چه انگیزه ای موجب می شود که بنشینید و شعر بنویسید، احساس است یا ایده یا تصویر؟ چقدر از فرایند نوشتن شما تحت تاثیر دریافت لحظه ای است؟

همین امروز داشتم به جواب ییتس به همین سوال فکر می کردم. او چیزی شبیه به این می گوید که " من طنین صدای خاصی را در سرم می شنوم" این می تواند شامل تمام امکان هایی باشد که به آنها اشاره می کنید. در مورد من " یک چیز" ساده نیست؛ حتی وقتی که دارم " روی نظم" کار می کنم. به عنوان مثال شبيه یکی از پاره های شعر "تصاویر کلمنت". نمی توانم آنها را جوری بنویسم که انگار دارم اتاقم را مرتب می کنم یا به نامه هایم جواب می دهم. معمولا با یک تکان ذهنی شروع می شود، چینش خاصی از کلمات به ذهنم می آیند یا روابط‌شان، به طور مثال؛ موسیقی سطر كه همه چیز از همین شروع می شود؛ مثل احساس نیاز به قدم زدن، آن طور که رابرت دانکن تعبیر کرده است.، اگر کسی کتاب "حقیقت و زندگی افسانه" او را خوانده باشد مطلبی که در این باره توضیح داده است بسیار مفید است.
گفت و گو با رابرت کریلی

#دیوانه_ها_در_زمین_بازی #گفتگو_با_نویسندگان_نسل_بیت #علیرضا_بهنام #نشر_حکمت_کلمه @hekmatkalame