🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
در ششم بهمن سال ۵۶۰ زایشی چهار روز پیش از
جشن سده انوشیروان دادگر در نشستی که با
بزرگان ایران برای آگاهی از چگونگی برگزاری
جشن سده داشت، گفت:
«می‌خواهد برای هر روستای ایران یک دهگان
(دهقان) برگزیند که خویشکاری‌اش (وظیفه‌اش)
سروسامان دادن کارهای روستا، گردآوری خراج
سالیانه، شناسانیدن (معرفی) سرباز در هنگام نیاز،
پرورش اسب برای فروش به ارتش، میانجیگری
میان مردم و... است و چنین کسی باید هم برزگر
باشد هم دارای زمین (خرده مالک) که با
دردسرهای هر دو گروه آشنا باشد.
و همچنین دادگر، راستگو، راست کردار و مردمی.
و خویشکاری میهنی‌اش کوشش برای افزایش
درآمد روستاها، گزارش فرآورده‌های کشاورزی،
ناخرسندیها، ستمگری و زورگویی کشوریان به
مردم و... به نمایندگان پادشاه است».

این آیین کارآمد کم‌کم بخشی از فرهنگ
روستاهای ایران شد و بنیادگذار آن که از سوی
کهن نگاران فرنام (لقب) دادگر گرفت از
فرمانروایانی بود که کوشید به درد دل مردم
برسد و کارهای شایسته‌ی بسیاری برای پیشبرد
شهریگری (تمدن) و گسترش داد ایرانی انجام داد.