***
Все м розумів што ты якась ни вта,
И ясно м відів вто євство гріхоты,
Май бурше было ревности и зла,
И розум муй нажив субі хвороты.

Як муг им лишинь - я ся ни давав,
Але потав им чарами убитый,
З тобов им ся на звіздах колысав,
Любовльов босорканьськов оповитый.

И знати я ни знав - але я чув,
Штось чилядь ся шептала за плечима,
П'яницьови увсе малый валув,
Хуть серинча му й ходит за очима.

И умерав им - але все м живый!
Чалованьом живот ня бічалує.
Я си казав - держися и ни вый!
Настане час дакось тя тай учує.

Я вырвався й политіла душа,
Из пліна твого в муры пуднибисні,
Типирь ми впсталося лиш жити ни спіша,
И коротати дны свої чудисні.

Я розумів - што ты якась ни вта...
Ты моя тінь хуть ночов хуть из раня.
Гріхоту порождає гріхота,
Солодка сирцю - фраєрочка босорканя.

#Иван_Бинячовськый.