برگی از تاریخ!

دموکراسی می‌گوید:
رفیق، حرفت را خودت بزن، نانت را من می‌خورم!

مارکسیسم می گوید:
رفیق، نانت را خودت بخور، حرفت را من می‌زنم!

فاشیسم می‌گوید:
رفیق، نانت را من می خورم، حرفت را هم من می‌زنم و تو فقط برای من کف بزن!

اسلام حقیقی می‌گوید:
نانت را خودت بخور، حرفت را هم خودت بزن و من فقط برای اینم که تو به این حق برسی.

اسلام دروغین می‌گوید:
تو نانت را بیاور به ما بده و ما قسمتی از آن را جلوی تو می‌اندازیم، و حرف بزن، امّا آن حرفی را که ما میگوییم.

👤 علی شریعتی

@bayadbedoni

ژان اوتر فرانسوی سیاحی است که در عصر نادرشاه افشار به ایران آمده و سفرنامه گرانبهایی برای ما از خود به جا گذاشته که شامل تجربیاتش از آن دوره ایران و خاورمیانه است.
وی در سفرنامه‌اش شرحی از آشنایی با یک مفتی در عثمانی که به او زبان ترکی آموزش می‌داد، ارائه می‌دهد که حاوی نکات جالب و برخورد دو طرز فکر و منش کاملا متفاوت نسبت به زن را برای ما روشن می‌سازد.

«با یک ملایی هم آموزش ترکی را آغاز کردم. روزی با این ملا گردش می‌کردیم٬ وی مرا برای نوشیدن قهوه به منزلش دعوت کرد. هنگامی که سرگرم حرف‌زدن بودیم متوجه شدم در اطاق پهلویی با کنجکاوی مرا تماشا می‌کنند٬ من هم کنجکاو شدم٬ ملا متوجه شد و فوری بیرون رفت و آن‌ها را به اندرون خانه خود برد و در را به روی آن‌ها بست.
در بازگشت به اطاق از رفتارش انتقاد کردم و گفتم به گمان من خانواده‌اش را از یک تفریح سالم بازداشته‌است. به جا بود که به آنان آزادی داده‌می‌شد. ازین گفته‌ی من٬ ملا برآشفت و خشمناک گفت: اگر شما را بی‌اندازه دوست نمی‌داشتم٬ این چنین گفتار را نمی‌بخشیدم. و ادامه داد از مدت‌ها پیش می‌دانستم که نزد شما این رسم است که به زنان خود اجازه می‌دهید٬ نه تنها در خانه با دیگر مردان به گفت‌وگو بپردازند٬ بلکه با چهره باز هم از خانه بیرون بروند٬ البته ازین گفته شما کمتر آزرده شدم و آن را موهن ندانستم زیرا می‌دانستم رفتار زنان کشور شما چگونه است. اکنون از شما خواهش دارم که به من بگویید مردان سرزمین شما چگونه این بی‌بندوباری زنان را تحمل می‌کنند؟ هرگاه این چنین روشی را ما در کشور خود می‌پذیرفتیم٬ دچار چه دردسرها و چه آشفتگی‌ها و چه بدبختی‌ها که نمی‌شدیم؟ و این جنس لطیف هر روز با موذیگری خود دردسرها درست می‌کرد٬ آن‌وقت نه تنها از داشتن چند زن چشم‌پوشی می‌شد٬ بلکه یک زن مقید را هم نمی‌توانستیم با اطمینان خاطر داشته‌باشیم.
ما نمی‌توانیم به این خطرات تن بدهیم!
به او پاسخ دادم که زنان ما مهربان و با منطق‌اند و رفتارشان را به خودشان واگذار می‌کنیم٬ و ازین بابت فکر خود را آسوده کرده‌ایم!
ملا گفت: که زنان در همه جا از یک قماش‌اند و خدا را شکر می‌کنم که مرا در کشوری آفریده٬ که در ٱن مردان اجازه دارند در زندگی زنان دخالت کنند.»

سفرنامه‌ی ژان اوتر/نشر جاویدان/ ترجمه اقبالی/صفحه‌ی ۳۵و۳۶

گردآوری:شایان اویسی
╔════🥀🌹═══╗
@Analytical_History
╚═🍂☘️══════╝

دوستان موضوعات مورد علاقتون در تاریخ رو می تونید به آیدی زیر بفرستید تا ما در موردش مطلب بگذاریم یا کتاب معرفی کنیم!
@Mim_Jahanyar

سپاه قشتمور به دنبال وی حرکت کردند و پس از رسیدن به نقطه مورد نظر افراد کمین کرده جلال الدین به آن‌ها حمله کرده و آن‌ها را تار و مار کردند. سپاه خلیفه روی به گریز آوردند و جلال الدین تا نزدیک بغداد آن‌ها را تعقیب کرد.

در فاصله سال‌های ۶۱۹ ق/۱۲۲۲ م و ۶۲۳ ق/۱۲۲۶ م جلال الدین به کرمان، فارس، اصفهان، خوزستان، شوشتر، اربیل، آذربایجان، اران، مراغه، تبریز، خوی، تفلیس، ارمنستان، اخلاط و نواحی دیگر لشکر کشی نمود. فتح تفلیس که بیش از یک قرن در دست گرجیان بود و حتی سلجوقیان در اوج قدرت خویش از تصرف آن عاجز بودند، جلال الدین را به اوج شهرت رساند. جلال الدین هنگام این لشکر کشی‌ها در برخی شهرها (مانند اخلاط) اقدام به قتل‌عام یا غارت (تفلیس و حوالی شهر بغداد) می‌کرد.

پس از مراجعت وی از هند، اولین برخورد او با مغولان در سال ۶۲۴ ق/۱۲۲۷ م رخ داد. جنگ‌های جلال الدین با مغولان عمدتاً با پیروزی مغولان همراه بود و تنها پیروزی جلال الدین در رمضان ۶۲۵ ق/۱۲۲۸ م رخ داد. سرانجام اوکتای پسر چنگیز خان در سال ۶۲۸ ق/۱۲۳۰ م سپاهی مرکب از سی هزار مرد جنگی را برای اتمام کار جلال الدین به سمت اران گسیل داشت. سرعت عمل لشکریان مغول حیرت‌انگیز بود. جلال الدین در همین اثنا در ۲۸ رمضان ۶۲۷ از سلطان علاءالدین کیقباد از سلاجقه روم در نزدیکی ارزنجان شکست خورد و به آذربایجان گریخت و لشکریان خود را به دشت مغان به استراحت فرستاد و خود به باده گساری پرداخت.

پس از مراجعت وی از هند، اولین برخورد او با مغولان در سال ۶۲۴ ق/۱۲۲۷ م رخ داد. جنگ‌های جلال الدین با مغولان عمدتاً با پیروزی مغولان همراه بود و تنها پیروزی جلال الدین در رمضان ۶۲۵ ق/۱۲۲۸ م رخ داد. سرانجام اوکتای پسر چنگیز خان در سال ۶۲۸ ق/۱۲۳۰ م سپاهی مرکب از سی هزار مرد جنگی را برای اتمام کار جلال الدین به سمت اران گسیل داشت. سرعت عمل لشکریان مغول حیرت‌انگیز بود. جلال الدین در همین اثنا در ۲۸ رمضان ۶۲۷ از سلطان علاءالدین کیقباد از سلاجقه روم در نزدیکی ارزنجان شکست خورد و به آذربایجان گریخت و لشکریان خود را به دشت مغان به استراحت فرستاد و خود به باده گساری پرداخت.

در حالیکه ابن اثیر در کتاب الکامل فی تاریخ مینویسد: از سلطان جلال‌الدین تا پایان سال 628 خبرى به دست نیامد. همچنین تا آخر ماه صفر سال 629 نیز از حال او آگاهى نیافتیم. که خود این گزارش، خبر نسوی را در مورد مرگ سلطان به دست کردان را رد و بی اعتبار میکند(محمدعلی طهماسب زاده)


با مرگ جلال الدین، اصلی‌ترین نیروی مقاومت در مقابل مغولان در هم شکست و نه سلاطین #ایوبیان و نه #سلاجقه_روم از عهده مهار این سیل بنیان کن بر نیامدند.

#سلطان_جلال_الدین_خوارزمشاه
#خوارزمشاهیان
#تاریخ_ایران
#تاریخ_مغول
#مغول

╔════🥀🌹═══╗
@Analytical_History
╚═🍂☘️══════╝

منابع:
«جلال الدین خوارزمشاه منْکبرْنی (منگبرتی )».
ru:Джелал ад-Дин Манкбурны
«منکبرنی»، لغتنامه دهخدا بازیابی‌شده در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۱.
لغتنامه دهخدا، همان مدخل
سیرت جلال الدین مینکبرنی - نوشته شهاب الدین محمد خرندزی زیدری نسوی - صفحه: ۸۴
سیرت جلال الدین مینکبرنی - نوشته شهاب الدین محمد خرندزی زیدری نسوی - صفحه: ۲۸۱
تاریخ جهانگشای جوینی - عطاملک جوینی - شابک ۶-۱۲۴-۳۶۳-۹۶۴-۹۷۸ صفحه: ۴۸۳
سیرت جلال الدین مینکبرنی - نوشته شهاب الدین محمد خرندزی زیدری نسوی - صفحه: ۱۱۰
تاریخ جهانگشای جوینی - عطاملک جوینی - شابک ۶-۱۲۴-۳۶۳-۹۶۴-۹۷۸ صفحه: ۴۹۳
تاریخ جهانگشای جوینی - عطاملک جوینی - شابک ۶-۱۲۴-۳۶۳-۹۶۴-۹۷۸ صفحه: ۴۹۷–۵۲۷
تاریخ جهانگشای جوینی - عطاملک جوینی - شابک ۶-۱۲۴-۳۶۳-۹۶۴-۹۷۸ صفحه: ۵۲۶
سیرت جلال الدین مینکبرنی - نوشته شهاب الدین محمد خرندزی زیدری نسوی - صفحه: ۲۷۸
تاریخ مغول، عباس اقبال آشتیانی
«جلال الدین منکبرنی»، دانشامه رشد بازیابی‌شده در ۱۷ آوریل ۲۰۰۹.
دیوان حمیدی، جلد اول، ص 193 تا 197
تاریخ ایران کمبریج (جلد پنجم)
سیرت جلال الدین مینکبرنی (نوشته شهاب الدین محمد خرندزی زیدری نسوی)

سلطان جلال‌الدین خوارزمشاه که بود؟

جلال الدنیاء و الدین ابوالمظفر مِنکُبِرنی بن محمد (زاده: ۵۹۶ هجری قمری – درگذشت: ۶۲۸ هجری قمری) آخرین پادشاه سلسلهٔ خوارزمشاهیان است.سلطان جلال‌الدین منکبرنی فرزند ارشد سلطان محمد خوارزمشاه بود اما به دلیل نفوذ بالایی که مادر بزرگش ترکان خاتون داشت اجازه نمی‌داد تا سلطان محمد خوارزم شاه او را به عنوان ولیعهد خود انتخاب کند، او هنگام فرار سلطان محمد از سپاهیان چنگیز، همراه پدر بود، محمد در جزیرهٔ آبسکون پسرش قطب الدین را خلع و وی را به جانشینی نامزد کرد و دو برادرِ او را به قبول حکم او مأمور ساخت اما پس از مرگ محمد برادران، در صدد قتل جلال‌الدین برآمدند که با هوشیاری اینانج خان که از امیران دلیر سلطان بود از مهلکه گریخت.

بعد از مرگ سلطان محمد خوارزمشاه او با سپاهی که برای او باقی‌مانده بود عزم خود را برای مقابله با سپاه مغول جزم نمود. او از کرانه دریای کاسپین مجدداً به سمت شرق حرکت کرد تا خود را برای رویارویی با مهاجمان مهیا سازد. او در سال ۶۱۷ ق/۱۲۲۱ م به سمت نیشابور، غزنه و هرات حرکت نمود و درگیری‌هایی نیز با مغولان پیدا کرد. آوازه مبارزات جلال الدین به گوش چنگیز خان رسید و او سپاهی با سی هزار مرد جنگی به فرماندهی شیگی قوتوقو به سمت او روانه کرد. سپاه جلال الدین و شیگی قوتوقو در نزدیکی پروان با یکدیگر جنگیدند که به شکست لشکریان شیگی قوتوقو انجامید. این پیروزی‌ها به خاطر طمع شرم‌آور سپاهیان جلال الدین در تقسیم غنائم و رشک برادران جلال الدین بر وی زودگذر و نا پایدار بود. به گفته جوینی نهایتاً در سال ۶۱۸ ق/۱۲۲۱ م شخص چنگیز خان عزم نبرد با جلال الدین کرد و در ساحل رود سند با وی گلاویز شد. جلال الدین با سپاهش به قلب دشمن زد که باعث درهم فروریختن سپاه چنگیز شد و پی چنگیز افتاد اما ده هزار سواری که چنگیز به کمین گماشته بود باعث برهم زدن اوضاع و پراکنده شدن سپاه جلال الدین شد و پسر هشت ساله جلال الدین به دستور چنگیز در میان میدان نبرد کشته شد در این نبرد لشکر جلال الدین در هم فروریخت ولی شخص جلال الدین شجاعانه جنگید زمانی که سلطان به خیمه مادر و همسر و حرم خود نزدیک شد شیونشان برآمد که مارا بکش تا به دست تاتار اسیر نشویم که سلطان دستور غرق کردن ایشان را داد. در انتهای نبرد او از ارتفاع ده متری اسب خویش را در آب انداخت و مغولان در صدد تعقیب او برآمدند ولی با ممانعت چنگیز خان روبرو شدند، چرا که او می‌خواست نحوه عبور جلال الدین از رود سند را مشاهده کند. جلال الدین با یک شمشیر و نیزه و سپر از رود سند گذشت و چنگیز خان با مشاهده این صحنه روی به پسران آورد و گفت: «از پدر، پسر چنین باید».

جلال الدین به تنهایی روانه هندوستان شد، سه سال در آنجا ماند و سپاهی برای خود ترتیب داد. از این پس بود که جلال الدین به سمت غرب متمایل شد تا اوضاع درونی نابسامان ایران را اصلاح کند تا پس از آن اسب را برای مصاف با مغولان زین کند. در ابتدا لشکر او فاقد تجهیزات لازم و کافی بود. به روایت نسوی وقتی از لاهور به سمت سیستان و بلوچستان حرکت می‌کرد، سپاهیان وی حدود چهار هزار تن بودند که بر درازگوش و گاو نر سوار بودند.

در سال ۶۲۱ قمری جلال الدین با سپاهیان همراهش وارد شاپورخواست (خرم‌آباد) شد. وی برای بازیابی نیروهایش یکماه در این شهر توقف کرد و برخی از امرای لر به خدمتش رسیده و به وی پیوستند. جلال الدین پیکی نزد خلیفه عباسی الناصر لدین الله فرستاد و از وی درخواست کمک برای رویارویی با مغولان کرد. خلیفه که از پدر وی کینه داشت به جای پاسخگویی به درخواست کمک وی دو سپاه از شمال و جنوب به قصد نابودی وی روانه کرد. سپاه نخست از جنوب و تحت فرمان قشتمور بود و سپاه دوم از اربیل به فرماندهی امیر مظفرالدین به سمت وی حرکت کرد. قصد این دو سپاه محاصره جلال الدین از دو جهت بود سپاه ممالیک زودتر از سپاه اربیل به وی رسید. جلال الدین به قشتمور فرمانده پیغام داد که برای جنگ نیامده و قصدش همکاری با خلیفه است اما قشتمور که به تعداد نفراتش مغرور بود به وی حمله کرد. نفرات جلال الدین تقریباً یک دهم سپاه قشتمور بودند به همین دلیل وی نخست وانمود کرد که از حمله سپاهیان قشتمور ترسیده و در حال گریز است. سپاه قشتمور به دنبال وی حرکت کردند و پس از رسیدن به نقطه مورد نظر افراد کمین کرده جلال الدین به آن‌ها حمله کرده و آن‌ها را تار و مار کردند. سپاه خلیفه روی به گریز آوردند و جلال الدین تا نزدیک بغداد آن‌ها را تعقیب کرد.

╔════🥀🌹═══╗
@Analytical_History
╚═🍂☘️══════╝

🔹ریشه‌یابی یک یأس جمعی
💡شایان اویسی
⭕️ اختصاصی دورنمای اقتصادی

قلم و کلام نویسندگان، روشنفکران و محققان ایرانی داخل و خارج کشور پر شده از عباراتی که می‌توان در دو کلمه یأس و ترس خلاصه کرد. آنها فارغ از سیاست و اقتصاد و دیپلماسی از جامعه و فرهنگ نیز دلخور هستند. این قشر خصوصا کهنسالان مدام گلایه از اخلاق و فرهنگ جوانان دارند. اما آیا گلایه از جوانان مربوط به الان است؟ آیا تاریخ اندیشه بشری ازین گلایه کهنسالان به جوانان تا پیش از عصر مدرن خالی بوده؟ مطلب زیر گفت و گویی است که بیش از دوهزار سال از گفتن آن می‌گذرد اما برای کهنسالان ما شاید تازه تر از هر زمانی است. 

«پریکلس گفت:از آتنیان چگونه می‌توان چشم داشت که مانند لاکدایمونیان(اسپارت) سالخوردگان را محترم بدارند، حال آنکه به پدر خود احترام نمی‌گذارند؛ یا از تربیت بدن غفلت نورزند، در حالی که نه تنها خود به ورزش اعتنا ندارند بلکه هرکس که به ورزش روی آورد ریشخند می‌کنند؛ یا آنکه از فرمان دولت سربرنتابند، حال آنکه سرپیچی از فرمان دولت را افتخار می‌دانند. همچنین چگونه می‌توان امید داشت که روزی دست اتحاد به هم بدهند حال آنکه به یکدیگر بیشتر رشک می‌برند تا بیگانگان به آنان؛ و هر جا که گرد می‌آیند چه در خلوت و چه در حضور دیگران با هم نزاع می‌کنند و غوغا برمی‌انگیزد و بیش از هر قومی بر یکدیگر دعوی می‌کنند و کیسه‌ی یکدیگر را خالی می‌کنند و جای آنکه به یاری هم بشتابند؛ با اموال عمومی چنان می‌کنند که گویی مال دشمن است و بر سر غارت آن با هم در نزاعند، حتی زیرکی خود در این باره سخت شادمانند. بدیهی است که این رفتار جامعه را به تباهی می‌کشاند و سبب می‌شود که مردمان همدیگر را به دیده دشمنی بنگرند و به هم کینه بورزند»
(خاطرات سقراطی/گزنفون/کتاب سوم فصل پنجم ص۱۱۷)

روشنفکر یعنی کسی که خود می‌اندیشد و دنباله‌رو نیست و دنباله رو دارد(نه الزاما عالمی خردگرا و دانشگاهی و صاحب فکری نو) طرحی برای حرکت و بهبود جامعه دارد همواره نسبتی با جامعه دارد. این نسبت که بهتر است آنرا فاصله جامعه با ایده‌آل وی و حرف شنوی جامعه از وی تعبیر کنیم می‌تواند دست کم سه حالت داشته باشد. برتراند راسل این سه حالت را به خوبی به شرح زیر عنوان کرده‌است.

«در دوره‌های گوناگون، رابطه‌ی مردانی که از حیث قولی فکری برجسته بوده‌اند با اجتماع زمان تفاوت بسیاری کرده‌است. در برخی دوره‌های خجسته این مردان با محیط خود هماهنگی داشته‌اند؛ البته اصلاحاتی را که ضروری می‌دیده‌اند پیشنهاد می‌کرده‌اند، ولی کمابیش مطمئن بوده‌اند که از پیشنهادهشان استقبال خواهدشد. این مردان از دنیای خود حتی اگر هم اصلاح نمی‌شد بیزار نبوده‌اند. اما در دوره‌های دیگر این مردان انقلابی بودند؛زیرا که جهان را نیازمند تغییرات اساسی می‌دیده‌اند و انتظار داشته‌اند که این تغییرات تا حدی به یمن مجاهدات ایشان زود صورت پذیرد. نیز در دوره‌ای دیگر این مردان از جهان نومید گشته‌اند و با آنکه می‌دانسته‌اند جهان به چیزهایی نیازمند است احساس می‌کرده‌اند که امیدی به تحقق یافتن آن چیزها نیست. این روحیه به آسانی مبدل به نومیدی ژرف‌تری می‌شود که زندگانی زمینی را اساسا بد می‌داند و فقط به زندگی آینده یا نوعی تغییر و تصعید عرفانی چشم امید می‌دوزد»
(تاریخ فلسفه غرب/برتراند راسل/جلد اول/ص۱۸۶)

روشنفکر کهنسال ایرانی خصوصا از نوع دینی‌اش آمال و آرزوهایی داشته که اکنون جامعه فرسنگ‌ها از آن فاصله گرفته است. یأس و گلایه از وضع فعلی جوانان بیش از آنکه ناشی از جامعه باشد ناشی از القا این قشر به جامعه است.

رسانه اقتصادی اجتماعی دورنمای اقتصاد
@econviews

#معرفی_کتاب

سورپرایز محرم امسال هم در هند رقم خورد! برای نخستین بار دولت هند اجازه برپایی رسمی مراسم عزاداری برای #امام_حسین (ع) به مردم هند داد! نارندا مودی نخست وزیر #هند هم که #مذهب_هندو دارد، به صورت رسمی در مجلس عزای امام حسین (ع) شرکت کرد و تبدیل به نخستین نخست وزیر هند شد که به صورت رسمی و علنی در مراسم عزای امام حسین (ع) شرکت می کند! افراد صرف نظر از هر دین و مسلکی که داشتند در این مجلس عزا شرکت کردند! هندو، #بودایی، #مسلمان و غیره همگی به عشق حسین (ع) گرد هم جمع شدند و نوحه خواندند و سینه زدند! آفرین بر نخست وزیر هند که با این کار به دنیا یادآوری کرد که از نسل گاندی است و انسانیت همیشه مقدم بر هر چیزی هست!

#تاریخ_اسلام
@Analytical_History