عجیبه، اطرافیان من متوجه شکستن شیشه ی عینکم می شن اما متوجه شکستن قلبم نه، اگه صدامو یکم ببرم بالا سریع می گن چرا داد میزنی؟ اما هیچوقت صدای فریاد درونم رو نشنیدن، اونا متوجه می شن که دندونام سفید نیست اما هیچوقت متوجه سفیدی موهام تو سن کم نشدن، حتی متوجه می شن که لباسام چروکه اما هیچوقت نمیفهمن دلیلشو، یکی نیست بگه خب عزیز من بخدا لباس اتو کردن هم خودش انگیزه می خواد، اگه چند ساعتی رو ورزش کنم اونا متوجه خستگی جسمم می شن اما هیچوقت نمیفهمن وقتی ساعت ها یه جا بشینی و به دیوار زل بزنی چقدر روحت بیشتر خسته می شه. حتی متوجه به هم ریختگی اتاقم می شن اما هیچوقت نمیبینن که خودم چقدر بیشتر از اتاقم به هم ریختم، احتمالا دیدن که افتاده بودم زمین اما هیچکدومشون نپرسیدن کجات زخمی شد.