Agar men shayton bo’lganimda va odamlarni o’z maqsadlaridan va o’zlarini to’liq anglashlaridan chalg’itmoqchi bo’lganimda, insoniyatning zaif tomonlaridan foydalangan bo’lardim. Quyidagicha yo’l tutardim:

1. Zudlik bilan rohatlanishni targ’ib qilish: Odamlarni uzoq muddatli maqsadlar o’rniga qisqa muddatli lazzatlarga intilishga undardim. Bu ularning diqqatini asosiy maqsadlaridan chalg’itardi.

2. Chalg’ituvchi omillarni ko’paytirish: Ijtimoiy tarmoqlar, o’yinlar va boshqa ko’ngilochar narsalarni ko’paytirib, ularning vaqtini behuda sarflashlariga sabab bo’lardim.

3. Shubha va qo’rquvni oshirish: Ularning o’ziga bo’lgan ishonchini kamaytirish uchun shubha va qo’rquv hissini kuchaytirardim, bu esa ularni harakat qilishdan to’xtatardi.

4. Solishtirishni rag’batlantirish: Ularni boshqalar bilan doimiy ravishda solishtirishga undardim, bu esa hasad va norozilikka olib kelardi.

5. Munozaralar va nizolarni keltirib chiqarish: Oila va do’stlar orasida nizolarni keltirib chiqarib, ularning emotsional energiyasini sarflardim.

6. Qadriyatlarni buzish: Axloqiy me’yorlarni noaniq qilish orqali, ularni noto’g’ri yo’llarga yo’naltirardim.

7. Tanlovlarni ko’paytirish: Juda ko’p imkoniyatlarni taklif qilib, ularni qaror qabul qilishda qiynalishga olib kelardim.

8. Materializmni targ’ib qilish: Moddiy boylikni hayotning asosiy maqsadi sifatida ko’rsatib, ularni ichki o’sishdan chalg’itardim.

9. Noto’g’ri ma’lumotlarni tarqatish: Ularni chalg’itish va noto’g’ri yo’lga solish uchun yolg’on ma’lumotlarni yoyardim.

10. Keçiktirishni osonlashtirish: Vazifalarni keyinga qoldirishni odatga aylantirib, ularning samaradorligini pasaytirardim.

Bu usullar orqali odamlarni o’z maqsadlaridan va o’zlarini anglashlaridan chalg’itib, ularning hayotiga salbiy ta’sir ko’rsatardim.