بعد از مدتی یک شعر مشهدی نوشتم، تقدیم به شما دوستان عزیزم:
زن و مردی
مو زنُم نِه پری یُم نِه جنُم و اَتیش پَره
نِه دِنه ی بادُم تلخُم نِه مویز شب چره
نِه به عرشُم بُبُر و نِه بِندِزُم به زیر فرش
مِدِنی هر چی بگی گوش نُمُدُم بی ثِمره
تا میام که رد برُم از بیخ دیفال شِما
یَگهویی ورمی جییی زیرت مَگر شافِنره؟!
تو زن توسری خور مِخی که فِرمون بُبُره
هی نگو قتّ و بالات قیامته چی محشره
مو سرُم به کارُمه به هیشکسِ کار نِدِرُم
اِن قده به پام نپیچ راته بیگیر برو یره
هی بِذِم نیش مِزِنی قلمبه بارُم مُکنی
جیگرُم مثّ زلیخایه همش تیتِ پره
تو که هف خطی خودت شیطونِ شیربرنج مِدی
زیر لب غر مِزِنی ای زنه مار دُو سره؟!
پاچه ورمالیده، آستین سرِ خود، عُدّه به در
یا مِگی پوشت سرُم چی تیز و بوز و اَلپره
بیشینُم پوشت اتول مِگی برو شونی بوشور
تا میام جِواب بُدُم مِگی زِنک دیب نره
نر بودن اگِر بده خودْته خِراب کِردی بِرار
اگِرَم خوبه که واز نر بودن مو بیتره
دست کم عقل مو از تو پیشتره خوب مِدِنی
مِهربونیم که نگو هزار تا مردِر مِخره
وخته دانشگا بُرُم ملا و باسوات بُرُم
دل تو کِباب مِرِه مِگی که پارتیش قِدره
مگِر از تو کم مِرِه وخته به جایی بِرِسُم؟
تو بیشین جای خودت که بِچه نیست و جا تره
بِچه جان! ای زن و مردی رِ اِقت علم نکن
مو که هیچِه از مِرامِت نَنَه تم خون جیگره
#سعیده_موسوی_زاده_شعرمشهدی
@khalekhanbaji
