«تلویزیون»
هی تو که اژدها بر سکه های زر خیمه زده ای
شتران راهوار سر در آبخورها فرو‌کشیده بودند
آنگاه بود که جوان و به سرزمین رویا برویم
بلکه در برابر آن ران های خوش تراش
که پرتره ی زارعی در بادهای چشمش
نقش داشت
و انگشتانش بر نت های نوایی سبز
برهنه می شدند
زانو زنیم
و قلب لرزان دیگری را
چنان ستایش کنیم
که آفتاب از چشم های ما طلوع کند
و در مه بی رنگ پگاهان
خلخال های رقصنده ش
به پرواز در آیند
و زندگی
در سجاوندی یاس های شب نشین
بپیچد با الفبای نامحدود ذهن ما
هی تو که آن زن را حذف کردی
از تصویر نسل ما
تا در سکوت شکست به چای صبحانه خیره باشیم
در سکوت شکست
صورت هایمان در ته ریش دانشگاه زبر شود
در سکوت شکست
دست بشوییم در توالت های بین راه سلفچگان
انگار صورت هایی بی چهره از شیارهای خاک آلود
به هم برسیم
در سرعت بی وقار یک هستی دیجیتال
و با نام کوتاه نیزه ای قدیم بر گرده
با صورت های بی چهره
به پرسه های بی انجام شهر رویم
هی تو که کسان ما به غربت رفتند
و لوازم مربوط به حفظ خاطره را
در چمدان هایی با وزن محدود بردند
و اضافه بارشان
خطوط رنجبار چهره بود که جا ماند
و سندهای بلیغ یک دوران بود
هی تو با شبکه های مسخ شده ی تماشاگر
چرا چهره های محبوب را حذف کردی
از امکان تصاویر ذهن ما؟
هی اژدها که سرعت از کمرگاه زورگوی تو
پخش می شد در طنین به هم خوردن سکه های طلا
و سرعت از انتقال آن احساس ستمگر
از فرستنده های تو
پخش می شد در اشیای کند پستوهای اجاره ای
و سرعت تو هر روز باز صورت ما را چهره تهی می خواست
و چهره های ما را از یاد
و یاد را برمی داشت از قلب های ما
با دو تیزی غول آسا
می گذاشت روی چرخ قاپوق شکنجه گاهی نامرئی
ای اسطوره طحال ما را از چنگک اعصار بیاویز
ای اسطوره تلواسه های علفزار را بیامرز
ای اسطوره آن ماه را از خلال شاخه های ابر به یاد آر
ای اسطوره آواز قهرمانان را
و آغوش پذیرنده ی شادی ها را
چون زیرپیراهنی کهنه ای بر چنگک به یاد آر
ای اسطوره اتاق های ما چون تپه هایی تا دامنه ی گنبد کبود
ای اسطوره ستاره ها را از شولای سوراخ شب بر ما بچکان
ای اسطوره اشباحیم ما
به درهای اتاق هایی تبدیل شدیم
بسته در طی تیزرهای تبلیغات
ما را بگشای از هم.
#سعدی_گل_بیانی
@noisepoem زل بزن، خیره، خیره‌تر، گوش کن
