سکوت مطلق

روی دفترم ... بردار همیشگی ناراحتی ام را نوشتم ... دفتر آن را نپذیرفت گفت از تو بعید است ... چنان قلبم را هدف گرفت که دیگر نتوانستم تحمل کنم هق بلندی زدم و سرم را در پاهایم فشردم با خودکار آن صفحه را پاره کردم و در بالای صفحه ی بعدی نوشتم ... به نام شادی ... همان لحظه قطره اشکی شادی دفترم را خیس کرد آن گونه بود که فهمیدم من به مرگ رسیدم ... کلیشه ای صحبت نمیکنم اما چنان مغزم پر از کلیشه شده که دستور مرگ داده به خود ... به بدن و به روح و اطرافیانم...
کاش می‌توانستم زمان را به عقب برگردانم و قلبم را نمیکشستم ... فرد خاص! من خودخواه هستم اما بدان همیشه به یادت بودم تا وقتی ک دیگر نخواستی اما الان جز خنده ی تلخ بعد از به یاد اوردنت را به ارث نبردم ... و باز هم تکرار کلیشه ها ... خدایا دفترم را نابود کن که مرا به چنین روزی رساند قلبم را شکست و مرا رها کرد ... در زمانی که دیگر تحمل ترک شدن را نداشتم
دفتر من او بود ، آثاری از من روی او است که دگر خوب نمیشود
امیدوارم دفتر بی رحمم زنده بماند اما من نه....