاهای ارجمند ماه رجب دعایی است که ابن عیاش از ابوالقاسم حسین بن روح نقل کرده است:

(اللهمّ إنّی اسألک بالمولودَین فی رجب: محمد بن علی الثانی، وابنه علی بن محمد المنتجب، واتقرّب بهما إلیک خیر القرب...).

بر اساس متن رایج از این نقل، ولادت دو امام همام حضرت امام جواد و امام هادی علیهما السلام در ماه رجب بوده و در این دعا آن دو امام که ولادتشان باعث شرافت این ماه شده مورد توسل واقع شده اند.

می دانیم که مولای متقیان حضرت امام علی و حضرت باقر العلوم علیهما السلام در این ماه متولد شده اند، اما با کمال تعجب در متن رایج دعا نامی از آن دو بزرگوار نیست.

حقیقت این است که بر اساس منابع کهن شیعه (از جمله کافی کلینی و ارشاد شیخ مفید و تهذیب شیخ طوسی و مناقب ابن شهرآشوب و کشف الغمه اربلی و اعلام الوری شیخ طبرسی) ولادت امام جواد علیه السلام در ماه مبارک رمضان واقع شده و مستند ولادت حضرت در ماه رجب فقط روایت ابن عیّاش است.

و باز بر اساس عمده منابع کهن شیعه، ولادت امام هادی علیه السلام در ماه ذی الحجه واقع شده است.

بنا بر تحقیق دقیق و دقت نظر عمیق، مولودین در ماه رجب：حضرت علی و امام باقر علیهما السلام می باشند، و مراد از (المولودین فی رجب) در دعای مذکور نیز همین دو امام همام اند.

با فرض پذیرش اعتبار سندی نقل ابن عیاش، در متن گزارش او خطایی بدین شرح رخ داده است:

(محمد بن علی) مشترک بین امام باقر و امام جواد علیهما السلام است، و با توجه به ولادت امام باقر (ع) در ماه رجب، مراد از محمد بن علی ایشان اند، و تعبیر الثانی (که آن را به امام جواد (ع) مختص می کند) زاید و اشتباه است.

در عبارت بعدی نیز تصحیفی بدین شرح صورت گرفته که (ابیه علیّ المنتجب) که مراد حضرت علی علیه السلام است، به صورت (ابنه علی) ثبت شده و به اشتباه امام هادی علیه السلام دانسته شده و واژه (بن محمد) نیز به آن افزوده شده است.

کوتاه سخن این که اگر مراد از دو واژه (محمد بن علی و علی المنتجب) امام جواد و هادی علیهما السلام باشد نباید در آغاز دعا جمله (بالمولودَین فی رجب) گفته می شد، بلکه باید می گفت (بالموالید فی رجب) تا چهار امام را شامل شود و حضرت علی و امام باقر علیهما السلام را نیز که قطعا در این ماه متولد شده اند در برگیرد.

به هر حال اشتباه یا از ناحیه نسخه برداران بوده، یا به نظر برخی از محققان چون علامه شیخ محمد تقی شوشتری خود ابن عیاش در آخر عمر دچار اشتباه و خلط شده است.

بازپژوهی تاریخ ولادت و شهادت معصومین، یدالله مقدّسی.

صلوات الله
وصلوات ملائکته
وانبيائه ورسله
وجميع خلقه
علی محمد وآل محمد
والسلام عليه وعليهم
ورحمه الله وبرکاته

پاداش کسي که به اين نحو صلوات بفرستد آمرزش و خروج از گناهان است. امام صادق (ع) در حديث منقول در معاني الاخبار شيخ صدوق قسم والله بر اين مطلب خورده اند.

سال نو را با اين صلوات پربرکت آغاز کنيم.

(با اين نحو صلوات در واقع به تعداد تمام فرشتگان بيشمار خداوند، و به تعداد همه پيامبران و رسولان، و جميع مخلوقات بيشمار او صلوات فرستاده ايم).

شاد و سربلند و کامروا باشيد.

حکايت شيرين روضه خوان محتاط

در ایام طلبگی در اصفهان استادی داشتیم به نام آقا شیخ عبدالرسول که از دهات اصفهان برخاسته بود.

بسیار مرد صادق و صافی بود. هیچ شائبه ریا و دغلی در او راه نداشت. ذهن و روحی پاک و باصفا داشت.

بسیار مقیّد بود که سخنی نگوید که احیاناً مشوب به دروغ و خلاف باشد.
به قدری احتیاط میکرد که وقتی از او می پرسیدیم از کجا تشریف می آورید؟ در جواب میگفت: تقریباً از بازار. می پرسیدیم: دیگر از بازار آمدن که تقریباً ندارد. میگفت: چون تا دم میدان هم رفتم از این جهت تقریباً گفتم.

با توجه به این روحیه منبر نمیرفت. از تاریخ سخن نمیگفت، و اگر در مجلسی می نشست کتاب رساله عملی یکی از مجتهدان را روی زانوی خود میگذاشت و مطابق عبارات رساله بحث میکرد.

روزی در مجلسی در پایان سخن، صاحب مجلس از او خواست لطفاً امروز به حضرت ابوالفضل علیه السلام توسّل جویید.

استاد در مضیقه و مشکل بزرگی قرار گرفت. چهره استاد سخت سرخ شد و عرق بر پیشانی اش نشست. چشم ها را هم گذاشته بود و دچار بحران سختی شده بود.

به هرحال مصیبت خوانی آن استاد آن قدر با احتمال و یحتمل و شاید و بعید نیست و بنا بر قول راوی و مانند آن همراه شد که جلسه یکپارچه تبدیل به خنده گشت.

مضمون گفتارش چنین بود:

روز عاشورا بنا بر قول راوی حضرت زینب نزد حضرت ابوالفضل رفتند، شاید هم نرفته باشند،

و احتمالا گفتند آب در خیمه ها تمام شده است، و شاید هم چنین نگفته باشند.

حضرت ابوالفضل علیه السلام یحتمل گفته باشند: من می روم و از فرات آب می آورم.

آن حضرت از طریق نخلستان، و شاید از طریق غیر آن عازم فرات شدند، و شاید هم عازم آنجا نشده باشند.

حضرت احتمالاً وارد شریعه فرات شده اند، یحتمل خواسته باشند بر اثر تشنگی اول آب بیاشامند، شاید هم نیاشامیده باشند.

احتمالاً مشک را پر از آب کردند، شاید هم پُرِ پُر نکرده باشند.

بر شانه راست قرار دادند، شاید هم بر شانه چپ آویختند.

در برگشتن، ظالمی شمشیری بر کلاه خود آن حضرت زد، یحتمل بر عمامه آن حضرت زد...

خلاصه آنقدر از این تعبیرات پشت سر هم آورد که صاحب مجلس گفت: آقای شیخ! چشمتان را باز کنید، مردم از شدت خنده دارند هلاک می شوند.

گردش ایام، دکتر خليل رفاهی ص 208 – 207.