وضعیت هارد لپتاپم منو یاد حرمسرای شاهان ستمگر میندازه. به این شکل که از یه فیلم خوشم میاد، دانلودِش میکنم، بعد خیالم راحت میشه که فلان فیلم رو دارم و میتونم هروقت خواستم ببینمش. آخرین مرحله هم اینه که اسم فیلم رو به فراموشی میسپارم و دیگه برای همیشه همونجا میمونه (و به نهصدهزارتا فیلم دیگهای میپیونده که اونجا زندانی شدهن)