پرسیار:
ئافره‌ت له شه‌وی قه‌دردا چی بكات بۆ زیادكرنی پاداشت و چاكه‌كانی، له كاتێكدا ئه‌گه‌ر كه‌وتبێته ناو سوڕی مانگانه‌ی؟ و ئه‌و شتانه چین كه پێویسته بیانكات؟
ئه‌و ئافره‌ته‌ی كه‌وتۆته سوڕی مانگانه، هه‌موو په‌رستشه‌كان ئه‌نجامده‌دا، جگه له نوێژ و ڕۆژو و ته‌واف كردن به ده‌وری كه‌عبه و ئیعتكاف كردن له مزگه‌وتدا نه‌بێ.
له پێغه‌مبه‌ریش ﷺ گێڕدراوه‌ته‌وه كه ده شه‌وه‌كه‌ی كۆتایی مانگی ڕه‌مه‌زانی به شه‌ونوێژ زیندوو ده‌كرده‌وه، عَنْ عَائِشَةَ - رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا -، قَالَتْ: ((كَانَ النَّبِيُّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - إِذَا دَخَلَ العَشْرُ شَدَّ مِئْزَرَهُ، وَأَحْيَا لَيْلَهُ، وَأَيْقَظَ أَهْلَهُ)).. روى البخاري ( 2024 ) ومسلم ( 1174).
واتا: له (عائشة)وه - ڕه‌زای خوای لێبێت - گێڕدراوه‌ته‌وه كه فه‌رمویه‌تی: كاتێك پێغه‌مبه‌ر ﷺ ده‌گه‌یشته ده شه‌وه‌كانی كۆتایی مانگی ڕه‌مه‌زان، ئه‌وا خۆی به دوور ده‌گرت له چونی بۆ لای خێزانه‌كانی و، خۆی ئاماده ده‌كرد و تێكۆشانی زیاتری ده‌كرد له به‌ندایه‌تی و عه‌بدایه‌تی كردنی بۆ خودا، شه‌وه‌كانیشی به شه‌ونوێژ و جگه له‌وه‌ش له به‌ندایه‌تی زیندووده‌كرده‌‌وه و، خاوو خێزانه‌كه‌شی له خه‌وهه‌ڵده‌ستاندن و بانگی ده‌كردن بۆ ئه‌وه‌ی ئه‌وانیش په‌رستش ئه‌نجامبده‌ن.
به‌ڵام ده‌بێت بزانین زیندوكردنه‌وه‌ی شه‌و ته‌نها به شه‌ونوێژ نابێت، به‌ڵكو به هه‌موو په‌رستشه جۆراوجۆره‌كان ده‌بێت، زانایانیش هه‌ر به‌م جۆره فه‌رموده‌كه لێك ده‌‌ده‌نه‌وه:
پێشه‌وا (الحافظ) ده‌ڵێ: أي: سهره بالطاعة .
واتا: (وأحيا ليله) - كه له فه‌رموده‌كه‌دا هاتوه - مه‌به‌ست لێی، شه‌ونخونی و خۆ خه‌ریككردنه به په‌رستشه‌كان.
هه‌روه‌ها (النووي) ده‌ڵێ : أي استغرقه بالسهر في الصلاة وغيرها .
واتا: سه‌راپای شه‌وه‌كه شه‌ونخونی ده‌كرد به ئه‌نجامدانی شه‌و نوێژ و په‌رستشه‌كانی تر.
هه‌روه‌كو له كتێبی (عون المعبود)یشدا ده‌ڵێ: أي بالصلاة والذكر وتلاوة القرآن .
واتا: به نوێژ ئه‌نجامدان و زیكركردن و قوڕئان خوێندن زیندوی كردونه‌وه.
ڕاسته كه شه‌ونوێژ باشترین په‌رستشه له‌شه‌وی قه‌دردا، هه‌ر بۆیه پێغه‌مبه‌ر ﷺ ده‌فه‌رموێت: ((مَنْ قَامَ لَيْلَةَ الْقَدْرِ إِيمَانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ)) رواه البخاري (1901)، ومسلم (760).
واتا: هه‌ر كه‌سێك شه‌وی قه‌در به شه‌ونوێژكردن زیندو بكاته‌وه و هه‌ستێته‌وه بۆی و ئیمان و باوه‌ڕیشی به‌وه هه‌بێت كه خوا دایناوه بۆ تێكۆشه‌رانی ئه‌و شه‌وه پیرۆز و پڕ بایه‌خه و، چاوه‌ڕێی پاداشتیش له خوای گه‌وره بكات، ئه‌وا خوای گه‌وره له گوناهه‌كانی له‌وه‌وپێشی ده‌بورێت و دایانده‌پۆشێت.
به‌ڵام ئاشكرایه كه ئافره‌ت كاتێك له سوڕی مانگانه‌دایه ئه‌وا ناتوانێ نوێژ بكات، به‌س ده‌كرێ شه‌وه‌كان به په‌رستشی تر زیندوو بكاته‌وه، له‌وانه:
یەکەم : خوێندنه‌وه‌ی قورئـــان ، بەڵام بە بێ دەست لێدان.
دووەم : زیكره‌كان: وه‌كو (سبحان الله و لا إله إلا الله و الحمد لله) و ئه‌وانی تریش، كه‌وایه: با زۆر بیانڵێ و (سبحان الله و لا إله إلا الله و الحمد لله و سبحان الله وبحمده وسبحان الله العظيم)یش زۆر دووباره بكاته‌وه.
سێیەم : داوای لێخۆشبوون كردن له خودا، واتا: زۆر بڵێ: (أستغفر الله ).
چوارەم : دوعا و پاڕانه‌وه: واتا زۆر له خودا بپاڕێته‌وه و، داوای خێری دونیا و دواڕۆژی لێ بكات، له‌به‌ر ئه‌وه‌ی دوعا له باشترینی په‌رستشه‌كانه، پێغه‌مبه‌ریش ﷺ ده‌فه‌رموێت: ((الدُّعاءُ هو العبادةُ))، رواه الترمذي (2895) وصححه الألباني في صحيح الترمذي (237).
واتا: دوعا و پاڕانه‌وه په‌رستشی ڕاسته‌قینه‌یه و خودی به‌ندایه‌تیه.
كه‌واته: ئافره‌ت له سوڕی مانگانه‌دا ده‌توانێت ئه‌م په‌رستشانه و جگه له‌وانه‌ش له شه‌وی قه‌دردا ئه‌نجام بدات.
داواش ده‌كه‌ین كه خوای به‌رز و بڵند سه‌ركه‌وتومان بكات بۆ ئه‌وه‌ی پێی ڕازییه و پێی خۆشه، هه‌روه‌كو كاره باشه‌كانیشمان لێ گیراو قبوڵ بكات.
ئافره‌ت له شه‌وی قه‌دردا چی بكات بۆ زیادكرنی پاداشت و چاكه‌كانی، له كاتێكدا ئه‌گه‌ر كه‌وتبێته ناو سوڕی مانگانه‌ی؟ و ئه‌و شتانه چین كه پێویسته بیانكات؟
ئه‌و ئافره‌ته‌ی كه‌وتۆته سوڕی مانگانه، هه‌موو په‌رستشه‌كان ئه‌نجامده‌دا، جگه له نوێژ و ڕۆژو و ته‌واف كردن به ده‌وری كه‌عبه و ئیعتكاف كردن له مزگه‌وتدا نه‌بێ.
له پێغه‌مبه‌ریش ﷺ گێڕدراوه‌ته‌وه كه ده شه‌وه‌كه‌ی كۆتایی مانگی ڕه‌مه‌زانی به شه‌ونوێژ زیندوو ده‌كرده‌وه، عَنْ عَائِشَةَ - رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا -، قَالَتْ: ((كَانَ النَّبِيُّ - صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ - إِذَا دَخَلَ العَشْرُ شَدَّ مِئْزَرَهُ، وَأَحْيَا لَيْلَهُ، وَأَيْقَظَ أَهْلَهُ)).. روى البخاري ( 2024 ) ومسلم ( 1174).
واتا: له (عائشة)وه - ڕه‌زای خوای لێبێت - گێڕدراوه‌ته‌وه كه فه‌رمویه‌تی: كاتێك پێغه‌مبه‌ر ﷺ ده‌گه‌یشته ده شه‌وه‌كانی كۆتایی مانگی ڕه‌مه‌زان، ئه‌وا خۆی به دوور ده‌گرت له چونی بۆ لای خێزانه‌كانی و، خۆی ئاماده ده‌كرد و تێكۆشانی زیاتری ده‌كرد له به‌ندایه‌تی و عه‌بدایه‌تی كردنی بۆ خودا، شه‌وه‌كانیشی به شه‌ونوێژ و جگه له‌وه‌ش له به‌ندایه‌تی زیندووده‌كرده‌‌وه و، خاوو خێزانه‌كه‌شی له خه‌وهه‌ڵده‌ستاندن و بانگی ده‌كردن بۆ ئه‌وه‌ی ئه‌وانیش په‌رستش ئه‌نجامبده‌ن.
به‌ڵام ده‌بێت بزانین زیندوكردنه‌وه‌ی شه‌و ته‌نها به شه‌ونوێژ نابێت، به‌ڵكو به هه‌موو په‌رستشه جۆراوجۆره‌كان ده‌بێت، زانایانیش هه‌ر به‌م جۆره فه‌رموده‌كه لێك ده‌‌ده‌نه‌وه:
پێشه‌وا (الحافظ) ده‌ڵێ: أي: سهره بالطاعة .
واتا: (وأحيا ليله) - كه له فه‌رموده‌كه‌دا هاتوه - مه‌به‌ست لێی، شه‌ونخونی و خۆ خه‌ریككردنه به په‌رستشه‌كان.
هه‌روه‌ها (النووي) ده‌ڵێ : أي استغرقه بالسهر في الصلاة وغيرها .
واتا: سه‌راپای شه‌وه‌كه شه‌ونخونی ده‌كرد به ئه‌نجامدانی شه‌و نوێژ و په‌رستشه‌كانی تر.
هه‌روه‌كو له كتێبی (عون المعبود)یشدا ده‌ڵێ: أي بالصلاة والذكر وتلاوة القرآن .
واتا: به نوێژ ئه‌نجامدان و زیكركردن و قوڕئان خوێندن زیندوی كردونه‌وه.
ڕاسته كه شه‌ونوێژ باشترین په‌رستشه له‌شه‌وی قه‌دردا، هه‌ر بۆیه پێغه‌مبه‌ر ﷺ ده‌فه‌رموێت: ((مَنْ قَامَ لَيْلَةَ الْقَدْرِ إِيمَانًا وَاحْتِسَابًا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ)) رواه البخاري (1901)، ومسلم (760).
واتا: هه‌ر كه‌سێك شه‌وی قه‌در به شه‌ونوێژكردن زیندو بكاته‌وه و هه‌ستێته‌وه بۆی و ئیمان و باوه‌ڕیشی به‌وه هه‌بێت كه خوا دایناوه بۆ تێكۆشه‌رانی ئه‌و شه‌وه پیرۆز و پڕ بایه‌خه و، چاوه‌ڕێی پاداشتیش له خوای گه‌وره بكات، ئه‌وا خوای گه‌وره له گوناهه‌كانی له‌وه‌وپێشی ده‌بورێت و دایانده‌پۆشێت.
به‌ڵام ئاشكرایه كه ئافره‌ت كاتێك له سوڕی مانگانه‌دایه ئه‌وا ناتوانێ نوێژ بكات، به‌س ده‌كرێ شه‌وه‌كان به په‌رستشی تر زیندوو بكاته‌وه، له‌وانه:
یەکەم : خوێندنه‌وه‌ی قورئـــان ، بەڵام بە بێ دەست لێدان.
دووەم : زیكره‌كان: وه‌كو (سبحان الله و لا إله إلا الله و الحمد لله) و ئه‌وانی تریش، كه‌وایه: با زۆر بیانڵێ و (سبحان الله و لا إله إلا الله و الحمد لله و سبحان الله وبحمده وسبحان الله العظيم)یش زۆر دووباره بكاته‌وه.
سێیەم : داوای لێخۆشبوون كردن له خودا، واتا: زۆر بڵێ: (أستغفر الله ).
چوارەم : دوعا و پاڕانه‌وه: واتا زۆر له خودا بپاڕێته‌وه و، داوای خێری دونیا و دواڕۆژی لێ بكات، له‌به‌ر ئه‌وه‌ی دوعا له باشترینی په‌رستشه‌كانه، پێغه‌مبه‌ریش ﷺ ده‌فه‌رموێت: ((الدُّعاءُ هو العبادةُ))، رواه الترمذي (2895) وصححه الألباني في صحيح الترمذي (237).
واتا: دوعا و پاڕانه‌وه په‌رستشی ڕاسته‌قینه‌یه و خودی به‌ندایه‌تیه.
كه‌واته: ئافره‌ت له سوڕی مانگانه‌دا ده‌توانێت ئه‌م په‌رستشانه و جگه له‌وانه‌ش له شه‌وی قه‌دردا ئه‌نجام بدات.
داواش ده‌كه‌ین كه خوای به‌رز و بڵند سه‌ركه‌وتومان بكات بۆ ئه‌وه‌ی پێی ڕازییه و پێی خۆشه، هه‌روه‌كو كاره باشه‌كانیشمان لێ گیراو قبوڵ بكات.