Restaran bog’ida ba’zan birortasi bilan gaplashib qolsam, mana shunday tinch va hotirjam o’tirish katta baxt ekanini, insonga boshqa hech narsa kerakmasligini tushuntirishga harakat qilaman. Ular jim quloq solishadi, fikrimga qo’shilib, to’g’ri-to’g’ri, deyishadi — ammo faqat og’izda, hamma balo shundaki, faqat og’izda; to’g’ri, tushunishadi, ammo qismangina tushunishadi, ularning miyyasi boshqa tashvish bilan band, go’yo ikki o’t orasida qolgan odamga o’hshashadi, lekin buni yaxshi idrok etisholmaydi. Darvoqe, o’zim ham nimani xohlayotganimni aniq aytolmayman.

..Remarkdan